Leestip van de dag – dinsdag 3 oktober 2017

Ik huiver van ontzag en glorie …

Zelf ben ik een stille fan van Felix Timmermans. Hem lezen is eten van honing. Zijn eenvoud van schrijven, zijn warme woorden waarmee hij de dingen bezingt, zijn fijne humor, dat mystieke trekje van hem … het maakt hem tot een wonderlijk schrijver.
Heel graag wil ik vandaag onderstaand gedicht met jullie delen. ‘Ik huiver van ontzag en glorie …’ Een gebed dat hij tegen het einde van zijn leven schrijft, en waarin hij verwoordt wat de diepste remming van een mens is werkelijk in God te kunnen leven. Mystiek van de hoogste plank.

‘k Huiver van ontzag en glorie
als ik U in mij herken.
Maar ik schaam mij U te dragen,
daar ik zoo ellendig ben.

Heden zal ik voor U knielen,
morgen glijd ik weer vandaan,
om gebroken weer te keeren.
’t Licht gaat uit en ’t licht gaat aan.

Als betooverd aangetrokken,
draai ik immer rond Uw schijn,
aarzelend en toch verlangend
vlam van Uwe vlam te zijn.

Ach ik weet het, ’t kan niet helpen,
eerst moet ik den trotschen muur
van mijn eigen ik afbreken,
en dat slaat dat zalig uur.

Dat is juist mijn angst en zorge,
en dàt is mijn laffe pijn,
dat Gij dan te groot geworden,
ik mij zelf niet meer zou zijn.

(uit ‘Adagio’ van Felix Timmermans)