dinsdag in week 26 door het jaar
Uit de profeet Zacharia 8, 20-23
De profeet Zacharia belicht een winstpunt uit de ballingschap. De veelvuldige contacten met alle soort mensen tijdens de ballingschap hebben velen begerig gemaakt naar de Heer. Zacharia beschrijft in zijn visioen hoe alle volkeren zullen toetreden tot het volk Gods.
Dit zegt de Heer van de hemelse machten:
Er zullen opnieuw mensen komen uit allerlei landen en steden. De inwoners van de ene stad zullen naar de volgende stad gaan en zeggen: “Ga met ons mee. Wij zijn op weg om de Heer van de hemelse machten om raad te vragen en zijn gunst af te smeken.” Grote en machtige volken zullen naar Jeruzalem komen om daar de Heer van de hemelse machten te raadplegen en zijn gunst af te smeken. En dit zegt de Heer van de hemelse machten: Als die tijd is gekomen, zullen tien mannen uit volken met verschillende talen een Joodse man bij de slip van zijn mantel grijpen met de woorden: “Wij willen ons bij u aansluiten, want we hebben gehoord dat God bij u is.”’
Psalm 87, 1-7
Refr.: God is met ons.
Boven alle steden van Jakob
heeft de Heer de poorten van Sion lief,
zijn vesting op de heilige bergen.
Van u wordt met lof gesproken,
stad van God.
Ik noem Rahab en Babel mijn getrouwen.
Filistea, Tyrus en Nubië zijn allen hier geboren.
Met recht kan men van Sion zeggen:
Welk volk ook, het is hier geboren,
de Allerhoogste houdt Sion in stand.
Bij de namen van de volken schrijft de Heer:
Dit volk is hier geboren.
En dansend zingen zij:
Mijn bronnen zijn alleen in u.
Vers voor het evangelie (cfr Fil 2, 15-16)
Alleluia.
Schitter als sterren aan de hemel.
Houd daarbij vast aan het woord
dat leven brengt.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Lucas 9, 51-56
Jezus is voor de laatste keer op weg naar Jeruzalem. Zijn leerlingen begrijpen nog altijd niet waar het om gaat en willen voor Hem met geweld een weg bereiden. Zij verstaan niet dat afwijzing, lijden en onbegrip tot Christus’ wezenlijke taak behoren.
Toen de tijd naderde dat Jezus in de hemel zou worden opgenomen, ging Hij vastberaden op weg naar Jeruzalem. Hij stuurde boden voor zich uit. In een Samaritaans dorp, waar ze kwamen om zijn komst voor te bereiden, wilden de dorpelingen Hem niet ontvangen, omdat Jeruzalem het doel van zijn reis was.
Toen de leerlingen Jakobus en Johannes merkten dat Jezus niet welkom was, vroegen ze: ‘Heer, wilt U dat wij vuur uit de hemel afroepen dat hen zal verteren?’
Maar Hij draaide zich naar hen om en wees hen streng terecht.
Ze gingen verder naar een ander dorp.
Van Woord naar leven
VASTBERADEN EN GEWELDLOOS
(Lc 9,51-56)
Beste mensen, vandaag gaan we op stap met Jezus, richting Jeruzalem. Het woord dat er voor mij bij eerste lezing uitspringt is vastberaden.£Het roept in mij iets op van moeilijkheden die Jezus te wachten staan, en die Hij met dapperheid tegemoet wil treden.
In het eerste vers van vandaag staat al heel nuchter vermeld: Toen de tijd naderde dat Jezus in de hemel zou worden opgenomen … Dat is een mededeling zonder commentaar, maar voor Jezus toch iets heel indringends, want Hij zal op een of andere manier misschien wel weten wat Hem te wachten staat in het voorspel van die ten hemelopneming. Er zal een zekere ernst in Jezus aanwezig zijn. Je hoeft geen Jezus te zijn om soms tevoren al te kunnen voelen dat er een zekere spanning in de lucht hangt, zoals we dat bijvoorbeeld ook kennen bij naderend onweer.
