Een schim van mezelf

Het landschap. “Wat is er toch gebeurd met me?”

Door Paulien van Bohemen

Vroeger was ik mooi. Gehuld in kleurrijke, zwierige kleding ging ik door het leven. Heel de wereld keek naar mij. Overal waar ik was, draaiden mensen hun hoofd om. Riepen ze “oh” en “ah” als ze mijn prachtige outfits zagen. Ik was dan ook gezegend met een fantastische kleermaker. Die zag wat mij goed stond en ontwierp de mooiste creaties voor mij. Die zaten me als gegoten. Kleding waarin de natuur centraal stond. Veel groen en veel bloemen. Later breidde mijn garderobe zich uit met nieuwe stijlen. Natuur gecombineerd met fraaie huizen en allerlei gebouwen, dat werd de mode. Ik moest er aan wennen, het was gewaagd, maar het stond me óók goed. Ik ging met mijn tijd mee. Ik was een levend schilderij. Ik voelde me zó rijk met een kast, gevuld met stijlvolle kleding. Ik was gelukkig.

Nu ben ik een schim van mezelf. Want langzaam verdwenen de meeste van die stijlvolle kleren uit mijn klerenkast. Wie ze meenam, waar ze zijn? Geen idee. Nu sta ik voor mijn kast en zie ik weinig kleur meer. Wat ik nog heb aan kleurige kleren, is in de loop van de tijd gekrompen en ligt weggemoffeld achter in de kast. In plaats daarvan hangt er goedkope merkkleding aan de kleerhangers. Kleding met labeltjes als Megahallen en XXL distributiecentra. Dat is nu de mode. Dat zal wel, maar ik voel me er doodongelukkig in. Het zit allemaal veel te wijd, het staat me voor geen meter. Het voelt alsof ik de hele dag in mijn pyjama rondloop. Fraai is anders. Mensen kijken nu hoofdschuddend weg als ze me zien. Hun bewondering voor mij is totaal verdwenen.

Van levend schilderij naar slons. Wat is er toch gebeurd met me? Ik schaam me dood. Met mijn tijd meegaan hoeft voor mij niet meer, want de mode is er niet mooier op geworden, echt niet. Kan iemand die grijze, veel te grote, afzichtelijke grijze hallen weghalen? Wie wil zorgen, dat ik er weer smaakvol uitzie? Wie wil zich over mij ontfermen? Ik zou zo graag weer toonbaar zijn, pronken, gelukkig zijn.

Bron: De Bezieling