donderdag in week 29 door het jaar
Uit de brief van Paulus aan de Efeziërs 3, 14-21
Paulus staat in bewondering voor al wat God in zijn wijsheid aan de mensen bewerkte. Hij wenst daarom maar één ding: blijf gegrondvest in de liefde. Alleen de Geest van Christus, die in ons woont, maakt ons hart zo ruim dat de afmetingen van de liefde groeien naar de maat van God.
Broeders en zusters,
ik buig mijn knieën voor de Vader, die de vader is van elke gemeenschap in de hemelsferen en op aarde. Moge Hij vanuit zijn rijke luister u innerlijke kracht en sterkte schenken door zijn Geest, zodat door uw geloof Christus kan gaan wonen in uw hart, en u geworteld en gegrondvest blijft in de liefde. Dan zult u met alle heiligen in staat zijn de lengte en de breedte, de hoogte en de diepte te begrijpen, ja de liefde van Christus te kennen die alle kennis te boven gaat, opdat u geheel vervuld zult raken van de volheid van God.
Aan Hem die door de kracht die in ons werkt bij machte is oneindig veel meer te doen dan wij vragen of denken, aan Hem komt de eer toe, in de kerk en in Christus Jezus, van geslacht op geslacht, tot in alle eeuwigheid. Amen.
Psalm 33, 1-2 + 4-5 + 11-12 + 18-19
Refr.: Van de trouw van de Heer is de aarde vervuld.
Juich, rechtvaardigen, voor de Heer,
de oprechten moeten Hem loven.
Huldig de Heer bij de klank van de lier,
speel voor Hem op de tiensnarige harp.
Oprecht is het woord van de Heer,
alles wat Hij doet is betrouwbaar.
Hij heeft recht en gerechtigheid lief,
van de trouw van de Heer is de aarde vervuld.
Het plan van de Heer houdt eeuwig stand,
wat Hij beraamt, blijft van geslacht tot geslacht.
Gelukkig het volk dat de Heer als zijn God heeft,
de natie die Hij verkoos als de zijne.
Het oog van de Heer rust op wie Hem vrezen
en hopen op zijn trouw:
Hij zal hen redden in doodsgevaar,
bij hongersnood zal Hij hun leven sparen.
Vers voor het evangelie (Fil 2, 15c – 16a)
Alleluia.
Schitter als sterren aan de hemel,
Houd daarbij vast
aan het woord dat leven brengt.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Lucas 12, 49-53
Christus’ zending is zo veeleisend dat niet iedereen haar onverdeeld aanvaardt. Zelfs onder vrienden en verwanten kan ze zodoende verdeeldheid teweegbrengen. Voor Hem zelf bracht ze mee dat Hij als het ware erin gedompeld werd. Eenmaal door lijden en dood heen, doopt Hij ook de christenen op deze weg. Maar Hij verzekert hen zijn Geest.
Jezus sprak tot zijn leerlingen:
‘Ik ben gekomen om op aarde een vuur te ontsteken, en wat zou Ik graag willen dat het al brandde! Ik moet een doop ondergaan, en Ik word hevig gekweld zolang die niet volbracht is.
Denken jullie dat Ik gekomen ben om vrede te brengen op aarde? Integendeel, Ik zeg jullie dat Ik verdeeldheid kom brengen. Van nu af aan zullen vijf in één huis verdeeld zijn: drie tegen twee en twee tegen drie. De vader zal tegenover zijn zoon staan en de zoon tegenover zijn vader, de moeder tegenover haar dochter en de dochter tegenover haar moeder, de schoonmoeder tegenover haar schoondochter en de schoondochter tegenover haar schoonmoeder.’
Van Woord naar leven
Vandaag een evangelie dat binnenkomt. ‘Vuur ben Ik komen brengen’, zegt Jezus. ‘Verdeeldheid, geen vrede’. Je zou bijna denken dat Jezus vergeten was wat de engelen zongen bij zijn geboorte. Of Jesaja die Hem aankondigde als de ‘vredevorst’. En wat met zijn eigen woorden die Hij sprak tot zij die Hij zond: ‘Als je ergens binnenkomt, laat dan je eerste woord vrede zijn’.
Het evangelie van vandaag is een tweesnijdend zwaard. Het zijn woorden als een vuur die werkelijk vonken slaan. Het zijn woorden die ons uitnodigen in onze spiegel te kijken.
