God laat de zon schijnen voor iedereen

Lief zijn kost niets. Maar hoe ver gaat je vriendelijkheid?

Door Kolet Janssen

Lief zijn is niet zo moeilijk. De meeste mensen zijn vriendelijk voor elkaar. Zolang je ‘één van ons’ bent, treden mensen je bijna altijd beleefd en voorkomend tegemoet. Als je er min of meer verzorgd uitziet, een bankkaart hebt die werkt, de courante huidskleur hebt en geen moeilijke vragen stelt, glijd je rimpelloos door het leven.

Maar als je door handicap of ouderdomstraagheid de boel ophoudt, als je met je zakjes vol hebben en houden de doorgang blokkeert, als je een stuitend opvallend uiterlijk hebt of rare meningen verkondigt, wordt het allemaal veel moeilijker.

‘Het komt erop aan hoe je omgaat met minder aaibare mensen’, zei een vriend me onlangs. Hij heeft gelijk.

Jezus zei het ook al. Het is niet moeilijk om van je vrienden te houden, dat doet iedereen. Maar vriendelijk zijn voor je vijanden, dat is andere koek. Hoe kijk ik naar minder aaibare mensen? Hoe spreek ik over hen? Hoe richt ik me tot hen? Wat voel ik voor hen?

Misschien is dat het criterium om een goed mens te kunnen zijn: hoe je omgaat met minder aaibare mensen. 

Met buitenbeentjes en opdringerige types, met zielenpootjes en al te luidruchtige lui, met zeurpieten of ergerniswekkende opscheppers.

Slagen we erin om ook met hen een band aan te knopen, om hier en daar iets door de vingers te zien? Om verder te kijken dan wat ons tegensteekt? In het volle besef dat we vroeg of laat ook al eens bij die groep van minder aaibaren horen of zullen horen?

God laat de zon schijnen voor iedereen. De geest waait waar ze wil, zeker met Pinksteren.

Misschien kunnen wij beginnen met een glimlach voor iedereen die we tegenkomen. Aaibaar of niet.

Bron: Kerknet.be