donderdag in week 26 door het jaar
Uit het boek Nehemia 8, 1-4a + 5-6 + 7-12
Het Woord van God brengt het volk bijeen in de tijd van Ezra en Nehemia. De verkondiging van het Woord in de cultusvergadering krijgt een essentiële plaats toebedeeld. Maar het Woord moet ook worden uitgelegd wil men het begrijpen.
Het voltallige volk verzamelde zich op het plein voor de Waterpoort. Men vroeg Ezra, de schrijver, het boek te halen met de wet van Mozes, de wet die de Heer aan Israël had opgelegd.
Ezra, de priester, haalde het wetboek en toonde het aan de aanwezige mannen en vrouwen, en aan iedereen die in staat was het te begrijpen. Dit gebeurde op de eerste dag van de zevende maand.
Op het plein voor de Waterpoort las Ezra de mannen en de vrouwen en iedereen die het kon begrijpen hardop uit het boek voor, vanaf het moment dat het licht werd tot de middag. Allen luisterden aandachtig naar het boek van de wet.
Ezra, de schrijver, stond op een houten verhoging die voor deze gelegenheid was vervaardigd. Ezra stond hoger dan het volk, zodat iedereen kon zien hoe hij het boek opende, en op dat moment ging heel het volk staan.
Ezra prees de Heer, de grote God, en heel het volk antwoordde ‘Amen, amen’, en ze hieven hun handen op, knielden neer en bogen diep voor de Heer.
Vervolgens legden de Levieten Jesua, Bani, Serebja, Jamin, Akkub, Sabbetai, Hodia, Maäseja, Kelita, Azarja, Jozabad, Chanan en Pelaja de wet uit aan het volk, dat weer was gaan staan.
De Levieten lazen het boek met de wet van God duidelijk voor en gaven er uitleg bij; zo verschaften ze inzicht in het gelezene.
Nehemia – hij was de landvoogd –,Ezra, de priester en schrijver, en de Levieten die het volk uitleg gaven, zeiden tegen iedereen: ‘Deze dag is gewijd aan de Heer, uw God; rouw dus niet, en huil niet!’ Het hele volk was namelijk in tranen uitgebarsten toen het de woorden van de wet hoorde.
Ezra zei tegen hen: ‘Maak een feestmaal klaar met lekker eten en drinken, en deel ervan uit aan wie niets heeft, want deze dag is gewijd aan onze Heer. Wees niet bedroefd, want de vreugde die de Heer u geeft, is uw kracht.’
De Levieten maanden het volk tot stilte. Ze zeiden: ‘Wees stil, dit is een heilige dag, wees dus niet bedroefd.’
Toen ging iedereen eten en drinken. Ze deelden alles met elkaar en maakten er een groot en vrolijk feest van. Ze hadden begrepen wat hun was verteld.
Psalm 19, 8-11
Refr.: Het gebod van de Heer is een licht voor de ogen.
De wet van de Heer is volmaakt:
levenskracht voor de mens.
De richtlijn van de Heer is betrouwbaar:
wijsheid voor de eenvoudige.
De bevelen van de Heer zijn eenduidig:
vreugde voor het hart.
Het gebod van de Heer is helder:
licht voor de ogen.
Het ontzag voor de Heer is zuiver,
houdt stand, voor altijd.
De voorschriften van de Heer zijn waarachtig,
rechtvaardig, geheel en al.
Ze zijn begeerlijker dan goud,
dan fijn goud in overvloed,
en zoeter dan honing,
dan honing vers uit de raat.
Vers voor het evangelie (1 Tes 2, 13)
Alleluia.
Wij danken God onophoudelijk
dat u zijn woord niet hebt aangenomen
als een boodschap van mensen,
maar als wat het werkelijk is:
het woord van God,
dat werkzaam is in u, die gelooft.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Lucas 10, 1-12
Tweeënzeventig leerlingen worden door de Heer uitgezonden. Wat God heeft gezaaid, moeten zij oogsten. Als vredelievende mensen moeten zij Gods Rijk aankondigen, als lammeren onder de wolven, zonder aardse zekerheden.
Jezus stelde tweeënzeventig anderen aan, die Hij twee aan twee voor zich uit zond naar iedere stad en plaats waar Hij van plan was heen te gaan.
Hij zei tegen hen: ‘De oogst is groot, maar er zijn weinig arbeiders; vraag dus de eigenaar van de oogst of Hij arbeiders wil sturen om de oogst binnen te halen.
Ga op weg, en bedenk wel: Ik zend jullie als lammeren onder de wolven.
