dinsdag in week 11 door het jaar
Uit de tweede brief van Paulus aan de Korintiërs 8, 1-9
Aalmoezen worden dikwijls gegeven in de hoop er nog een groter deel voor terug te krijgen. Paulus vermaant ons hier het anders te doen. Christenen zouden moeten wedijveren om anderen te mogen ondersteunen. Want Jezus Christus is om onzentwille arm geworden.
Broeders en zusters,
wij willen u niet onthouden wat Gods genade tot stand heeft gebracht in de gemeenten van Macedonië: ze zijn door ellende zwaar op de proef gesteld, maar vervuld van een overstelpende vreugde en ondanks hun grote armoede zeer vrijgevig. Ik verzeker u dat ze naar vermogen hebben gegeven, ja, zelfs boven hun vermogen.
Uit eigen beweging hebben ze ons dringend verzocht mee te mogen doen aan de collecte, waarmee de heiligen in Jeruzalem zullen worden ondersteund. En ze gaven aanzienlijk meer dan we hadden verwacht: door Gods wil gaven ze zichzelf in de eerste plaats aan de Heer, en vervolgens ook aan ons.
We hebben er dan ook bij Titus op aangedrongen dat hij dit goede werk, waarmee hij al bij u begonnen is, voltooit.
U blinkt in alles uit: in geloof, in kennis en welsprekendheid, in inzet op elk gebied, in de liefde die wij in u hebben gewekt–blink dus ook uit in dit goede werk.
Ik zeg dit niet als een bevel; door op de inzet van anderen te wijzen wil ik nagaan of uw liefde oprecht is.
Tenslotte kent u de liefde die onze Heer Jezus Christus heeft gegeven: Hij was rijk, maar is omwille van u arm geworden opdat u door zijn armoede rijk zou worden.
Psalm 146, 2 + 5 + 6 + 7 + 8 + 9a
Refr.: God de Heer is trouw in eeuwigheid.
De Heer wil ik loven, zolang ik leef,
mijn God bezingen zolang ik besta.
Gelukkig wie de God van Jakob tot hulp heeft,
wie zijn hoop vestigt op de Heer, zijn God.
Hij heeft de hemel en de aarde gemaakt,
de zee en alles wat daar leeft.
Hij is trouw tot in eeuwigheid.
doet recht aan de verdrukten.
Hij geeft brood aan de hongerigen,
bevrijdt de gevangenen.
De Heer opent de ogen van blinden,
richt de gebogenen op.
De Heer heeft de rechtvaardigen lief,
beschermt de vreemdelingen.
Uit het evangelie volgens Matteüs 5, 43-48
Beminnen die ons beminnen is niet zo moeilijk. Veel lastiger is het te houden van diegenen die ons kwaad hebben gedaan. In de grond zijn we daarin echter kortzichtig. Want als iemand ons
echt kwaad heeft gedaan, is hij beklagenswaardig, is hij de ongelukkige die ons medelijden en meeleven nodig heeft. Niet omgekeerd.
Jezus zei tot zijn leerlingen:
‘Jullie hebben gehoord dat gezegd werd: “Je moet je naaste liefhebben en je vijand haten.”
En Ik zeg jullie: heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen, alleen dan zijn jullie werkelijk kinderen van je Vader in de hemel. Hij laat zijn zon immers opgaan over goede en slechte mensen en laat het regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen.
Is het een verdienste als je liefhebt wie jou liefheeft? Doen de tollenaars niet net zo?
En als jullie alleen je broeders en zusters vriendelijk bejegenen, wat voor uitzonderlijks doe je dan? Doen de heidenen niet net zo?
Wees dus volmaakt, zoals jullie hemelse Vader volmaakt is.’
Van Woord naar leven
Jezus zegt: ‘Heb je vijanden lief.’
Laat ons eerlijk zijn: voor sommige mensen hebben we gevoelens van sympathie, naar anderen toe eerder gevoelens van antipathie. Blijkbaar is het niet vanzelfsprekend iedereen met eenzelfde liefde tegemoet te treden. En wellicht zijn daar – menselijk gezien – redenen voor.
Laat ons eens proberen hen die ons pijn hebben gedaan en die in ons hart gevoelens van irritatie opwekken, te beminnen met een geheel àndere liefde; met de liefdegevoelens van een nieuw hart; met de liefde van God, die toch door de heilige Geest in ons hart is uitgestort.
God laat immers de zon opgaan over zowel de goeden als de slechte mensen, over zowel de rechtvaardigen als de onrechtvaardigen…
Laten we trachten te beminnen met het hart van God, ons ja leggend in het ja van Christus.
