donderdag in week 5 door het jaar
Als christenen zijn we geroepen te leven in het Pasen van de Heer, in de herstelde Tuin van Eden, waar geen schaamte of vervreemding meer is, maar slechts leven in Gods liefde. In de eerste lezing zien we hoe Adam en Eva naakt waren zonder schaamte, levend in volmaakte harmonie met God en elkaar. Maar met de zonde kwam de breuk en de mens verborg zich voor zijn Schepper. Jezus kwam en komt om deze breuk te herstellen, om ons terug te leiden naar een leven zonder angst, waarin we ons niet langer verschuilen, maar vrij en open voor God staan. In het evangelie zien we hoe een heidense vrouw zich niet laat weerhouden door afstand, maar vol vertrouwen nadert en ontvangt wat ze nodig heeft: genezing en verlossing. Zo nodigt Christus ook ons uit om onze schaamte af te leggen en in het licht van zijn verrijzenis te staan, opdat we ten volle leven als kinderen van het nieuwe Paradijs.
Uit het boek Genesis 2, 18-25
Deze lezing beschrijft hoe God de eerste vrouw schiep om de mens een passende metgezel te geven. Het benadrukt de diepe verbondenheid tussen man en vrouw en de oorsprong van hun eenheid.
De Heer God zei: ‘Het is niet goed dat de mens alleen is, Ik zal een helper voor hem maken die bij hem past.’
Toen vormde Hij uit aarde alle in het wild levende dieren en alle vogels, en Hij bracht die bij de mens om te zien welke namen de mens ze zou geven: zoals hij elk levend wezen zou noemen, zo zou het heten. De mens gaf namen aan al het vee, aan alle vogels en alle wilde dieren, maar hij vond geen helper die bij hem paste.
Toen liet de Heer God de mens in een diepe slaap vallen, en terwijl de mens sliep nam Hij een van zijn ribben weg, en Hij sloot het lichaam weer op die plaats. Uit de rib die Hij bij de mens had weggenomen, bouwde de Heer God een vrouw en Hij bracht haar bij de mens.
Toen riep de mens uit: ‘Dit is ze! Mijn eigen gebeente, mijn eigen vlees en bloed. Vrouw wordt zij genoemd, genomen uit een man.’
Daarom maakt een man zich los van zijn vader en moeder en hecht hij zich aan zijn vrouw, en zij zullen één lichaam zijn.
Beiden waren ze naakt, de mens en zijn vrouw, maar ze schaamden zich niet voor elkaar.
Tussenzang: Ps 128, 1-5
Refr.: Gelukkig ieder die ontzag heeft voor de Heer.
Gelukkig ieder die ontzag heeft voor de Heer
en de weg gaat die Hij wijst:
je zult eten wat je werk opbrengt,
geluk en voorspoed vallen je toe.
Je vrouw als een vruchtbare wijnstok
in het midden van je huis,
je kinderen als jonge olijfbomen
in een kring om je tafel.
Ja, zo wordt gezegend
de man die ontzag heeft voor de Heer.
Ontvang de zegen van de Heer uit Sion.
Je zult de voorspoed van Jeruzalem aanschouwen,
alle dagen van je leven.
Vers voor het evangelie (2 Kor 5, 19)
Alleluia.
God heeft in Christus
de wereld met zich verzoend.
En ons heeft Hij de verkondiging
van de verzoening toevertrouwd.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Marcus 7, 24-30
Marcus vertelt over de ontmoeting tussen Jezus en een niet-Joodse vrouw, die ondanks haar afkomst vol vertrouwen smeekt om genezing voor haar dochter. Jezus test haar geloof met een uitdagend antwoord, maar door haar volharding en nederigheid toont Hij barmhartigheid en geneest haar kind.
Jezus ging weg en vertrok naar de omgeving van Tyrus. Daar nam Hij zijn intrek in een huis, en hoewel Hij niet wilde dat iemand dat te weten zou komen, lukte het Hem niet onopgemerkt te blijven. Integendeel, er kwam al meteen een vrouw die over Hem gehoord had naar Hem toe, en zij viel voor zijn voeten neer. Ze had een dochter die door een onreine geest bezeten was. Deze vrouw was van Syro-Fenicische afkomst en geen Jodin; ze smeekte Hem om bij haar dochter de demon uit te drijven.