Neem geen geldbuidel, geen reistas en geen sandalen mee, en groet onderweg niemand.
Als jullie een huis binnengaan, zeg dan eerst: “Vrede voor dit huis!” Als er iemand woont die de vrede liefheeft, zal jullie vrede met hem zijn; zo niet, dan zal die vrede bij je terugkeren. Blijf in dat huis, en eet en drink wat men je aanbiedt, want de arbeider is zijn loon waard. Ga niet van het ene huis naar het andere.
En als jullie een stad binnengaan en daar welkom zijn, eet dan wat je wordt voorgezet, genees de zieken die er zijn en zeg tegen hen: “Het koninkrijk van God heeft jullie bereikt.”
Maar als jullie een stad binnengaan waar je niet welkom bent, trek dan door de straten en zeg: “Zelfs het stof van uw stad dat aan onze voeten kleeft, schudden we van ons af en laten we bij u; maar bedenk wel: het koninkrijk van God is nabij!” Ik zeg jullie: het lot van Sodom zal op die dag draaglijker zijn dan het lot van die stad.
Van Woord naar leven
LAAT MIJ HEER UW BEDDING ZIJN
Doorgaans geeft Jezus richtlijnen vooral aan zijn eigen twaalf leerlingen. Vandaag richt Hij zich tot een veel grotere groep van leerlingen, de tweeënzeventig. Wij allen – jij en ik – mogen ons één van hen weten. Dus ook de woorden van Jezus tot deze grote groep mogen we beluisteren als aan ons gericht.
Zijn we er ontvankelijk voor ?
Vooreerst vraagt Jezus om voorloper te zijn: ‘… die Hij twee aan twee voor zich uit zond naar iedere stad en plaats waar Hij van plan was heen te gaan.’ (Lc 10, 1). Wij zelf zijn niet de Heer. Maar we mogen wel zó met elkaar omgaan dat er een mogelijkheid ontstaat dat de Heer zich kan openbaren. Dát is de essentie van ‘voorloper’ zijn. Scheppen wij inderdaad dat klimaat in onze omgang met anderen waar de Heer alle ruimte krijgt om zich te tonen? Niet dat onze omgang met elkaar van die aard moet zijn dat er altijd opnieuw mogelijkheden geschapen moeten worden waar over de Heer of het evangelie gepraat kan worden. Dat kán het zijn maar het is veel breder. Gaan we zo’n wijze met elkaar en met ieder ander om, dat er een klimaat aanwezig komt waar de liefde van God zichtbaar kan worden; doorheen daad en/of woord?
En ja … soms zullen we ons misschien als schapen onder wolven voelen. Het zij zo. De liefde kan dat aan. Maak je vooral geen zorgen. De liefde is altijd sterker dan het kwaad. Dat mogen we geloven. Daarin mogen we staan. Als we de barmhartigheid onder elkaar maar goed in ’t oog houden.
Jezus vraagt in zijn zendingswoorden ook om drager en uitdrager te zijn van zijn vrede. Het hoort wezenlijk bij de taak van de gezondene. ‘Als jullie een huis binnengaan, zeg dan eerst: “Vrede voor dit huis!’ (Lc 10, 5). Laten we inderdaad altijd handelen en spreken vanuit Gods vrede. Dat betekent: vanuit een innige verbondenheid met Hem. Laten we ieder mens – zowel onze huisbewoners als ieder ander die we ontmoeten – benaderen vanuit Gods vrede, vanuit een innerlijke rust die haar wortels heeft in Christus; een rust die ons in zijn liefde houdt.
Als deze liefde bij de ander ontvangen wordt: fijn. Wordt ze niet wordt gewaardeerd: het zij zo. Laat het vooral geen reden zijn om Gods vrede te verliezen. Ook hier: moge Gods barmhartigheid het hart zijn van onze omgang met ieder ander.
Een derde kenmerk van de gezondene is dat hij geroepen is genezend aanwezig te zijn en daarbij mededelend dat het Rijk van God aanwezig is. ‘Genees de zieken die er zijn en zeg tegen hen: “Het koninkrijk van God heeft jullie bereikt.”’ (Lc 10, 9). En ook al klinkt het cliché, maar genezing heeft ieder mens nodig, inclusief wijzelf. Onze roeping om voorloper te zijn bestaat er dus in zo’n klimaat te scheppen dat de Heer ‘genezend’ aanwezig kan komen; de ander op zo’n wijze aanrakend dat elke duisternis in genade omgedraaid wordt naar Gods licht. Wie dit klimaat schept stelt het Gods Rijk aanwezig.
