dinsdag in week 1 van de veertigdagentijd
Uit de profeet Jesaja 55, 10-11
De veertigdagentijd als tijd van geloofsgroei is ook een kans om ons te bezinnen over het Woord van God. Wat betekent het spreken van God voor mij ? Wat verandert het in mijn leven ? De profeet Jesaja geeft hierop een antwoord. Gods Woord is steeds werkdadig. Het keert nooit naar Hem terug zonder zijn zending vervuld te hebben.
Zo spreekt God de Heer:
‘Zoals regen of sneeuw neerdaalt uit de hemel en daarheen niet terugkeert zonder eerst de aarde te doordrenken, haar te bevruchten en te laten gedijen, zodat er zaad is om te zaaien en brood om te eten -zo geldt dit ook voor het woord dat voortkomt uit mijn mond: het keert niet vruchteloos naar Mij terug, niet zonder eerst te doen wat Ik wil en te volbrengen wat Ik gebied.
Psalm 34, 4 + 5 + 6 + 7 + 16 + 17 + 18 + 19
Refr.: De Heer hoort de kreten van de rechtvaardigen, Hij bevrijdt hen uit de nood.
Roem met mij de grootheid van de Heer,
sluit u aan om zijn Naam te verheffen.
Ik zocht de Heer en Hij gaf antwoord,
Hij heeft mij van alle angst bevrijd.
Wie naar Hem opzien, stralen van vreugde,
schaamte zal hun gezicht niet kleuren.
In mijn verdrukking riep ik tot de Heer,
Hij heeft geluisterd en mij uit de nood gered.
Het oog van de Heer rust op de rechtvaardigen,
zijn oor luistert naar hun hulpgeroep.
Toornig ziet de Heer wie kwaad doen aan,
Hij wist hun namen op aarde uit.
De Heer hoort de kreten van de rechtvaardigen,
Hij bevrijdt hen uit de nood.
Gebroken mensen is de Heer nabij,
Hij redt wie zwaar wordt getroffen.
Vers voor het evangelie (Mt. 4, 4b)
De mens leeft niet van brood alleen,
maar van ieder woord
dat klinkt uit de mond van God.
Uit het evangelie volgens Matteüs 6, 7-15
Het gebed is het antwoord van de mens op het Woord van God. Het is de erkenning van Gods aanwezigheid in ons leven. Bidden is de taal van de gelovige mens. Jezus zelf gaf ons het voorbeeld. In Hem kunnen wij God onze Vader noemen.
In die dagen sprak Jezus tot zijn leerlingen:
‘Bij het bidden moeten jullie niet eindeloos voortprevelen zoals de heidenen, die denken dat ze door hun overvloed aan woorden verhoord zullen worden. Doe hen niet na! Jullie Vader weet immers wat jullie nodig hebben, nog vóór jullie het Hem vragen.
Bid daarom als volgt: Onze Vader in de hemel, laat uw Naam geheiligd worden, laat uw koninkrijk komen, laat uw wil gedaan worden op aarde zoals in de hemel. Geef ons vandaag het brood dat wij nodig hebben. Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven wie ons iets schuldig is. En breng ons niet in beproeving, maar red ons van het kwaad. [Want aan U behoort het koningschap, de macht en de majesteit, in eeuwigheid. Amen.] *
Want als jullie anderen hun misstappen vergeven, zal jullie hemelse Vader ook jullie vergeven. Maar als je anderen niet vergeeft, zal jullie Vader jullie je misstappen evenmin vergeven.
* Het gedeelte tussen haken is een oude toevoeging aan de Griekse tekst.
Van Woord naar leven
Onze Vader
Beste mensen,
ieder van ons zal andere associaties hebben bij de woorden ‘Onze Vader’. Voor de een is het een dierbaar gebed, voor de ander een studieobject, weer anderen willen die woorden niet meer horen, omdat ze een slechte ervaring hebben met hun minder goede aardse vader, of ze willen in het geheel niets meer van religie weten, zien het als iets van vroeger en kunnen het met een gerust geweten achter zich laten.
