Godgeklaagd

Dagelijks sterven er elf doden per minuut van honger of dorst

Dagelijks wordt er op het journaal vermeld hoeveel coronadoden er die dag in België zijn. Met regelmaat horen we ook hoeveel doden er wereldwijd door de pandemie zijn gevallen. En dat is normaal en ook goed. Deze pandemie houdt ons immers allen in de ban, en we volgen graag de cijfers.

Maar er zijn ook andere oorzaken van sterfte. Zo sterven er 11 mensen per minuut van de honger. Dat zijn er 15.840 per dag of 5.781.600 per jaar. Over deze arme mensen, die sterven van honger en dorst, wordt op het journaal bijna met geen woord gerept. Eigenlijk zou men op het Nieuws dit dagelijks moeten vermelden. Of zijn mensen die sterven van honger anders dan zij die sterven door corona? Nee toch…

En toch is het geen dagelijks nieuwsitem. Beslist omdat het een lastig nieuwsitem is. En dat weten ze in de Reyerslaan ook. En toch is het nieuws, want het behoort tot de dagelijkse realiteit.

Het is alsof we dit triest gebeuren ver van ons bed, van ons leven, van onze gewetens, willen houden.

De hongerdoden, waar ook ter wereld, zouden ons hart moeten raken, ons geweten, onze levensstijl; individueel en als land of natie. Die cijfers zouden onze regeringen in beweging moeten zetten te werken aan een wereld waar recht zegeviert, ver buiten hun eigen landsgrenzen. Wapenwedloop, oorlogen her en der, machtswellust, eigen volk eerst,… Ach, er is nog veel werk aan Gods winkel. En inderdaad, dat begint thuis, in uw eigen keuken, in uw eigen geldbeugel, in de keuzen die je maakt van hoe je leeft, en deelt, bij je ogen die bepaalde dingen graag zien en andere dingen niet willen zien.

Ook ik moet me nederig op de borst kloppen. Zeer zeker.

kris