Laten we aandacht hebben voor onze zendingsroeping wanneer we anderen ontmoeten. Niet als een onmogelijke opdracht, maar eerder als een fijn en warm gebeuren; een dagelijkse evidentie van ons christen-zijn.
Laten we bidden
Heer,
maak ons tot uw bedding,
tot stromen van uw vrede.
Moge op deze wijze
Gods goedheid
ten diepste geëerd
en bezongen worden.
In uw naam.
Amen.
Een vrede-volle donderdag,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.
Kowalska, Faustina († 1938)
Maria Faustina Kowalska (1905-1938) was een Poolse rooms-katholieke kloosterzuster, zieneres en mystica. Zij werd in 2000 door paus Johannes Paulus II heiligverklaard.
Afkomst
?Helena Kowalska werd geboren op 25 augustus 1905 in Gockowice (destijds behorend tot het keizerrijk Rusland) als het derde kind van een arm Pools gezin met tien kinderen. Op 15-jarige leeftijd, na slechts drie jaar school, begon ze te werken om het gezin te onderhouden.
Ingetreden
Op 20-jarige leeftijd volgde ze haar roeping tot het religieuze leven. Ze vertrok naar Warschau en bezocht diverse kloosters, maar werd telkens afgewezen. Uiteindelijk werd ze op 30 april 1926 aangenomen bij het klooster van de Congregatie van de Zusters van Onze Lieve Vrouw van Barmhartigheid met de naam Zuster Maria Faustina van het Heilige Sacrament.
Jezus-visioen
Zuster Faustina beweerde dat visioenen had van Christus en Maria. Ze schreef dat Jezus haar de opdracht had gegeven de devotie tot de Goddelijke Barmhartigheid te verspreiden. In het klooster van Plock, waar ze vanaf 1930 woonde, zou Jezus haar op 22 februari 1931 verschenen zijn. Gekleed in een wit gewaad, maakte Hij zich bekend als de ‘Koning van Goddelijke Genade’. Zijn rechterhand was in een teken van zegen opgeheven en de andere wees op de borst. Vanonder het kledingstuk gingen twee stralen uit, de een rood en de ander wit, waarbij het rood bloed en het wit water zou voorstellen.
Schilderij
Zuster Faustina liet door kunstenaar Eugeniusz Kazimirowski een schilderij van de Jezus-gestalte van haar visioen maken. Met de hulp van haar geestelijk leidsman, priester Michal Sopocko, liet ze de afbeelding vermenigvuldigen en verspreiden in Krakau en Vilnius.
Dagboek
Zuster Faustina hield ondanks haar gebrekkige taalkennis een dagboek bij. Dit dagboek is later gepubliceerd onder de titel Goddelijke Genade in mijn Ziel: Het dagboek van Sint Faustina. Ze verzocht om de oprichting van een religieuze congregatie “die goddelijke genade zou gaan verkondigen aan de wereld en deze zou behouden door gebed”. Ze werd echter daarin herhaaldelijk afgewezen door haar superieuren.
Barmhartigheidszondag
Een andere opdracht die Faustina van Christus zou hebben gekregen is bij de kerkelijke hiërarchie de instelling van de Zondag van de Goddelijke Barmhartigheid te bepleiten.
Ziekte en dood
In 1936 werd Marie Faustine ernstig ziek; naar destijds aangenomen werd, leed ze waarschijnlijk aan tuberculose. Ze werd verplaatst naar het sanatorium in Pradnik. Ze bleef veel tijd doorbrengen in gebed en het bidden voor de bekering van de zondaars. Daarnaast zou ze geleden hebben aan onzichtbare stigmata welke haar onbeschrijfelijke geestelijke pijnen bezorgden. De laatste twee jaren van haar leven bracht ze door in gebed en met het bijhouden van haar dagboek. In juni 1938 kon ze daar niet meer in schrijven. Ze stierf op 5 oktober 1938 in het klooster in Krakau.
Canonisatie
Na het overlijden van zuster Faustina werden haar geschriften naar het Vaticaan gestuurd, waar ze met veel argwaan werden gelezen. Het dagboek werd door paus Johannes XXIII zelfs op de Index der Verboden Boeken gezet. Uiteindelijk doorbrak aartsbisschop Karol Wojtyla van Krakau de verdachtmakingen aan haar adres en gelastte een nieuw theologisch onderzoek naar haar persoon en dagboeken. Dat leidde er uiteindelijk toe dat zij 18 april 1993 werd zaligverklaard door dezelfde Wojtyla (paus Johannes Paulus II). Hij canoniseerde haar op 13 april 2000. Tevens stelde hij de Zondag van de Goddelijke Barmhartigheid in, te vieren op de tweede zondag van Pasen. De liturgische gedachtenis van Sint-Faustina werd 5 oktober, haar sterfdag.
