Je leven geven
De schrik slaat me in de benen bij de oproep om mijn leven te geven voor anderen. Maar misschien is dat helemaal niet nodig.
Door Kolet Janssen
Bij de uitspraak ‘je leven geven voor anderen’, voel ik me altijd een beetje opgelaten. Het klinkt voor mijn Vlaamse oren nogal geëxalteerd en overdreven. Spontaan ga ik dan iets denken als: ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ of ‘Een beetje minder kan ook wel.’
Ik ben ervan overtuigd dat ik een heel slechte martelaar zou zijn.
Naar verhalen over mensen die nog liever stierven dan hun geloof af te zweren, luister ik altijd met ontzetting en onbegrip. Ik zou zover niet willen of kunnen gaan, en ik geloof bovendien dat zelfs God dat niet van mij zou vragen.
Ook je leven geven voor anderen, lijkt mij een onbereikbaar ideaal. Damiaan was zo iemand, maar hij was toch vooral bezig met de zorg en aandacht voor zijn melaatsen. Zijn eigen dood kwam eerder als een onbedoeld maar onvermijdelijk neveneffect. Collateral damage. Ook in onze tijd zijn er mensen in de zorg die hun gezondheid op het spel zetten door anderen te helpen. Het blijft bewonderenswaardig.
Bij nader inzien zijn er natuurlijk heel veel manieren om je leven te geven.
Iedereen die zichzelf niet op de eerste plaats zet, al is het maar even, geeft iets van zijn leven. Een leerkracht die het beste van zichzelf geeft om iedereen in de klas mee te krijgen. Een vrijwilliger die tijd en aandacht geeft aan oude en eenzame mensen.
Maar nog veel gewoner: elke papa of mama die dag in dag uit een kind helpt op te groeien tot een evenwichtig mens. Met alles wat daarbij komt kijken: ruzies leren oplossen, leren delen en helpen, samen oog hebben voor wat mooi en goed is.
De meeste mensen geven hun leven dus niet in één klap.
Links en rechts strooien we aandelen uit, het ene al wat groter dan het andere. Vaak krijg je er zelf nog interest van terug bovendien. We geven en krijgen tegelijk, in wisselend evenwicht. We zijn allemaal shareholders van elkaars leven.
Als je erbij stilstaat, vliegen de stukjes leven van zoveel mensen je continu om de oren. Iemand die vraagt hoe het gaat, iemand die iets liefs zegt, iemand die je iets lekkers geeft, iemand die vriendelijk antwoord geeft op je vraag, iemand die rekening met je houdt.
Heel ons leven is gemaakt om met elkaar te delen: onze aandacht en onze tijd, ons geld en ons bezit, onze vriendschap en onze trouw.
Voortaan denk ik dus liever aan die wervelwind van levensaandelen waarin ik me mag wentelen, als ik nog eens iets hoor over ‘je leven geven’. Het klinkt minder hoog gegrepen, maar het is zeker zo krachtig.
Bron: Kerknet.be