Voor mijzelf gaat de geschiedenis terug naar mijn jeugd. Religie hoorde bij ons leven. De gewone gebeden zoals het ‘Onze Vader’ en het ‘Wees gegroet’ kenden we al van buiten, vanaf onze vroegste kinderjaren. We wisten nauwelijks wat we zeiden. Het bidden hoorde bij het dagelijks ritueel.
Omdat we onze eigen vader geen ‘vader’ noemden, maar ‘papa’, maakten we nooit die associatie met de Vader uit het ‘Onze Vader’. Bijzonder was de ontdekking toen ik volwassen werd dat het woord papa en het woord Vader wel degelijk met elkaar te maken hadden. Het Aramese woord Abba, zoals Jezus zijn Vader noemt, is een koosnaam en betekent juist Papa. Dat was een eye-opener. Wat een intimiteit wordt in dat woord geschetst!
Weer later ontwikkelt zich de gedachte dat de Vader ook moederlijke eigenschappen heeft. Alles is in God als bron van leven aanwezig. Wijzelf hebben, man of vrouw zijnde, trouwens ook beide elementen in ons.
Er komen in ons leven zwakke momenten voor, we hebben fouten gemaakt, schamen ons ervoor. Die schaamte vormt vaak een belemmering om God, bij wijze van spreken, recht in de ogen te kijken. Dit moment van zwakte is nu precies het ogenblik waarop Hij de warme Vader voor ons wil zijn die ons begrijpt en liefheeft ondanks onze fouten. Hij wil ons bemoedigen, en vertrouwen geven om weer op te staan en verder te gaan.
Welke plaats heeft het ‘Onze Vader’ in jouw leven gekregen? Niet alleen het liturgisch gebed, maar de levende ervaring van God als Vader?
In de Bijbeltekst van vandaag staat dat we niet eindeloos moeten voortprevelen zoals de heidenen doen. Ik denk overigens niet dat ons afgeraffelde kindergebed heidens is geweest. Het fundament van ons gelovig in het leven staan is in onze jeugd gelegd. De ontwikkelingen in het gebed zijn later gekomen. Ik ben trouwens ook anders gaan denken over heidense gewoontes. Onlangs las ik het verhaal over de Griekse held Odysseus. Ik ontdekte dat heidenen ook heel gelovig kunnen zijn. Ze offeren voor de goden, zowel vóór een onderneming als daarna. Het religieuze gevoel zit ergens diep in de mens, al lijkt het er nu soms op, dat de religiositeit aan het verdwijnen is.
Het woord Onze (Vader) puzzelt me nogal. Op wie slaat dat ‘Onze‘? Op Jezus en zijn leerlingen? Op een grotere kring van mensen? Op alle wereldbewoners, de hele mensheid? In elk geval ook op ons. Als je je dat realiseert word je daar helemaal blij van enerzijds, maar anderzijds ook bedroefd omdat de huidige situatie er nog in de verste verte niet op lijkt dat de hele mensheid deze woorden dagelijks in de mond neemt. Zeker is het dat Jezus in de breedte denkt. Hij is gekomen om ons bij zijn Vader te brengen, en nooit maakt Hij hokjes, of een voorselectie. Deze religie wel en die niet. Hij is mens geworden om de mensheid bij zijn Vader te brengen. Maar of mensen dat geschenk kunnen aanvaarden dat is afhankelijk van de vrije wil en de ontvankelijkheid van de ontvangers.
In Exodus vraagt Mozes aan God of, indien de Israëlieten hem naar de Naam zullen vragen van ‘de God van hun vaderen’, wat hij dan zal moeten antwoorden. God antwoordt dan: Ik ben die er zijn zal. Zeg tegen hen: IK ZAL ER ZIJN heeft mij naar u toegestuurd.
