Een nieuw leven

Een getuigenis van een ‘humanitaire corridor’, ondersteund door de Sant’ Egidiogemeenschap onder te taalgrens

Het betreft Gisèle en Hussam Ghoniem, en hun zoon Elisios; Syrische vluchtelingen.

Zij verbleven eerst gedurende zes maanden in het huis van Abbé Jean-Marie Georgery in Mont-Saint-Geneviève (Lobbes – provindie Henegouwen), voordat ze naar een appartement in La Louvière verhuisden. Ze kwamen op 21 januari 2023 naar België als onderdeel van het ‘Humanitair Corridor’-project, beheerd door de Sant’Egidio-gemeenschap en actief ondersteund door de Belgische bisschoppen en de Belgische regering.

Een ‘humanitaire corridor’ is een veilige en legale route die kwetsbare vluchtelingen de mogelijkheid biedt om naar een veilige plek te reizen, net als elke andere reiziger, in plaats van een uiterst gevaarlijke tocht te moeten ondernemen en overgeleverd te zijn aan mensensmokkelaars. Bovendien hebben deze vluchtelingen, eenmaal aangekomen in België, de zekerheid dat ze de status van vluchtelingen zullen krijgen en volledig kunnen integreren in ons land. Maar om dit project te laten slagen, zijn lokale groepen nodig die zich inzetten om de vluchtelingen te verwelkomen, zoals in Mont-Saint-Geneviève.

We ontmoetten hen in hun nieuwe appartement in La Louvière, samen met een van de leden van de ontvangstgroep, Béatrice, om hun ervaringen te horen en hun leven beter te begrijpen.

Gisèle is 35 jaar geleden in Syrië geboren, maar heeft het grootste deel van haar leven in Libanon doorgebracht. Ze heeft een diploma in bedrijfsbeheer en werkte na enige tijd in de toerismesector. Uiteindelijk moest ze haar baan opzeggen vanwege de oorlog in Libanon en werd ze diëtist in een groot ziekenhuis in Beiroet. Hussam werkte als geluidstechnicus in Syrië voordat hij zijn land verliet toen de oorlog in 2012 begon. Gelukkig vond hij snel werk in Beiroet bij de Libanese katholieke televisiezender, Télé-Lumière. Gisèle en Hussam ontmoetten elkaar in Libanon, begonnen met daten, trouwden in 2016 en hun zoon Elisios werd een jaar later geboren.

“We woonden in een klein appartement in Beiroet,” zegt Gisèle, “maar dit werd ernstig beschadigd door de explosie in de haven in augustus 2020. We waren dakloos. Bovendien was onze zoon Elisios gediagnosticeerd met autisme en konden we geen geschikte school voor hem vinden. Zijn opleiding leed er erg onder. Dit, en het verlies van ons huis, bracht ons in wanhoop.”

Een warm welkom

Hussam herinnert zich dankbaar Père Michel, de voorzitter van Caritas Libanon, die hen in contact bracht met de verantwoordelijke van de Sant’Egidio-gemeenschap in Beiroet. “Tegen alle verwachtingen in,” vertelt hij, “accepteerde de gemeenschap ons als onderdeel van het ‘humanitaire corridor’-programma. Het duurde een jaar om de papieren in orde te krijgen. Net voordat we vertrokken, legden medewerkers van FEDASIL ons gedurende drie dagen uit wat we konden verwachten bij onze aankomst in België.”

“We waren blij om te vertrekken,” vervolgt Gisèle, “omdat we een nieuw leven wilden beginnen en een toekomst wilden hebben in een vredig land, niet in oorlog; vooral voor onze zoon. Maar we hadden veel zorgen, angsten en vragen. We vertrouwden erop dat God bij ons was. Deze angsten werden snel weggenomen door het warme welkom dat we op de luchthaven van Brussel kregen. We voelden ons meteen welkom en geliefd door Isabelle en Gérard, de twee vertegenwoordigers van de betrokken groep. Na een korte autorit opende Père Jean-Marie met vreugde zijn deuren voor ons. De andere leden van de groep waren er. Ze hadden een gezellige maaltijd voor ons bereid die ons hart verwarmde. Ik voelde meteen dat het een hechte en warme groep was. Ze hebben ons geen enkele dag alleen gelaten. Ze zijn onze tweede familie geworden.”

Béatrice herinnert zich die avond goed: “We voelden meteen dat Gisèle en Hussam vechters waren en dat ze echt wilden slagen in hun nieuwe leven. Het feit dat Gisèle al redelijk goed Frans sprak, hielp veel, evenals hun christelijk geloof, maar vooral hun wil om zich te integreren overtuigde ons van de juistheid van onze steun.”

