Leestip van de dag – maandag 7 november 2016

Vergeving… een langdurig proces van heling

Als ‘leestip van de dag’ luisteren we vandaag naar woorden van Jean Vanier, opgetekend in het boek ‘Ons menszijn dankbaar aanvaarden’, in 1998 uitgegeven bij uitgeverij Averbode.

Vergeven, zijn vijand beminnen en zichzelf vergeven, gebeurt niet plotseling omdat men ertoe besloten heeft. Vergeven maakt deel uit van een langdurig proces dat begint met het verlangen vrij te zijn, onszelf te aanvaarden zoals wij zijn, het verlangen vooral degenen te beminnen die van ons verschillen, die ons hebben gekwetst, die onze vrijheid en onze ontwikkeling bedreigen. Het is een bevrijding uit de gevangenis van wat ons aantrekt en wat ons afstoot, van onze haat en onze angst, om te wandelen in vrijheid en medeleven. Natuurlijk ervaren wij tijdens dit proces remmingen en opwellingen van woede, en die zullen er altijd zijn, maar het verlangen naar vrijheid overrompelt ons elke dag meer en meer.

Dit verlangen naar vrijheid wordt geïnspireerd door God die aanwezig is in ieder van ons, maar wij moeten ook zelf ons deel doen: ons niet meer verheugen wanneer wij kwaad horen spreken over onze vijanden, onze kritiek en onze kleingeestigheid in toom houden, niet venijnig zijn in ons spreken. Daarvoor moeten wij soms contact zoeken met een vriend van onze vijanden, om hen beter te begrijpen. Wij mogen niet langer het slachtoffer uithangen en ons verbergen achter angst, depressie, woede of lusteloosheid.

Om te vergeven is het belangrijk dat we terzelfdertijd de vijand in onszelf, ons valse ik met al zijn blokkages, begrijpen, én de vijand naast ons. Wanneer wij proberen hen te begrijpen en te helpen, zal God in ons en met ons werken, en beetje bij beetje zal onze wrok verdwijnen. Vergeven is beginnen met van onszelf te houden, onszelf te aanvaarden en trachten te begrijpen en te appreciëren wat goed is in onszelf, terwijl wij bidden dat de blokkades die onze vrijheid en ons verlangen naar verzoening in de weg staan, zouden verdwijnen en dat het kostbaarste in ons moge oplichten.

Vergeven is de muren van vijandigheid doorbreken die ons van de anderen scheiden en iedereen helpen zijn angst te overwinnen die veroorzaakt werd door eenzaamheid, onrust en chaos, om hem binnen te leiden in de gemeenschap en de eenheid. Deze gemeenschap ontstaat uit vertrouwen, uit het aanvaarden van elkaar en de vrijheid voor ieder om volledig zichzelf te zijn met zijn eigen schoonheid en uniciteit, om zijn gaven te ontplooien en leven te geven. Wij zijn dan niet langer opgesloten achter muren van angst, vooroordelen, jaloezie, met die voortdurende behoefte te bewijzen dat wij de besten zijn.

Wij behoren tot een gemeenschap wanneer wij samen op weg gaan en ons bewust zijn van onze nood aan elkaar, of we nu sterk of zwak zijn, bekwaam of niet. Wanneer wij op weg gaan naar innerlijke vrijheid, zal deze verbondenheid ons geen gevoel van superioriteit geven. Ze zal de zwakke, de behoeftige of de vreemdeling niet proberen uit te sluiten, maar hen opnemen, want zij bezitten de geheime kracht onze harten te openen voor wederzijds vertrouwen en medeleven. Deze verbondenheid wordt dan voor iedereen een lied van vreugde en dankzegging.

Dat vraagt tijd. Maar wij zijn allemaal geroepen deze weg te volgen als wij verlangen volledig mens te worden, de verdeling en verdrukking die in de wereld heersen te overwinnen, en te werken voor vrede. Wanneer iedereen, vandaag, deze weg wil gaan en de moed vindt te vergeven en vergiffenis te vragen, zullen wij niet meer beheerst worden door onze kwetsuren uit het verleden. Waar wij ons ook bevinden – in ons gezin, op het werk , met vrienden, op plaatsen van gebed of ontspanning – wij kunnen een nieuwe aarde bouwen wanneer wij, dag na dag, ons laten omvormen en ons menszijn met vreugde aanvaarden.

Uit het boek ‘Ons menszijn dankbaar aanvaarden’ (blz. 189-191),
uitgegeven bij uitgeverij Averbode, 1998
Voor eventuele bestelling van het boek: klik hier.

jean-vanier-31

Jean Vanier