derde zondag van de advent – B
Uit de profeet Jesaja 61, 1-2a + 10-11
Midden de moeilijkheden om na de ballingschap Jeruzalem terug op te bouwen, kondigt een profeet Gods tussenkomst aan. Armen, nederigen en verdrukten zal Hij eerst helpen. Zij zijn er immers het meest ontvankelijk voor. Zo worden zij een volk, verrukt om al wat God hen geeft en vol vreugde als een bruid bij de komst van haar bruidegom.
De geest van God, de Heer, rust op mij, want de Heer heeft mij gezalfd. Om aan armen het goede nieuws te brengen heeft Hij mij gezonden, om aan verslagen harten hoop te bieden, om aan gevangenen hun vrijlating bekend te maken en aan geketenden hun bevrijding, om een genadejaar van de Heer uit te roepen.
Ik vind grote vreugde in de Heer, mijn hele wezen jubelt om mijn God. Hij deed mij het kleed van de redding aan, hulde mij in de mantel van de gerechtigheid, zoals een bruidegom een kroon opzet, zoals een bruid zich tooit met haar sieraden. Want zoals de aarde haar gewassen voortbrengt, zoals een tuin het gezaaide laat ontkiemen, zo laat God, de Heer, gerechtigheid ontkiemen en glorie voor het oog van alle volken.
Tussenzang, uit Lucas 1
(tekst onder geluidsfragment)
Refr.: Hoog verheft nu mijn ziel de Heer.
Hoog verheft nu mijn ziel de Heer,
verrukt is mijn geest om God mijn verlosser.
Zijn keus viel op zijn eenvoudige dienstmaagd;
van nu af prijst ieder geslacht mij zalig.
Wonderbaar is het wat Hij mij deed,
de Machtige, groot is zijn Naam!
Barmhartig is Hij tot in lengte van dagen
voor ieder die Hem erkent.
Behoeftigen schenkt Hij overvloed,
maar rijken gaan heen met ledige handen.
Hij trekt zich zijn dienaar Israël aan,
zijn milde erbarming indachtig.
Uit de eerste brief van Paulus aan de Tessalonicenzen 5, 16-24
De komst van Christus mogen wij niet gelaten afwachten. Uitzien naar Hem moet in ons leven de vruchten van de Geest bewerken: vreugde, gebed en dankzegging. De Heer verwachten is nu reeds doen wat God van ons vraagt.
Broeders en zusters,
wees altijd verheugd, bid onophoudelijk, dank God onder alle omstandigheden, want dat is wat Hij van u, die één bent met Christus Jezus, verlangt.
Doof de Geest niet uit en heb geen minachting voor profetieën.
Onderzoek alles, behoud het goede en vermijd alle kwaad, in welke vorm dan ook.
Moge de God van de vrede uw leven geheel en al heiligen, en mogen heel uw geest, ziel en lichaam zuiver bewaard zijn bij de komst van onze Heer Jezus Christus.
Hij die u roept is trouw en komt zijn belofte na.
Vers voor het evangelie (Jes 61, 1)
Alleluia.
De geest van God, de Heer, rust op mij,
om aan armen het goede nieuws te brengen.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Johannes 1, 6-8 + 19-28
Al wat het Oude Testament aan vraag en verwachting, hoop en spanning bevatte omtrent de messias, vindt zijn vervulling in Jezus. Dat toont ons Johannes. Hij kan zich nu terugtrekken. Het is nu aan de Wet, de profeten en de mensen van alle tijden om Hem te erkennen, die zich ophoudt midden onder ons.
Er kwam iemand die door God was gezonden; hij heette Johannes. Hij kwam als getuige, om van het licht te getuigen, opdat iedereen door hem zou geloven. Hij was niet zelf het licht, maar hij was er om te getuigen van het licht.
