Jose de Calasanza († 1648)

Rome, Italië; stichter onderwijscongregatie

Hij werd op 11 september 1556 geboren in de Spaanse plaats Peralta de la Sal, ten noordwesten van Lérida (Huesca) was zoon van de heer van Calasanz y Gastón. Hij studeerde aan de universiteiten van Lérida, Valencia en Alcalà en behaalde zijn doctorsgraad aan de universiteit van Barcelona. In 1583 ontving hij de priesterwijding. Negen jaar later verhuisde hij naar Rome, volgens zeggen, omdat hij daartoe in een visioen werd opgeroepen.

Meteen vielen hem de verwaarloosde kinderen op die overal rondzwierven en een losgeslagen leven leidden. In 1597 opende hij in het parochiehuis van de Santa Dorotea in Trastevere de eerste gratis lagere school voor arme kinderen van Europa. Met zijn medewerkers riep hij een nieuwe religieuze congregatie in het leven: ‘Het genootschap van reguliere priesters voor vrome scholen’, kortweg ‘piaristen genoemd naar het Latijnse woord ‘pius’ = ‘vroom’. Zoals de naam zegt legde zij zich toe op onderwijs en opvoeding van arme kinderen. Ze groeide uit tot een heuse religieuze orde. Hij nam de naam aan van Jose a Matre Dei. Het was zijn trots dat oud-leerlingen priester werden en als missionaris werkten in verre streken als Bohemen en Polen.

Maar gaandeweg hadden ze te lijden van interne conflicten en aanvallen van buitenaf. Dat laatste vooral van andere congregaties die soortgelijk werk deden voor de jeugd. Jozef zelf moest aftreden als algemeen overste, omdat hij van alle kanten verdacht werd gemaakt, en omdat zijn goede bedoelingen en plannen door vijandige types consequent in een kwaad daglicht werden geplaatst. Dwars door dit alles heen deden de piaristen op vele plaatsen hun heilzaam werk. Met als gevolg dat de orde uiteindelijk in ere werd hersteld.

Jose zelf heeft dat niet meer mogen meemaken. Hij stierf arm en verguisd en ligt begraven in de San Pantaleon in Rome.
Hij werd heilig verklaard door paus Clemens XIII in 1767.

Hij is patroon van de piaristen; van katholieke basisscholen en van kinderen.

Hij wordt afgebeeld als priester, omgeven door kinderen.

Bron: Heiligen.net

Jose de Calasanza

God, door wie u geroepen bent om één te zijn met zijn Zoon Jezus Christus, onze Heer, is trouw. Zo horen we vandaag Paulus aan het adres van de christenen van Korinte.

Voor ons natuurlijk niet anders. God, door wie u geroepen bent… Ja, dat zijn we allemaal: geroepen door God. Dát, geliefde mensen, is toch wonderlijk mooi. Weten, beseffen, wanneer je ’s morgens opstaat, dat jij heel persoonlijk geroepen bent door God. Hij spreekt je aan, tilt je – bij wijze van spreken – uit je bed en vraagt je in zijn dienst te treden. Hij nodigt je uit deelgenoot te worden van zijn liefde voor de mensheid; je roeping, je opdracht.
Als dit in diep geloof, en in oprechte liefde, beluisterd wordt, kunnen we toch niet anders dan met ons hele hart hier ‘ja’ op zeggen: ‘Zie uw dienaar, mij geschiede naar uw woord’. Ons jawoord, ons engagement, zal ons leven niet enkel zin geven, maar het zal ook vreugde schenken; diepe intense vreugde. Geen oppervlakkig of luid gejoel, maar diepe innerlijke vreugde door te weten dat je leeft in Gods wil, dat je door Hem bewoond bent, dat je door Hem aangesproken en geroepen bent. Wonderlijk toch.