Relieken
De relieken van Sint-Faustina zijn verspreid over diverse kerken. De meesten liggen in een schrijn in het Heiligdom van de Goddelijke Barmhartigheid in Krakau. Andere resten worden bewaard en vereerd in de kerk Santo Spirito in Sassia in Rome.
Bron: KRO
Van Woord naar leven
LAAT MIJ HEER UW BEDDING ZIJN
Doorgaans geeft Jezus richtlijnen vooral aan zijn eigen twaalf leerlingen. Vandaag richt Hij zich tot een veel grotere groep van leerlingen, de tweeënzeventig. Wij allen – jij en ik – mogen ons één van hen weten. Dus ook de woorden van Jezus tot deze grote groep mogen we beluisteren als aan ons gericht.
Zijn we er ontvankelijk voor ?
Vooreerst vraagt Jezus om voorloper te zijn: ‘… die Hij twee aan twee voor zich uit zond naar iedere stad en plaats waar Hij van plan was heen te gaan.’ (Lc 10, 1). Wij zelf zijn niet de Heer. Maar we mogen wel zó met elkaar omgaan dat er een mogelijkheid ontstaat dat de Heer zich kan openbaren. Dát is de essentie van ‘voorloper’ zijn. Scheppen wij inderdaad dat klimaat in onze omgang met anderen waar de Heer alle ruimte krijgt om zich te tonen? Niet dat onze omgang met elkaar van die aard moet zijn dat er altijd opnieuw mogelijkheden geschapen moeten worden waar over de Heer of het evangelie gepraat kan worden. Dat kán het zijn maar het is veel breder. Gaan we zo’n wijze met elkaar en met ieder ander om, dat er een klimaat aanwezig komt waar de liefde van God zichtbaar kan worden; doorheen daad en/of woord?
En ja … soms zullen we ons misschien als schapen onder wolven voelen. Het zij zo. De liefde kan dat aan. Maak je vooral geen zorgen. De liefde is altijd sterker dan het kwaad. Dat mogen we geloven. Daarin mogen we staan. Als we de barmhartigheid onder elkaar maar goed in ’t oog houden.
Jezus vraagt in zijn zendingswoorden ook om drager en uitdrager te zijn van zijn vrede. Het hoort wezenlijk bij de taak van de gezondene. ‘Als jullie een huis binnengaan, zeg dan eerst: “Vrede voor dit huis!’ (Lc 10, 5). Laten we inderdaad altijd handelen en spreken vanuit Gods vrede. Dat betekent: vanuit een innige verbondenheid met Hem. Laten we ieder mens – zowel onze huisbewoners als ieder ander die we ontmoeten – benaderen vanuit Gods vrede, vanuit een innerlijke rust die haar wortels heeft in Christus; een rust die ons in zijn liefde houdt.
Als deze liefde bij de ander ontvangen wordt: fijn. Wordt ze niet wordt gewaardeerd: het zij zo. Laat het vooral geen reden zijn om Gods vrede te verliezen. Ook hier: moge Gods barmhartigheid het hart zijn van onze omgang met ieder ander.
Een derde kenmerk van de gezondene is dat hij geroepen is genezend aanwezig te zijn en daarbij mededelend dat het Rijk van God aanwezig is. ‘Genees de zieken die er zijn en zeg tegen hen: “Het koninkrijk van God heeft jullie bereikt.”’ (Lc 10, 9). En ook al klinkt het cliché, maar genezing heeft ieder mens nodig, inclusief wijzelf. Onze roeping om voorloper te zijn bestaat er dus in zo’n klimaat te scheppen dat de Heer ‘genezend’ aanwezig kan komen; de ander op zo’n wijze aanrakend dat elke duisternis in genade omgedraaid wordt naar Gods licht. Wie dit klimaat schept stelt het Gods Rijk aanwezig.
Laten we aandacht hebben voor onze zendingsroeping wanneer we anderen ontmoeten. Niet als een onmogelijke opdracht, maar eerder als een fijn en warm gebeuren; een dagelijkse evidentie van ons christen-zijn.
Laten we bidden
Heer,
maak ons tot uw bedding,
tot stromen van uw vrede.
Moge op deze wijze
Gods goedheid
ten diepste geëerd
en bezongen worden.
In uw naam.
Amen.
Een vrede-volle donderdag,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.