Dit is het getuigenis van Johannes. De Joden hadden vanuit Jeruzalem priesters en Levieten naar hem toe gestuurd om hem te vragen: ‘Wie bent u?’ Hij gaf zonder aarzelen antwoord en verklaarde ronduit: ‘Ik ben niet de messias.’ Toen vroegen ze hem: ‘Wie dan? Bent u Elia?’ Hij zei: ‘Die ben ik ook niet.’ ‘Bent u de profeet?’ ‘Nee,’ antwoordde hij. ‘Maar wie bent u dan?’ vroegen ze hem. ‘Wij moeten antwoord kunnen geven aan degenen die ons gestuurd hebben – wie zegt u zelf dat u bent?’ Hij zei: ‘Ik ben de stem die roept in de woestijn: “Maak recht de weg van de Heer,” zoals de profeet Jesaja gezegd heeft.’ De afgevaardigden die uit de kring van de farizeeën kwamen, vroegen verder: ‘Waarom doopt u dan, als u niet de messias bent, en ook niet Elia of de profeet?’ ‘Ik doop met water,’ antwoordde Johannes. ‘Maar in uw midden is iemand die u niet kent, Hij die na mij komt – ik ben het niet eens waard om de riemen van zijn sandalen los te maken.’
Dit gebeurde in Betanië, aan de overkant van de Jordaan, waar Johannes doopte.
Van Woord naar leven
KIJKEN MET DE OGEN VAN HET HART
(bij Joh 1, 26b)
Maar in uw midden is iemand die u niet kent …
Hoe waar zijn deze woorden van de doper. Ze golden voor zijn toehoorders daar aan de oevers van de Jordaan. Maar hoe waar zijn ze ook voor ieder van ons vandaag. Met de ogen van ons lichaam zien we de Heer beslist niet. Maar moesten we het klaarspelen voortdurend te kijken met de ogen van ons hart … we zouden de Heer in zoveel dingen, situaties en mensen aanwezig zien. Mét het appel: Kom, schenk je aan Mij.
En dan gaat het hier niet over een principe, of een denkbeeld, of een soort idee dat ons zou moeten aanzetten het goede te doen omdat een man uit Nazareth dat in ver vervlogen tijden heeft voorgedaan. Nee, dan gaat het over de reële beleving Christus aanwezig te weten in het leven, in de mensen ons gegeven, in situaties die ons overkomen, in zaken ons geschonken.
Zij die de goede en rijke gewoonte hebben op zondag naar de Mis te gaan, mogen Hem ontmoeten in de Communie, in het Woord, in de liturgie, in de samenzang, in het samen bidden. De bedoeling van een eucharistieviering is dat we – vanuit God die ons samenroept – Hem persoonlijk én als gemeenschap ontmoeten. Om dan, als gezondenen, eucharistische mensen te zijn in het dagelijks leven. Als gegeven brood voor de wereld, de Blijde Boodschap belichamend in al ons doen en laten. De eucharistieviering … wat een rijkdom gegeven aan de Kerk!
Maar, zoals gezegd, de Heer is nog op zoveel andere wijzen onder ons aanwezig. Ga je deze dagen kerstshoppen en zie je bedelaars langs de kant van de weg, kijk hen in de ogen en je zal Jezus ontwaren die bedelt om wat geld, boterhammen en liefde. Het baat niet liefde te koesteren voor de eucharistie terwijl je de armen links laat liggen. In wezen komt Christus even reëel door zowel het brood als de bedelaar tot ons. Beiden vragen om ontvangen, bemind en geëerd te worden. Beiden vragen om godsontmoeting. Er bestaat een liturgie in de kerk, maar er is ook de liturgie van de straat. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Maar kijk ook eens diep in de ogen van je partner, je kinderen, je medebroeder- of zuster. Kijk eens in de ogen van je buur, je collega, je medestudent. Of gewoon de toevallige voorbijganger op je pad. Kijk in hun ogen en je zal Jezus zien die eenvoudigweg vraagt: Bemin Me. In die zin kan elke ontmoeting met een medemens een ware christusontmoeting zijn waarin God appelleert lief te hebben. Doorheen de ander komt Hij ons tegemoet als een bedelaar naar liefde.
Je medemens afwijzen is God afwijzen. Je medemens in liefde verwelkomen is God ten diepste onthalen.