Als Jezus verschijnt zoveel tijd later en de leerlingen vragen hem hoe ze moeten bidden, zegt Jezus heel concreet dat die God die er zal zijn, een Vader is. Zo mogen wij tot Hem bidden: Onze Vader. Jezus maakt ons tot broers en zussen van Hemzelf. Dat is nogal een bevrijdend woord dat, als we ons realiseren wat het betekent, ons kan doen huiveren van ontroering.
Laten wij bidden …
Onze Vader, (Papa),
U bent ons nabij gekomen in Jezus uw Zoon.
In Hem en in het gelaat van de ander
mogen we U ontmoeten, zo heel dichtbij.
Wij danken U, en willen Uw NAAM meenemen
als een bijzondere ‘familienaam’.
Een naam met een programma.
Wij willen ook bidden
voor degenen die U niet kennen,
dat ook zij mogen ervaren
dat U de meest liefdevolle Vader bent
die er altijd IS VOOR IEDER MENS.
Een hartelijke groet voor alle broers en zussen die wij, door Jezus, mochten worden van elkaar, voor mensen dichtbij en veraf.
Ricky Rieter
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.
Daniël Brottier († 1936)
Daniel Alex Brottier, Parijs, Frankrijk; missionaris & stichter
Hij werd geboren op 7 september 1876 in het plaatsje La-Ferté-St.-Cyr, behorend tot het bisdom Blois. In 1897 werd hij priester gewijd. Na een paar jaar als professor te hebben lesgegeven te Ponlevoy trad hij in bij de Paters van de Heilige Geest, een missiecongregatie. Hij was bestemd voor de missie in het Afrikaanse land Senegal, maar om gezondheidsredenen keerde hij al gauw terug, 1911. Terug in eigen land richtte hij het fonds ‘Souvenir Africain’ (‘Herinnering aan Afrika’) op om de bouw van de kathedraal te Dakar bekostigen.
Na het uitbreken van Wereldoorlog I werd hij legeraalmoezenier. Vier lang was hij onder de meest barre omstandigheden op de slagvelden te vinden van Lotharingen, aan de Somme, bij Verdun en in Vlaanderen.
Na de oorlog stichtte hij de ‘Union Nationale des Combattants’, een vereniging voor oud-strijders. In 1923 werd hij door de aartsbisschop van Parijs, kardinaal Dubois, gevraagd om het zieltogende wezenwerk te Auteuil weer op poten te zetten. Pater Brottier heeft daar dertig jaar lang met hart en ziel aan gewerkt.
Een van zijn liefhebberijen was wielrennen.
Op grond van zijn liefhebberij zou men hem kunnen vereren als patroon van het wielrennen.
Hij werd zalig verklaard in 1984; daarbij werd hem de eretitel ‘vader van de wezen’ toegekend.
Bron: Heiligen.net
Daniël Brottier
Van Woord naar leven
Onze Vader
Beste mensen,
ieder van ons zal andere associaties hebben bij de woorden ‘Onze Vader’. Voor de een is het een dierbaar gebed, voor de ander een studieobject, weer anderen willen die woorden niet meer horen, omdat ze een slechte ervaring hebben met hun minder goede aardse vader, of ze willen in het geheel niets meer van religie weten, zien het als iets van vroeger en kunnen het met een gerust geweten achter zich laten.
Voor mijzelf gaat de geschiedenis terug naar mijn jeugd. Religie hoorde bij ons leven. De gewone gebeden zoals het ‘Onze Vader’ en het ‘Wees gegroet’ kenden we al van buiten, vanaf onze vroegste kinderjaren. We wisten nauwelijks wat we zeiden. Het bidden hoorde bij het dagelijks ritueel.
Omdat we onze eigen vader geen ‘vader’ noemden, maar ‘papa’, maakten we nooit die associatie met de Vader uit het ‘Onze Vader’. Bijzonder was de ontdekking toen ik volwassen werd dat het woord papa en het woord Vader wel degelijk met elkaar te maken hadden. Het Aramese woord Abba, zoals Jezus zijn Vader noemt, is een koosnaam en betekent juist Papa. Dat was een eye-opener. Wat een intimiteit wordt in dat woord geschetst!
