Dagelijks Bijbelcitaat – maandag 12 mei 2025

Uit het evangelie volgens Johannes 10, 9-10

Jezus zei: ‘Ik ben de deur: wanneer iemand door Mij binnenkomt zal hij gered worden; hij zal in en uit lopen, en hij zal weidegrond vinden. Een dief komt alleen om te roven, te slachten en te vernietigen, maar Ik ben gekomen om hun het leven te geven in al zijn volheid.’

Op het eerste gezicht valt het moderne karakter van dit portret van Jezus Christus onmiddellijk op. Strakke vlakken, afgelijnde kleurblokken en geometrische vormen wisselen elkaar af en vormen samen een ingetogen, bijna verstilde afbeelding van de Gekruisigde. Het werk is geschilderd door Jorge Cocco Santángelo in 2018. Met dit kunstwerk verenigt hij twee werelden: die van het heilige en die van de moderne kunst.

De afbeelding toont Christus met een zachte, innerlijke blik, zijn hoofd licht gebogen, de trekken sober maar herkenbaar. In zijn gelaat weerklinkt lijden, maar ook vrede. Achter Hem zien we een lichtende aureool, een verwijzing naar zijn goddelijke natuur. Zijn kleed is opgebouwd uit geometrische kleurvlakken: rood, wit, blauw en goud, die symbool staan voor zijn mens-zijn, zijn zuiverheid, zijn goddelijk licht en zijn koningschap.

Jorge Cocco en het sacrocubisme

De Argentijnse kunstenaar Jorge Cocco Santángelo (°1936) ontwikkelde een eigen beeldtaal die hij sacrocubisme noemt: een samengaan van heilige thema’s en kubistische beeldopbouw. In deze stijl worden Bijbelse taferelen uitgebeeld met geometrische vormen, zachte kleurgradaties en een innerlijke rust die uitnodigt tot meditatie.

Cocco’s werk is niet enkel een esthetische vernieuwing, maar ook een theologische verkenning. Hij zoekt naar een manier om het mysterie van het goddelijke uit te drukken in een taal die hedendaagse mensen aanspreekt. Zijn figuren zijn herkenbaar, maar worden ontdaan van overbodige details. Zo ontstaat ruimte voor stilte, voor betekenis, voor aanbidding.

Het sacrocubisme haalt inspiratie bij het vroege kubisme van Picasso en Braque, maar laat de vaak ruwe of agressieve lijnen achterwege. Bij Cocco worden de vormen zachter, vloeiender. Zijn schilderijen vertellen heilige verhalen – de kruisiging, de verrijzenis, de roeping van de apostelen – maar doen dat zonder pathos. Ze nodigen de toeschouwer uit tot overdenking, niet tot spektakel.

Uitnodiging tot verstilling

Wat dit specifieke werk bijzonder maakt, is de manier waarop het modernisme niet botst met het onderwerp, maar het juist verdiept. Jezus wordt niet afgebeeld in hyperrealistische details, maar in vereenvoudigde lijnen en kleurvlakken die zijn wezen benaderen vanuit de stilte.

Het schilderij van Cocco roept geen onmiddellijke emoties op zoals sommige barokke kunst dat doet. Het nodigt uit tot een langzamer kijken, tot een stille aanwezigheid. In een tijd van overprikkeling en oppervlakkigheid schept Cocco ruimte voor contemplatie.

Zijn werk wordt wereldwijd gewaardeerd en opgenomen in kerken, musea en privécollecties. Tegelijk is het bedoeld voor iedereen: een moderne icoon die de kijker stil laat staan bij het mysterie van Christus.

Tekst: samengestelde reflectie bij het schilderij van Jorge Cocco Santángelo, gebaseerd op publieke informatie en kunstbeschouwing