Maar laten we ook Jezus’ aanwezigheid in de stilte niet onderschatten. Ben je alleen thuis, is het stil rondom je, of je nu expliciet bidt of niet … Jezus is daar. Hij is rondom je. Hij is in je. Net zoals bij de eucharistie wil Hij doorheen de stilte jou in zich opnemen. Geniet van deze vrede, koester haar, wees er drager van. Laat het de bedding zijn van je bezigheden.
Maar denken we ook aan kunst en allerlei vormen van cultuur. Ook daar komt Christus vaak tot ons waarin Hij de grootheid van de Vader toont met steeds dat onderliggende appel deelgenoot te worden van zijn liefde voor de mensheid.
Jezus ontmoeten in de ander is niet altijd een blij gebeuren. In de huidige oorlog in Palestina en Gaza, of in Oekraïne, of waar dan ook, toont Hij zich als de Gekruisigde, als de liefde die niet bemind wordt. Hij toont zich als de vertrapte en verkrachtte liefde. Godgeklaagd!
Moge dit kwaad Kerk en wereld oproepen tot gebed om vrede, tot doorleefde solidariteit met allen die slachtoffer zijn van dit zinloos en kwaadaardig geweld.
Midden in deze wereld, waar naast veel goeds ook het kwade aanwezig is, zal Kerstmis gebeuren. Nog zeven keer slapen. In die kleine kribbe zal God, arm en weerloos, afdalen naar deze wereld. Doorheen het broze Christuskind zal Hij met uitgestrekte armpjes de wereld smeken zijn liefde welkom te heten.
Moge ons hart, onze gezinnen, onze gemeenschappen, onze werkplekken, onze straten, dorpen en steden, de kribbe zijn waar Hij met heel veel liefde ontvangen wordt.
Ja, moge God gebeuren.
Laten we bidden
Goede Vader,
mogen we ons verinnigen
met de gloed van de heilige Geest
in ieder van ons aanwezig.
Opdat we met de ogen van ons hart
U – in Christus – mogen ontwaren
doorheen zoveel mensen en situaties.
Mogen we U dan welkom heten
door uw liefde te zijn,
door te bidden voor Kerk en wereld,
en een leven te leiden
getekend door goedheid.
In Christus’ naam.
Amen.
En mooie derde adventszondag.
Van harte, kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.
Wivina van Bijgaarden († 12e eeuw)
Wivina van Bijgaarden (ook van Brabant), België; kloosterzuster
Over haar is weinig met historische zekerheid bekend. We moeten te rade gaan bijlegendes.
Zij zou dan rond 1109 geboren zijn in de vooraanstaande familie Van Oisy en groeide uit tot een mooi en bevallig meisje. Dat was de reden waarom een jongeman, Richward, verliefd op haar werd en haar ten huwelijk vroeg. Maar zij had andere plannen. Zij wees hem er ten eerste op, hoe weinig hoffelijk hij zijn bedoelingen met haar onder woorden bracht; vervolgens maakte zij hem bekend, dat zij liever haar leven in dienst van God wilde stellen; en ze raadde hem aan hetzelfde te doen. Waarop hij inderdaad het leven van een kluizenaar ging leiden.
Men vertelt, dat zij rond het jaar 1120 haar ouderlijk huis ontvluchtte en zich tezamen met haar vriendin Emwara terugtrok als kluizenares op landgoed Bijgaarden bij Brussel. Na drie jaar kreeg zij het land van de eigenaar, Graaf Godfried I van Brabant ten geschenke. De onderneming groeide uit tot een klooster, dat de regel van Benedictus aannam en afhankelijk was van het nonnenklooster van Affligem, zuidoostelijk van Aalst. Wivina werd zelf de eerste abdis. Zij was uiterst consequent in haar gestrenge levenswijze. Ze at bijzonder weinig; wat ze at was vegetarisch; en ze onderhield allerhande verstervingen.