Weer later ontwikkelt zich de gedachte dat de Vader ook moederlijke eigenschappen heeft. Alles is in God als bron van leven aanwezig. Wijzelf hebben, man of vrouw zijnde, trouwens ook beide elementen in ons.
Er komen in ons leven zwakke momenten voor, we hebben fouten gemaakt, schamen ons ervoor. Die schaamte vormt vaak een belemmering om God, bij wijze van spreken, recht in de ogen te kijken. Dit moment van zwakte is nu precies het ogenblik waarop Hij de warme Vader voor ons wil zijn die ons begrijpt en liefheeft ondanks onze fouten. Hij wil ons bemoedigen, en vertrouwen geven om weer op te staan en verder te gaan.
Welke plaats heeft het ‘Onze Vader’ in jouw leven gekregen? Niet alleen het liturgisch gebed, maar de levende ervaring van God als Vader?
In de Bijbeltekst van vandaag staat dat we niet eindeloos moeten voortprevelen zoals de heidenen doen. Ik denk overigens niet dat ons afgeraffelde kindergebed heidens is geweest. Het fundament van ons gelovig in het leven staan is in onze jeugd gelegd. De ontwikkelingen in het gebed zijn later gekomen. Ik ben trouwens ook anders gaan denken over heidense gewoontes. Onlangs las ik het verhaal over de Griekse held Odysseus. Ik ontdekte dat heidenen ook heel gelovig kunnen zijn. Ze offeren voor de goden, zowel vóór een onderneming als daarna. Het religieuze gevoel zit ergens diep in de mens, al lijkt het er nu soms op, dat de religiositeit aan het verdwijnen is.
Het woord Onze (Vader) puzzelt me nogal. Op wie slaat dat ‘Onze‘? Op Jezus en zijn leerlingen? Op een grotere kring van mensen? Op alle wereldbewoners, de hele mensheid? In elk geval ook op ons. Als je je dat realiseert word je daar helemaal blij van enerzijds, maar anderzijds ook bedroefd omdat de huidige situatie er nog in de verste verte niet op lijkt dat de hele mensheid deze woorden dagelijks in de mond neemt. Zeker is het dat Jezus in de breedte denkt. Hij is gekomen om ons bij zijn Vader te brengen, en nooit maakt Hij hokjes, of een voorselectie. Deze religie wel en die niet. Hij is mens geworden om de mensheid bij zijn Vader te brengen. Maar of mensen dat geschenk kunnen aanvaarden dat is afhankelijk van de vrije wil en de ontvankelijkheid van de ontvangers.
In Exodus vraagt Mozes aan God of, indien de Israëlieten hem naar de Naam zullen vragen van ‘de God van hun vaderen’, wat hij dan zal moeten antwoorden. God antwoordt dan: Ik ben die er zijn zal. Zeg tegen hen: IK ZAL ER ZIJN heeft mij naar u toegestuurd.
Als Jezus verschijnt zoveel tijd later en de leerlingen vragen hem hoe ze moeten bidden, zegt Jezus heel concreet dat die God die er zal zijn, een Vader is. Zo mogen wij tot Hem bidden: Onze Vader. Jezus maakt ons tot broers en zussen van Hemzelf. Dat is nogal een bevrijdend woord dat, als we ons realiseren wat het betekent, ons kan doen huiveren van ontroering.
Laten wij bidden …
Onze Vader, (Papa),
U bent ons nabij gekomen in Jezus uw Zoon.
In Hem en in het gelaat van de ander
mogen we U ontmoeten, zo heel dichtbij.
Wij danken U, en willen Uw NAAM meenemen
als een bijzondere ‘familienaam’.
Een naam met een programma.
Wij willen ook bidden
voor degenen die U niet kennen,
dat ook zij mogen ervaren
dat U de meest liefdevolle Vader bent
die er altijd IS VOOR IEDER MENS.
Een hartelijke groet voor alle broers en zussen die wij, door Jezus, mochten worden van elkaar, voor mensen dichtbij en veraf.
Ricky Rieter
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.