Goed omringd

In de dagen die volgden, zette de hele groep (ongeveer twintig mensen, sommigen meer direct betrokken, anderen op de achtergrond voor financiële ondersteuning) zich in om de familie Ghoniem te ondersteunen bij administratieve en gezondheidskwesties en bij het zoeken naar geschikte schoolondersteuning voor Elisios.

“Zonder deze nauwe opvolging door mensen die de regio goed kennen, zou hun integratie veel moeilijker zijn geweest,” zegt Béatrice. “In het begin was het erg ingewikkeld, maar geleidelijk vonden we ons ritme. Elk lid van de groep kon zijn specifieke vaardigheden gebruiken. Bijvoorbeeld mijn ervaring als medisch laboratoriumtechnicus en het begeleiden van gehandicapte kinderen kwam van pas bij het maken van medische afspraken voor Elisios. Hij had speciale begeleiding nodig en in het begin hadden we het geluk dat de directeur van de dorpsschool hem tijdelijk accepteerde en hem veel tijd en aandacht gaf. Nu volgt hij zijn opleiding op een gespecialiseerde school in La Louvière.
Ikzelf en een andere vrijwilliger, Isabelle, hadden al ervaring met het ontvangen van vluchtelingen en dat heeft enorm geholpen om de frustraties te relativeren en alternatieven te vinden. Vooral de ambtenaren van de gemeente waren het moeilijkst, maar uiteindelijk kwamen de papieren. Daarna moesten we een appartement vinden voor de Ghoniems.
Wat geholpen heeft, is mond-tot-mondreclame, want het is bijna onmogelijk om een verhuurder te vinden die bereid is te verhuren aan vluchtelingen, zelfs als ze legaal zijn en een sociale integratie-uitkering (RIS) ontvangen. En vervolgens heeft Caritas Hainaut ons geholpen met de aankoop van meubels, wat door de groep zeer werd gewaardeerd, want de financiële inspanning die we al hadden geleverd, was al behoorlijk groot.”

“Jullie zijn onze ouders”

De familie Ghoniem is nu financieel onafhankelijk. Gisèle heeft werk gevonden bij de gemeente La Louvière in de afdeling voor begeleiding van buitenlanders. Hussam rondt zijn lessen Frans af en hoopt daarna een baan te vinden waar hij zijn vaardigheden als geluidstechnicus kan gebruiken.

“Jullie zijn onze ouders geworden,” roepen Gisèle en Hussam uit naar de leden van de parochiegroep die hen hebben gesteund. “Dankzij jullie hebben we nu een vreedzame toekomst en heeft Elisios een omgeving die gunstig is voor zijn ontwikkeling. Nu communiceert hij, heeft hij relaties, is hij blij. We zien hem opgroeien met meer zelfvertrouwen en vreugde. We zijn ook dankbaar voor België dat ons heeft verwelkomd en ontvangen. En we zullen er alles aan doen om dit welkom te verdienen door onze capaciteiten en ons werk in te zetten voor het welzijn van onze gemeenschap. In het leven zijn er moeilijke beslissingen te nemen, maar het is de moeite waard om het avontuur aan te gaan.”

“Alle leden van de groep begrepen goed de strijd die een vluchteling moet doorstaan,” benadrukt Béatrice. “We houden nog steeds contact met de Ghoniems. Het was een ervaring die rijk was aan menselijke relaties en die ons in staat stelde onze geloofsovertuiging en solidariteit beter in de praktijk te brengen. Het kostte ons veel energie, tijd en geld om hen te begeleiden, maar we hebben er geen spijt van, want het was echt de moeite waard. We zijn onder de indruk van de moed en vastberadenheid van Gisèle en Hussam. Soms moesten we zelfs Gisèle afremmen die sommige gedragingen niet begreep en koste wat kost door wilde gaan.”

“We hopen dat andere parochiegroepen worden verleid door deze mooie ervaring,” besluit Béatrice. “Het ‘humanitaire corridor’-project is belangrijk omdat het vluchtelingen zoals Gisèle en Hussam de kans geeft om veilig en wel in een toevluchtsoord aan te komen.”

Interview door Angelo Simonazzi

In totaal heeft Sant’Egidio, samen met zijn partners, al meer dan 6.000 kwetsbare vluchtelingen naar Europa kunnen begeleiden sinds 2016 – voornamelijk naar Italië, Frankrijk en België.

Voor foto’s: klik hier

Bron artikel: CathoBel