Eens zou zij op reis bij het licht van een kaars haar gebeden hebben gezegd met behulp van haar gebedenboek. Plotseling woei de kaars uit. Maar op wonderlijke wijze vatte hij vanzelf weer vlam.
Een andere keer zou de duivel een bezoek hebben gebracht aan haar klooster. Aan een zuster zou hij hebben toegegeven, dat hij nergens in de christenwereld zo’n moeilijk karwei had dan aan Wivina en haar gezellin, Emwara, die al evenzeer uitblonk in religieuze deugd. Wivina schijnt tenslotte te zijn overleden op 17 december van het jaar 1170.
Volgens sommigen is Emwara haar toen als abdis opgevolgd.
Na haar dood werd haar zaligheid – aldus een oude kroniek – geopenbaard aan een vrome vrouw, Theda genaamd. Deze Theda zag in een visioen een heerlijk rustbed staan in de hemel. Op haar vraag voor wie dat lekkere bed bestemd was, kreeg zij ten antwoord, dat het de rustplaats was van Wivina.
Wivina was al overleden en in de kerk bijgezet, toen bisschop Alardus van Kamerijk de kloosterkerk officieel kwam inwijden. Tijdens de processie gingen alle kaarsen plotseling vanzelf uit. Maar toen de processie langs het graf van Wivina trok, ontbrandde vanzelf de kaars die de priester Ingelbertus in zijn handen had.
Ook worden wonderen verhaald die op haar graf gebeurd zouden zijn. Ene Nastradus was zo kromgegroeid, dat hij zich alleen nog maar met behulp van een schabelletje kruipend kon voortbewegen. Maar bij een bezoek aan haar graf, stond hij op, liet zijn kruipplankje achter en trad in een klooster om zijn verdere leven te wijden aan dankbaarheid.
Ook werd een jonge vrouw, Hetelina, afkomstig uit Brussel, op Wivina’s graf genezen van een uitzinnige razernij die haar had aangegrepen op het moment van de bevruchting van haar eerste kind. Tenslotte wordt nog de genezing vermeld van een zekere Innia van Hungersvelt, die compleet was uitgeteerd door de vierdaagse koorts.
In 1796 werd haar gebeente overgebracht naar de Zavelkerk te Brussel. Zowel op die plaats als in de abdij van Bijgaarden, die nu Wivina-abdij heet, wordt zij nog altijd druk vereerd.
Haar voorspraak wordt ingeroepen tegen besmettelijke ziekten, hoofd- en keelpijn, koorts, oogkwalen, in het bijzonder bij kinderen; daarnaast tegen veeziekten met name bij paarden.
Zij wordt afgebeeld in kloosterhabijt; zij heeft een staf bij zich die erop duidt dat zij abdis is geweest. Tenslotte draagt zij een brandende kaars bij zich, die soms door een engel wordt ontstoken.
Bron: Heiligen.net
Van Woord naar leven
KIJKEN MET DE OGEN VAN HET HART
(bij Joh 1, 26b)
Maar in uw midden is iemand die u niet kent …
Hoe waar zijn deze woorden van de doper. Ze golden voor zijn toehoorders daar aan de oevers van de Jordaan. Maar hoe waar zijn ze ook voor ieder van ons vandaag. Met de ogen van ons lichaam zien we de Heer beslist niet. Maar moesten we het klaarspelen voortdurend te kijken met de ogen van ons hart … we zouden de Heer in zoveel dingen, situaties en mensen aanwezig zien. Mét het appel: Kom, schenk je aan Mij.
En dan gaat het hier niet over een principe, of een denkbeeld, of een soort idee dat ons zou moeten aanzetten het goede te doen omdat een man uit Nazareth dat in ver vervlogen tijden heeft voorgedaan. Nee, dan gaat het over de reële beleving Christus aanwezig te weten in het leven, in de mensen ons gegeven, in situaties die ons overkomen, in zaken ons geschonken.