Eigenlijk is dit evangelie een aanklacht op een christendom dat niets mag kosten, dat niet gestoord wil worden, dat leeft van een lieve schijnvrede. Het is een aanklacht op een christengemeenschap die zich verwijderd wil houden van de hete hangijzers in onze samenleving. Het is een aanklacht tegen een vergrijsd christendom dat geen boodschap meer heeft voor deze wereld.
De heilige Geest is met Pinksteren en de dagen daarna niet neergedaald over een groep mensen die massaal op de sofa lagen en daar bleven liggen. Nee, deze mensen kwamen begeesterd naar buiten, ramen en deuren geopend. En duizenden en duizenden lieten zich dopen.
We kennen Jezus als iemand die een en al gerechtigheid was, en dat ook predikte. Hij was de laatste die anderen afschreef. Hij probeerde iedereen over de streep te krijgen. Maar Hij was er zich ook ten stelligste van bewust dat Hij het daarmee moest opnemen tegen donkere krachten die zijn boodschap liever niet hoorden, omdat het een boodschap was die sneed in hun leven.
We mogen ons best eens afvragen hoe het komt dat een miljard christenen blijkbaar niet in staat zijn deze wereld te veranderen in de wereld van God. Waar het gaat om de rechten van het ongeboren leven, om geen oorlogvoering, ontwapening en milieubescherming, om rechtvaardigheid voor de kleine man,… Daar zouden wij op de bres moeten staan en zouden wij de bakens moeten neerzetten voor een nieuwe tijd.
Als we zouden delen in het vuur van de eerste christenen, dan zouden we zeker de wereld kunnen verbazen dat het anders kan!
Laten we in onze spiegel kijken. In hoeverre gaan wij persoonlijk, als gezin, als gemeenschap, als parochie, als vereniging, kortom als kerk de weg van Christus, met alle consequenties dat die weg mogelijk meebrengt? Kiezen we ervoor om salonchristenen te zijn, of gaan we werkelijk zeggen en doen waar het over gaat? Ook al zijn er mensen die ons dat niet in dank zullen afnemen…
Ja hoor, altijd in liefde. Maar ook bereid zijnde – en dat is nu juist ook liefde – het kruis daarvoor op te nemen.
Met een genegen groet.
Kris (met veel dank aan Ambro Bakker aan wiens woorden ik me vandaag liet inspireren)
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Heer,
wie kiest voor U, maakt het zichzelf niet gemakkelijk. U navolgen gaat immers dikwijls regelrecht in tegen vele gangbare praktijken. Omhels ons dan met uw kruisgenade, help ons trouw te zijn, en leer ons lief te hebben in uw barmhartigheid.
In uw naam. Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.
Bertilla Boscardin († 1922)
Bertilla Boscardin, geb. Anna Francesco Boscardin, (Brendola, 6 oktober 1888 – Treviso, 20 oktober 1922), Italiaanse geestelijke.
Boscardin werd geboren in een arme boerengezin. Anna kreeg weinig opleiding. Zij werd beschouwd als achterlijk.
In haar jeugd werkte zij als huisbediende.
In 1904 ging zij bij de “Zusters van de H. Dorothea, dochters van het Heilig Hart” in Vicenza en nam de naam Bertilla aan. Zij werkte in de keuken en de wasserij van het klooster en studeerde voor verpleegster.
Zij kwam terecht in het hospitaal van Treviso, dat door de zusters geleid werd en werkte in de kinderafdeling, waar zij zeer geliefd werd omwille van haar eenvoudige en vriendelijke omgang met de jonge patiënten.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog verzorgde zij de gewonde Italiaanse soldaten en bleef op post tijdens de zware bombardementen.
Door een overste, die jaloers was op Bertilla’s faam, werd zij opnieuw naar de ziekenhuiswasserij gestuurd.
De moeder-overste van de congregatie liet haar echter opnieuw naar de verpleging overzetten, en stelde haar in 1919 aan als hoofd van de kinderafdeling.
Zij stierf in 1922 aan kanker.
Zij werd in 1952 zalig verklaard door paus Pius XII.
De heiligverklaring door paus Johannes XXIII volgde in 1961.
Bron: Heiligen.net
Bertilla Boscardin
Laten wij bidden
Heer,
wie kiest voor U, maakt het zichzelf niet gemakkelijk. U navolgen gaat immers dikwijls regelrecht in tegen vele gangbare praktijken. Omhels ons dan met uw kruisgenade, help ons trouw te zijn, en leer ons lief te hebben in uw barmhartigheid.
In uw naam. Amen.