Hij zei tegen haar: ‘Eerst moeten de kinderen genoeg te eten krijgen; het is niet goed om het brood voor de kinderen aan de honden te voeren.’
De vrouw antwoordde: ‘Heer, de honden onder de tafel eten toch de kruimels op die de kinderen laten vallen.’
Hij zei tegen haar: ‘Omdat u dit zegt … Ga naar huis, de demon heeft uw dochter al verlaten.’
En toen ze thuiskwam, lag haar kind op bed en bleek de demon verdwenen te zijn.
Van Woord naar leven
VAN SCHAAMTE NAAR VERZOENING
Beiden waren ze naakt, de man en zijn vrouw, maar ze schaamden zich niet voor elkaar. Zo eindigt de eerste lezing vandaag.
Ze liepen inderdaad naakt rond, zonder schaamte, ook niet tegenover God. Er was niets te verbergen; ze leefden zuiver. Dit was de tijd vóór de zondeval, in het Aards Paradijs. Er was nog geen kwaad, geen ongerechtigheid, enkel zuiverheid.
Na de zondeval veranderde alles. Ze kleedden zich en verborgen zich voor God. De harmonie was verstoord, en er kwam schaamte en afstand. Vanaf dat moment moest de mens bidden om ontferming, vergeving, genade en herstel.
Doorheen het Oude Testament roept God de mens steeds weer op tot bekering, om terug te keren naar Hem. Uiteindelijk komt God zelf naar de aarde in de persoon van Jezus. Door zijn sterven en verrijzen herstelt Hij de relatie tussen mens en God, reinigt Hij ons van zonden en opent Hij de weg naar een nieuw leven, een hernieuwd Paradijs.
Toch lijkt de wereld van vandaag verre van een herstelde Tuin van Eden. Oorlogen, onrecht, hoogmoed en machtswellust overheersen. Maar als christenen weten we dat we ten diepste verlost zijn. Ik denk dat we ons daar bewuster van moeten zijn en er ook naar moeten leven. We worden geroepen om in die verlossing te leven, zoals Adam en Eva in het Paradijs: bevrijd van zonde en de neiging daartoe. Dit betekent geen ontkenning van het lijden in de wereld, maar juist een oproep om vanuit Gods vrede midden in die wereld te staan en te werken aan gerechtigheid en liefde.
Het gaat om een leven in het Pasen van de Heer, innig verenigd met Hem. Dit mag geen abstract idee blijven, maar zou een dagelijkse en vreugdevolle werkelijkheid moeten zijn. We zijn geroepen om af te dalen tot in het diepst van onze ziel om ons daar – in zijn Geest – door Hem te laten opnemen. Dit vraagt om stilte, tijd voor gebed en lezing van het Woord, zodat die geworteldheid in Christus alle ruimte en kansen krijgt. Zo kunnen we vanuit onze eenheid met Hem in het volle leven staan en zijn liefde uitdragen.
Allemaal goed en wel… maar wat als we aanvoelen of vaststellen dat we niet die mensen zijn die al ten volle verlost leven? Wie worstelt hier niet mee? Ik moet de eerste persoon nog tegenkomen die hier niet mee worstelt. En meer nog dan wijzelf weet God dat ook.
Je zou kunnen denken dat God in een soort voortdurende frustratie moet leven als Hij ziet dat Hij de mensheid in Christus verlost heeft, maar dat de mensen daar niet naar leven. Maar God is liefde, zoals we weten. En liefde komt altijd tegemoet. Hijzelf daalt – in Christus – af tot in het diepst van onze worsteling. Daar raakt Hij ons aan, roept Hij ons, geneest Hij, verheft Hij. Hij verlangt ernaar ons op te tillen uit het slijk van onze vervreemding van Hem. Hij wil de steen van het graf wegrollen, opdat wij – in Christus – ten volle het Pasen mogen beleven.