Zij die de goede en rijke gewoonte hebben op zondag naar de Mis te gaan, mogen Hem ontmoeten in de Communie, in het Woord, in de liturgie, in de samenzang, in het samen bidden. De bedoeling van een eucharistieviering is dat we – vanuit God die ons samenroept – Hem persoonlijk én als gemeenschap ontmoeten. Om dan, als gezondenen, eucharistische mensen te zijn in het dagelijks leven. Als gegeven brood voor de wereld, de Blijde Boodschap belichamend in al ons doen en laten. De eucharistieviering … wat een rijkdom gegeven aan de Kerk!
Maar, zoals gezegd, de Heer is nog op zoveel andere wijzen onder ons aanwezig. Ga je deze dagen kerstshoppen en zie je bedelaars langs de kant van de weg, kijk hen in de ogen en je zal Jezus ontwaren die bedelt om wat geld, boterhammen en liefde. Het baat niet liefde te koesteren voor de eucharistie terwijl je de armen links laat liggen. In wezen komt Christus even reëel door zowel het brood als de bedelaar tot ons. Beiden vragen om ontvangen, bemind en geëerd te worden. Beiden vragen om godsontmoeting. Er bestaat een liturgie in de kerk, maar er is ook de liturgie van de straat. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Maar kijk ook eens diep in de ogen van je partner, je kinderen, je medebroeder- of zuster. Kijk eens in de ogen van je buur, je collega, je medestudent. Of gewoon de toevallige voorbijganger op je pad. Kijk in hun ogen en je zal Jezus zien die eenvoudigweg vraagt: Bemin Me. In die zin kan elke ontmoeting met een medemens een ware christusontmoeting zijn waarin God appelleert lief te hebben. Doorheen de ander komt Hij ons tegemoet als een bedelaar naar liefde.
Je medemens afwijzen is God afwijzen. Je medemens in liefde verwelkomen is God ten diepste onthalen.
Maar laten we ook Jezus’ aanwezigheid in de stilte niet onderschatten. Ben je alleen thuis, is het stil rondom je, of je nu expliciet bidt of niet … Jezus is daar. Hij is rondom je. Hij is in je. Net zoals bij de eucharistie wil Hij doorheen de stilte jou in zich opnemen. Geniet van deze vrede, koester haar, wees er drager van. Laat het de bedding zijn van je bezigheden.
Maar denken we ook aan kunst en allerlei vormen van cultuur. Ook daar komt Christus vaak tot ons waarin Hij de grootheid van de Vader toont met steeds dat onderliggende appel deelgenoot te worden van zijn liefde voor de mensheid.
Jezus ontmoeten in de ander is niet altijd een blij gebeuren. In de huidige oorlog in Palestina en Gaza, of in Oekraïne, of waar dan ook, toont Hij zich als de Gekruisigde, als de liefde die niet bemind wordt. Hij toont zich als de vertrapte en verkrachtte liefde. Godgeklaagd!
Moge dit kwaad Kerk en wereld oproepen tot gebed om vrede, tot doorleefde solidariteit met allen die slachtoffer zijn van dit zinloos en kwaadaardig geweld.
Midden in deze wereld, waar naast veel goeds ook het kwade aanwezig is, zal Kerstmis gebeuren. Nog zeven keer slapen. In die kleine kribbe zal God, arm en weerloos, afdalen naar deze wereld. Doorheen het broze Christuskind zal Hij met uitgestrekte armpjes de wereld smeken zijn liefde welkom te heten.
Moge ons hart, onze gezinnen, onze gemeenschappen, onze werkplekken, onze straten, dorpen en steden, de kribbe zijn waar Hij met heel veel liefde ontvangen wordt.
Ja, moge God gebeuren.
Laten we bidden
Goede Vader,
mogen we ons verinnigen
met de gloed van de heilige Geest
in ieder van ons aanwezig.
Opdat we met de ogen van ons hart
U – in Christus – mogen ontwaren
doorheen zoveel mensen en situaties.
Mogen we U dan welkom heten
door uw liefde te zijn,
door te bidden voor Kerk en wereld,
en een leven te leiden
getekend door goedheid.
In Christus’ naam.
Amen.
En mooie derde adventszondag.
Van harte, kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.