Op hun tocht van Galilea naar Judea, moeten Jezus en zijn leerlingen door Samaria, waarvan het niet zeker is dat deze mensen hen wel willen ontvangen. De samaritanen aanbidden God op de berg Gerizim, waar ook heidense goden vereerd worden. Ze zijn een afgescheiden groep.
De reden waarom Jezus en de leerlingen denken niet welkom te zijn is juist dat ze naar Jeruzalem op weg zijn. Al hebben ze boden vooruitgestuurd om hun komst te melden, het mag allemaal niet baten. Ze worden blijkbaar niet echt vriendelijk ontvangen. Jakobus en Johannes, die elders wel zonen van de donder genoemd worden, protesteren fel: Heer, wilt U dat wij vuur uit de hemel afroepen dat hen zal verteren? Dat zijn geen halve maatregelen die ze willen nemen, maar Jezus protesteert met strenge en vermanende woorden. Jezus zal innerlijk weten dat Hijzelf met geweld zal worden omgebracht, maar desalniettemin wil Hij niet met dezelfde methode te werk gaan. Dat hoort niet bij Hem. Hij is zachtmoedig, en gaat niet mee in de negatieve spiraal waar die twee naaste medewerkers graag het initiatief toe hadden willen nemen.
Hoe staan we zelf in situaties die dwars tegen je eigen opvattingen ingaan? We zouden die misschien met drastische maatregelen willen bestrijden vanuit de overtuiging dat zoiets echt niet kan, en dat er flink werk van gemaakt zou moeten worden. Herken je minstens het gevoel bij beelden op de televisie, waar je woede in jezelf voelt opkomen? Misschien wel scheldwoorden.
Geweld gebruiken is soms de basale behoefte, maar is dat de juiste weg? Jezus doet het duidelijk anders. Ook nu is Hij vastberaden in het volgen van zijn eigen weg: geen geweld!
Het gelezen deel van vandaag sluit heel nuchter af: Ze gingen verder naar een ander dorp.
Soms is spreken en overleggen de juiste weg, andere keren is het beter te zwijgen, te bidden en de zachtheid in onszelf te bewaken, na te denken over het probleem, in overleg te gaan met mensen die ook naar vormen aan het zoeken zijn om het kwaad te bestrijden. Er moeten wegen zijn die heilzamer zijn.
Laten we bidden
Goede God en Vader,
wij leven in een wereld met veel geweld.
Hoe graag zouden we er mee aan de slag gaan,
omwille van Uw rijk van vrede.
We zouden het geweld de baas willen zijn.
Die uitdrukking alleen al zegt iets over onze methode.
Leer ons, o Vader, welke middelen we mogen gebruiken,
en ook op welke tijd.
Geweld op geweld is geen antwoord.
Maak ons inventief
om op de juiste wijze om te gaan met deze problematiek.
Leer ons uw wegen van vrede, kennen,
door Jezus Uw Zoon
die het ons heeft voorgeleefd.
Amen
Beste mensen, laten we bidden dat ook wij een bedding van vrede mogen zijn voor ieder die we ontmoeten. Daar begint het, in onszelf.
Ricky
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.
Gerardus van Brogne († 959)
Gerardus van Brogne, osb, België; abt & kloosterhervormer
De heilige Gerardus van Brogne was één van de heiligen die zich van een werelds en krijgshaftig leven afwendden om zich aan God te geven. Hij gebruikte zijn bezittingen om een klooster te stichten en was achtereenvolgens abt in verschillende abdijen, waaronder beide abdijen in Gent (Sint-Baafs én Sint-Pieter), de Sint-Bertinusabdij in Sint-Omaars, de abdijen van Mouzon en Elnone (tegenwoordig Saint-Amand-les-Eaux.) Op deze manier liet hij zijn sporen na in het kloosterleven in de Lage Landen, omdat hij overal waar hij kwam de regel van de heilige Benedictus invoerde. Hij stierf uiteindelijk als kluizenaar
Gerardus werd heilig verklaard in 1131.
