Hilde Bosmans: ‘Ook als zuster van Don Bosco blijf ik een zoeker’

Sinds augustus is ze provinciale overste van de zusters van Don Bosco. Tot dan was Hilde Bosmans (55) hoofd van een internaat voor schipperskinderen.

Geen avondwoordjes meer voor zuster Hilde Bosmans. Geen ‘God zegene en beware je’ in 78 kamers. Niet dat ze dat nu nog zo vaak deed als directrice van het internaat in Wijnegem, maar ze zal haar kinderen zeker missen op het provincialaat in Groot-Bijgaarden. In januari 2020 kreeg ze van de algemene overste, Moeder Yvonne Reungoat, het nieuws van haar benoeming als provinciale overste en op 15 augustus werd ze in de Saviokerk te Dilbeek aangesteld, in opvolging van zuster Hilde Uyttersprot.

Hoe leerde je de congregatie kennen?

Hilde Bosmans • Zowel in de Savioparochie in Dilbeek waar ik mijn eerste communie deed, als in de Chiro en mijn lagere school waren salesiaanse zusters actief. In het middelbaar niet, maar ik leerde toen wel de lekenbeweging kennen en animeerde speelpleinen.

Zo kreeg ik de kans om een lege plaats in te nemen op een jongerenreis naar Turijn, waar Giovanni Bosco op het einde van de 19de eeuw opkwam voor verwaarloosde jongeren. Die reis heeft een grote rol gespeeld in mijn levenskeuze. Ik was toen 23. Het jaar daarop gidste ik zelf een jongerengroep in die stad. Vier jaar later deed ik mijn professie als zuster van Don Bosco.

Leek het religieuze leven vanzelfsprekend op dat moment?

Toch niet, hoor. Ik heb wel wat getwijfeld en de beslissing voor me uitgeschoven.

Tot ik dacht: Als ik het niet probeer, zal ik het nooit weten.

Ik volgde een vormingstraject van vier jaar in Heverlee. Later volgden nog twee jaar les in Rome. Dat was altijd gecombineerd met actie in de vorm van evangelisatie en animatie bij kinderen en jongeren.

Als jonge zuster kreeg ik de kans om een internationaal project in Vlaanderen mee vorm te geven: VIDES. Met die organisatie geven we jongeren de kans een ervaring als vrijwilliger op te doen in een missiepost van onze zusters in een ontwikkelingsland. Al doende krijgen ze iets van de salesiaanse spiritualiteit mee, vooral een solidaire levenshouding.

In 2006 kreeg je een zending in het internaat in Wijnegem. Een mooie tijd?

Absoluut. Toen ik er aankwam, was de nieuwbouw bijna klaar. Met 5 zusters gingen we in het internaat wonen om het leven van de kinderen en begeleiding zoveel mogelijk te delen. Zo’n samenlevingsvorm is best uniek in het religieuze landschap, al is het logisch in de salesiaanse spiritualiteit. Het gaf en geeft jongere zusters de kans om de pedagogische roeping van de congregatie echt waar te maken.

Hoe wil je dat als overste concreet blijven maken?

Mijn lijfspreuk is: Zoek en je zult vinden. Of: Klop en er zal worden opgedaan. Na bijna 30 jaar religieus leven blijf ik een (gelukkige!) zoeker.

Ik probeer open te blijven voor nieuwe antwoorden en niet te rap iets als vanzelfsprekend te beschouwen.

Dat vraagt een zekere overgave, maar het brengt ook mooie verrassingen met zich mee.

Bij de kinderen en jongeren probeerde ik me open te stellen voor hun leefwereld om hen van daaruit sterker te maken. Bij elke maaltijd was er een tafelgebed en ‘s avonds een bezinnend avondwoordje, maar verder zat het evangeliseren toch eerder in de kleine dingen zoals nabijheid. De coronamaatregelen waren ook op dat vlak een pedagogische uitdaging.

Af en toe kwamen er ook wel eens geloofsvragen. Dan probeerde ik altijd een persoonlijk en authentiek antwoord te formuleren.

Authentiek zijn, is een sleutelwoord in de evangelisatie.

Als provinciale overste heb ik de taak om de dynamiek tussen onze verschillende gemeenschappen te animeren. In 2022 is het 150 jaar geleden dat onze congregatie gesticht werd. Ook dat zal heel wat voorbereiding vragen. Daarnaast wil ik inzetten op levengevende gemeenschappen en aandacht voor onze oudere medezusters. Verder vind ik het heel belangrijk om nieuwe wegen te zoeken om ons charisma te beleven met de vele medewerkers in onze scholen en werken.

Op het einde van je aanstellingsviering kreeg iedereen zonnebloemzaadjes mee. Waarom?

Zoals de zonnebloem zich naar het licht draait om te groeien en volop te genieten van haar warmte, zo draaien christenen zich naar Christus. Ik vind dat een mooie symboliek. Hij geeft ons levenslust en warmte. En wij worden er mooier van.

Bron: Kerknet.be