Als je voor jezelf vaststelt dat je hier nog niet bent: bid. Keer je in gebed tot God. Vraag Hem om ontferming, genezing en herstel. Open je hart voor zijn liefde en laat je leiden door zijn barmhartigheid. Leg alle schaamte af en sta opnieuw naakt voor Hem, levend in de door Christus herstelde Tuin van Eden. En als het kan… draag deze ervaring uit.
Zoals het vers vóór het evangelie ons vandaag toezingt, ontleend aan de tweede brief van Paulus aan de Korintiërs:
Alleluia.
God heeft in Christus
de wereld met zich verzoend.
En ons heeft Hij de verkondiging
van de verzoening toevertrouwd.
Alleluia.
Laten we bidden
Goede God,
diep dankbaar om de verlossing
die U in Christus aan ons gedaan hebt,
bidden wij U:
maak ons nederig van hart,
arm van geest,
opdat de verlossing z’n volle glorie zou kennen
in ons samenleven met elkaar.
Moge de Kerk in U leven,
bidden en verkondigen.
In Christus naam.
Amen.
Geliefde mensen, laten we bewuster leven in het besef dat God ons in Christus verlost heeft. Laten we leven als kinderen van het Paradijs.
Een vredevolle donderdag,
kris
Om mee op weg te gaan
Stel je het graf van Jezus voor. Waar sta jij? In het graf, in de donkerte? Of buiten het graf, in het Licht? Waarschijnlijk ergens daartussenin – zoals het leven is … we zijn onderweg.
We leven als Paasmensen, maar in werkelijkheid blijven we worstelen met die diepste bevrijding. Lieve mensen, wees dankbaar voor dit bewustzijn. Het is Jezus zelf die aan de deur van je hart klopt. Kniel neer en heet Hem welkom. Laat je door Hem aanraken. Sta God toe om zijn feest van barmhartigheid met jou te vieren.
En leef.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Kastor van Karden († ca 400)
Kastor van Karden aan de Moezel, Duitsland; priester
Hij was waarschijnlijk afkomstig uit de Franse landstreek Aquitanië net als zijn leermeester, bisschop Maximinus van Trier, bij wie hij zoch rond 345 als leerling aansloot. Hij leidde het teruggetrokken en godgewijde leven van een kluizenaar aan de Moezel met een aantal gezellen. Tot hen behoorden Potentinus († eind 4e eeuw; feest 18 juni) met zijn beide zoons Felicius en Simplicius. Zij waren pelgrims en kwamen eveneens uit Aquitanië. Ze hadden een bezoek gebracht aan hun landgenoot Maximinus en deze had hen doorverwezen naar Kastor.
Zo vormde zich daar een kleine christelijke gemeenschap.
Kastor moet rond 400 op hoge leeftijd gestorven zijn. In het jaar 791 horen we dat hij tevoren al tot de eer der altaren verheven was en in de Paulinuskerk van Karden was bijgezet.
In 836 werd door bisschop Hetti van Trier werd een gedeelte van zijn relieken later overgebracht naar Koblenz, waar ter ere van hem de St-Kastorkerk werd gebouwd.
Bron: Heiligen.net
Kastor van Karden
Van Woord naar leven
VAN SCHAAMTE NAAR VERZOENING
Beiden waren ze naakt, de man en zijn vrouw, maar ze schaamden zich niet voor elkaar. Zo eindigt de eerste lezing vandaag.
Ze liepen inderdaad naakt rond, zonder schaamte, ook niet tegenover God. Er was niets te verbergen; ze leefden zuiver. Dit was de tijd vóór de zondeval, in het Aards Paradijs. Er was nog geen kwaad, geen ongerechtigheid, enkel zuiverheid.
Na de zondeval veranderde alles. Ze kleedden zich en verborgen zich voor God. De harmonie was verstoord, en er kwam schaamte en afstand. Vanaf dat moment moest de mens bidden om ontferming, vergeving, genade en herstel.
Doorheen het Oude Testament roept God de mens steeds weer op tot bekering, om terug te keren naar Hem. Uiteindelijk komt God zelf naar de aarde in de persoon van Jezus. Door zijn sterven en verrijzen herstelt Hij de relatie tussen mens en God, reinigt Hij ons van zonden en opent Hij de weg naar een nieuw leven, een hernieuwd Paradijs.