Bron: Religion-Wikia
Van Woord naar leven
VASTBERADEN EN GEWELDLOOS
(Lc 9,51-56)
Beste mensen, vandaag gaan we op stap met Jezus, richting Jeruzalem. Het woord dat er voor mij bij eerste lezing uitspringt is vastberaden.£Het roept in mij iets op van moeilijkheden die Jezus te wachten staan, en die Hij met dapperheid tegemoet wil treden.
In het eerste vers van vandaag staat al heel nuchter vermeld: Toen de tijd naderde dat Jezus in de hemel zou worden opgenomen … Dat is een mededeling zonder commentaar, maar voor Jezus toch iets heel indringends, want Hij zal op een of andere manier misschien wel weten wat Hem te wachten staat in het voorspel van die ten hemelopneming. Er zal een zekere ernst in Jezus aanwezig zijn. Je hoeft geen Jezus te zijn om soms tevoren al te kunnen voelen dat er een zekere spanning in de lucht hangt, zoals we dat bijvoorbeeld ook kennen bij naderend onweer.
Op hun tocht van Galilea naar Judea, moeten Jezus en zijn leerlingen door Samaria, waarvan het niet zeker is dat deze mensen hen wel willen ontvangen. De samaritanen aanbidden God op de berg Gerizim, waar ook heidense goden vereerd worden. Ze zijn een afgescheiden groep.
De reden waarom Jezus en de leerlingen denken niet welkom te zijn is juist dat ze naar Jeruzalem op weg zijn. Al hebben ze boden vooruitgestuurd om hun komst te melden, het mag allemaal niet baten. Ze worden blijkbaar niet echt vriendelijk ontvangen. Jakobus en Johannes, die elders wel zonen van de donder genoemd worden, protesteren fel: Heer, wilt U dat wij vuur uit de hemel afroepen dat hen zal verteren? Dat zijn geen halve maatregelen die ze willen nemen, maar Jezus protesteert met strenge en vermanende woorden. Jezus zal innerlijk weten dat Hijzelf met geweld zal worden omgebracht, maar desalniettemin wil Hij niet met dezelfde methode te werk gaan. Dat hoort niet bij Hem. Hij is zachtmoedig, en gaat niet mee in de negatieve spiraal waar die twee naaste medewerkers graag het initiatief toe hadden willen nemen.
Hoe staan we zelf in situaties die dwars tegen je eigen opvattingen ingaan? We zouden die misschien met drastische maatregelen willen bestrijden vanuit de overtuiging dat zoiets echt niet kan, en dat er flink werk van gemaakt zou moeten worden. Herken je minstens het gevoel bij beelden op de televisie, waar je woede in jezelf voelt opkomen? Misschien wel scheldwoorden.
Geweld gebruiken is soms de basale behoefte, maar is dat de juiste weg? Jezus doet het duidelijk anders. Ook nu is Hij vastberaden in het volgen van zijn eigen weg: geen geweld!
Het gelezen deel van vandaag sluit heel nuchter af: Ze gingen verder naar een ander dorp.
Soms is spreken en overleggen de juiste weg, andere keren is het beter te zwijgen, te bidden en de zachtheid in onszelf te bewaken, na te denken over het probleem, in overleg te gaan met mensen die ook naar vormen aan het zoeken zijn om het kwaad te bestrijden. Er moeten wegen zijn die heilzamer zijn.
Laten we bidden
Goede God en Vader,
wij leven in een wereld met veel geweld.
Hoe graag zouden we er mee aan de slag gaan,
omwille van Uw rijk van vrede.
We zouden het geweld de baas willen zijn.
Die uitdrukking alleen al zegt iets over onze methode.
Leer ons, o Vader, welke middelen we mogen gebruiken,
en ook op welke tijd.
Geweld op geweld is geen antwoord.
Maak ons inventief
om op de juiste wijze om te gaan met deze problematiek.
Leer ons uw wegen van vrede, kennen,
door Jezus Uw Zoon
die het ons heeft voorgeleefd.
Amen
Beste mensen, laten we bidden dat ook wij een bedding van vrede mogen zijn voor ieder die we ontmoeten. Daar begint het, in onszelf.
Ricky
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.