Je bent geroepen om ‘één te zijn met zijn Zoon Jezus Christus’, schrijft Paulus. Leven in eenheid met Jezus is niet enkel de bedoeling van ons christenzijn, maar het is ook de sleutel van het ‘welslagen’ van ons ja-woord. Het is immers de Heer die ons de genade zal verlenen zuiver ‘ja’ te kunnen zeggen op Gods roep. Leven in eenheid met de Heer is toelaten dat Hij je opneemt in zijn eigen jawoord tot de Vader. Ons kleine ‘ja’ mogen wij leggen in het grote ‘ja’ van Christus tot God. Voortdurend zal Hij op deze wijze ons aanbieden aan de Vader, zichzelf en ons gevend aan Hem. Zo zullen we in staat zijn in God te leven, in Hem te bidden, in Hem te bewegen, in Hem lief te hebben.

En maak je geen illusies… Wie zo leeft zal sowieso het kruis van de Heer ontmoeten in zijn leven. Christelijk leven is geen garantie van een leven leiden dansend over rozenblaadjes. Christus zal je binnenvoeren in een liefde die zeer vaak met kruis te maken heeft. Christelijke liefde is een gevende liefde dat op momenten zeer veel van een mens kan vragen. De gehuwden onder ons zullen dat zeer zeker begrijpen. Na een periode van verliefdheid volgt een lange tijd van liefde wat een diep engagement vraagt naar elkaar toe, vaak verreweg van een pad enkel bezaaid met rozenblaadjes. Maar ook heel zeker zij die geroepen zijn tot het priesterschap of een andere staat van religieus leven zullen weten dat liefde te maken heeft met engagement, met trouw, met kruis.
Ieder die liefheeft, in naam van de Heer, zal het kruis ontmoeten. Niet enkel omdat christelijke liefde een echo is van Jezus’ kruis, maar ook omdat liefde nu eenmaal veel vraagt van een mens. Een liefdevol leven is – gelukkig – zeer vaak getekend door heerlijke momenten, maar heel dikwijls zijn het ook lastige momenten van doorbijten en trouw, van vergeving schenken en in het reine komen dat jezelf als mens klein bent in het beminnen.

Wat dit laatste betreft… ach ja… we zijn niet allemaal onbevlekt ontvangen. We zijn mensen van vlees en bloed die leven met vallen en opstaan. Daarbij dragen we allemaal onze rugzak en komen we soms in situaties terecht waarvoor we eigenlijk niet kiezen. En ondertussen gaat het leven verder en vraagt de liefde ons jawoord. Niet evident!!
Het meest lastige is misschien nog het feit dat we voor onszelf moeten vaststellen dat we ook wel eens ontrouw zijn in de liefde, dat we zwak zijn, of lauw. Er zijn momenten of tijden dat we het niet kunnen of willen opbrengen. Dat zijn lastige perioden, dikwijls meer getekend door donkerte dan door licht.
Maar het mooie, geliefde mensen, is dat dit voor God absoluut geen reden is om ons in de steek te laten. Integendeel. Het zwakke en zieke schaap komt Hij opzoeken en neemt Hij op zijn schouders en zal het verzorgen. Ook de zondige mens komt Hij tegemoet. Dat is liefde. Dat is trouw. Zo is God.

Dus, leef je momenteel – om welke reden ook – in een zekere duisternis, of heb je te kampen met ontrouw in jezelf, leg je dan – met of zonder tranen – neer op de schoot van de Heer, en laat je omhelzen. God gooit NOOIT iemand weg. Mensen doen dat wel. God niet. En dit om de eenvoudige reden dat Hij liefde is.

Lieve mensen, laat ons bidden voor elkaar, bidden voor allen. Laten we elkaar dragen op de weg waarop God ons brengen wil.

Een vredevolle donderdag voor ieder van u.
Geniet van het mooie weer.
En goed drinken.

kris

Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.

Vader,
Gij die ons roept in U te bewegen, in U lief te hebben, in U te zijn, wij bidden dat uw Geest ons mag bezielen opdat wij ons in diepe overgave mogen schenken aan Christus’ inwoning. Moge Hij ons leven zijn.
In zijn naam. Amen.