Iedereen graag zien… kan wollig klinken. Maar doe het maar eens… Je komt al snel bij het kruis van Christus; Jezus die zijn leven gaf voor zijn vrienden.
Christelijke liefde is geen romantiek, het is minne in de diepste betekenis van het woord: liefhebben vanuit God; het kruis omarmend, levend in het Pasen van de Heer.
kris
Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Heer,
mogen wij ieder beminnen zoals Gij ieder van ons bemint. Genees ons wanneer we dit niet kunnen opbrengen. Trek ons in de brand van uw minne, opdat het evangelie geen loze theorie wordt maar integendeel een blijde beleving.
In uw naam. Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.
Germaine Cousin († 1601)
Germaine Cousin, Pibrac bij Toulouse, Frankrijk; herderin
Zij werd in een straatarm boerengezin geboren rond het jaar 1579. Reeds bij de geboorte bleek dat zij niet helemaal in orde was. Zij was pokdalig, uitgesproken lelijk en haar rechterhandje vertoonde verlammingsverschijnselen. Kort na haar geboorte stierf haar moeder. Haar vader wist geen raad met zijn gehandicapte dochter en liet haar aan haar lot over. Hij hertrouwde, maar stiefmoeder had zo mogelijk een nog groter hekel aan het kind dan vader. Welbeschouwd kregen de beesten een betere behandeling dan zij. Ze moest in de stal slapen of onder de trap; haar bed bestond uit wijnstokken. Meer dan droog brood kreeg ze niet te eten en het was haar verboden om met de kinderen van haar stiefmoeder te praten, want deze was bang dat haar mismaaktheid het boze oog zou aantrekken. Vanaf haar negende sleet zij haar dagen als herderinnetje: ze moest op haar vader’s schapen passen. Lezen kon ze niet; de hele dag door bad ze haar rozenhoedje. En iedere ochtend ging ze naar de kerk. Als het de tijd was voor de mis, pootte ze haar herdersstaf en haar spinrokken in de grond – aldus een oude levensbeschrijving – en ze liet het toezicht op haar schapen over aan Gods voorzienigheid: dat werkte, want nooit is er een vos geweest die ook maar één schaap te pakken heeft weten te krijgen. Voor ze ging, verbood ze de beesten uitdrukkelijk voorbij haar staf te gaan om op het land van de buurman te grazen. Dat is dan ook inderdaad nooit gebeurd.
Als ze kon gaf ze heel haar hebben en houden weg aan mensen die het nog slechter hadden dan zij. Dat maakte wel dat zij ook van de dorpelingen veel pesterijen te verduren had: ze werd voor gek versleten of voor heilig boontje uitgemaakt of nonnetje. Niemand die haar in bescherming nam, en zelf zei ze nooit iets terug.
Waar haalde ze die aalmoezen vandaan? Haar stiefmoeder verdacht haar ervan dat ze stiekem voedsel wegpakte uit de keuken. Zo stevende ze een keer in alle vroegte op haar stiefdochter af die zich met de beesten op het veld bevond. Twee manen die toevallig in de buurt waren, vreesden dat ze het kind een ongeluk zou aandoen en renden er achter aan om haar tegen te houden. Zo werden zij getuigen van het wonder dat zich voltrok. Scheldend en tierend had stiefmoeder het kind bereikt. Ze rukte het schort open waar ze altijd haar hompen brood in bewaarde. Maar deze keer vielen er geen broodbrokken uit, maar verse bloemen van een soort die nergens in de omgeving te vinden waren. Trouwens het was winter: er bloeiden helemaal geen bloemen!
Dit voorval maakte dat er ook andere verhalen over haar verteld werden. Zij was een heilige. Zelfs haar vader begon spijt te krijgen van zijn onmenselijke behandeling en hij verbood zijn vrouw al te hard tegen haar op te treden. Zelfs nodigde hij haar aan tafel uit tussen de andere kinderen. Maar zij vroeg zelf om alles te laten zoals het was.
Zo kwam het dat zij in grote verlatenheid stierf, 22 jaar oud. Haar vader vond haar op een ochtend dood op haar bed onder de trap. Ze werd begraven in het kerkje van Pibrac. Meteen na haar dood kwamen er mensen bidden op haar graf. Ze werden steevast verhoord. Zodat paus Pius IX haar tenslotte eerst zalig en vervolgens heilig verklaarde, respectievelijk in 1854 en 1867.
Zij is patrones van de herderinnen.
Bron: Heiligen.net
Laten wij bidden
Heer,
mogen wij ieder beminnen zoals Gij ieder van ons bemint. Genees ons wanneer we dit niet kunnen opbrengen. Trek ons in de brand van uw minne, opdat het evangelie geen loze theorie wordt maar integendeel een blijde beleving.
In uw naam. Amen.