Toch lijkt de wereld van vandaag verre van een herstelde Tuin van Eden. Oorlogen, onrecht, hoogmoed en machtswellust overheersen. Maar als christenen weten we dat we ten diepste verlost zijn. Ik denk dat we ons daar bewuster van moeten zijn en er ook naar moeten leven. We worden geroepen om in die verlossing te leven, zoals Adam en Eva in het Paradijs: bevrijd van zonde en de neiging daartoe. Dit betekent geen ontkenning van het lijden in de wereld, maar juist een oproep om vanuit Gods vrede midden in die wereld te staan en te werken aan gerechtigheid en liefde.
Het gaat om een leven in het Pasen van de Heer, innig verenigd met Hem. Dit mag geen abstract idee blijven, maar zou een dagelijkse en vreugdevolle werkelijkheid moeten zijn. We zijn geroepen om af te dalen tot in het diepst van onze ziel om ons daar – in zijn Geest – door Hem te laten opnemen. Dit vraagt om stilte, tijd voor gebed en lezing van het Woord, zodat die geworteldheid in Christus alle ruimte en kansen krijgt. Zo kunnen we vanuit onze eenheid met Hem in het volle leven staan en zijn liefde uitdragen.
Allemaal goed en wel… maar wat als we aanvoelen of vaststellen dat we niet die mensen zijn die al ten volle verlost leven? Wie worstelt hier niet mee? Ik moet de eerste persoon nog tegenkomen die hier niet mee worstelt. En meer nog dan wijzelf weet God dat ook.
Je zou kunnen denken dat God in een soort voortdurende frustratie moet leven als Hij ziet dat Hij de mensheid in Christus verlost heeft, maar dat de mensen daar niet naar leven. Maar God is liefde, zoals we weten. En liefde komt altijd tegemoet. Hijzelf daalt – in Christus – af tot in het diepst van onze worsteling. Daar raakt Hij ons aan, roept Hij ons, geneest Hij, verheft Hij. Hij verlangt ernaar ons op te tillen uit het slijk van onze vervreemding van Hem. Hij wil de steen van het graf wegrollen, opdat wij – in Christus – ten volle het Pasen mogen beleven.
Als je voor jezelf vaststelt dat je hier nog niet bent: bid. Keer je in gebed tot God. Vraag Hem om ontferming, genezing en herstel. Open je hart voor zijn liefde en laat je leiden door zijn barmhartigheid. Leg alle schaamte af en sta opnieuw naakt voor Hem, levend in de door Christus herstelde Tuin van Eden. En als het kan… draag deze ervaring uit.
Zoals het vers vóór het evangelie ons vandaag toezingt, ontleend aan de tweede brief van Paulus aan de Korintiërs:
Alleluia.
God heeft in Christus
de wereld met zich verzoend.
En ons heeft Hij de verkondiging
van de verzoening toevertrouwd.
Alleluia.
Laten we bidden
Goede God,
diep dankbaar om de verlossing
die U in Christus aan ons gedaan hebt,
bidden wij U:
maak ons nederig van hart,
arm van geest,
opdat de verlossing z’n volle glorie zou kennen
in ons samenleven met elkaar.
Moge de Kerk in U leven,
bidden en verkondigen.
In Christus naam.
Amen.
Geliefde mensen, laten we bewuster leven in het besef dat God ons in Christus verlost heeft. Laten we leven als kinderen van het Paradijs.
Een vredevolle donderdag,
kris
Om mee op weg te gaan
Stel je het graf van Jezus voor. Waar sta jij? In het graf, in de donkerte? Of buiten het graf, in het Licht? Waarschijnlijk ergens daartussenin – zoals het leven is … we zijn onderweg.
We leven als Paasmensen, maar in werkelijkheid blijven we worstelen met die diepste bevrijding. Lieve mensen, wees dankbaar voor dit bewustzijn. Het is Jezus zelf die aan de deur van je hart klopt. Kniel neer en heet Hem welkom. Laat je door Hem aanraken. Sta God toe om zijn feest van barmhartigheid met jou te vieren.
En leef.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.