Leestip van de dag – dinsdag 25 april 2017
Meneer, ik zag liefde
voor God in het RVT
Onze leerlingen komen vaak terecht in de zorg. Stages in het rusthuis draaien soms uit op onbedoelde godsdienstlessen, waarin liefde centraal staat.
Bijna al mijn leerlingen worden opgeleid voor een job in de zorgsector, zij het als zorgkundige of logistiek medewerker. In de loop van hun opleiding komen ze dan ook zonder uitzondering in contact met ouderen, voor wie het geloof nog een belangrijke rol speelt. Voor heel wat leerlingen is dit de enige manier waarop ze buiten de lessen godsdienst in contact komen met het katholieke geloof en geloofsbeleving. Het zou natuurlijk veel wenselijker zijn, mochten de leerlingen er ook op andere plaatsen mee in contact komen, maar ik ben erg blij voor de kansen die uit deze ontmoetingen voortkomen.
Palmtakken, een oude bisschop en Lingala
Vorige week bijvoorbeeld vertelde een leerling dat een man in het rust en verzorgingstehuis waar ze werkte was langsgekomen om aan verschillende mensen takken uit te delen. In enkele kamers had ze gezien dat ze een plaats hadden gekregen aan de kruisbeelden die er hingen. Waarom doen die dat meneer? Het was mooie aanzet om het nog eens te hebben over de intrede van Jezus in Jeruzalem en de symboliek van de palmtakken.
Ook andere leerlingen komen regelmatig met een vraag of een ervaring. Een 16-jarige met Marokkaanse roots uit de richting organisatiehulp vertelde trots dat hij de voormalige bisschop Paul Van den Berghe had mogen bedienen. Een Congolese leerling vertelde dan weer dat ze zeer verbaasd was geweest toen ze in het Lingala werd aangesproken door een zorgvrager, die haar daarna vertelde dat hij lang in Congo gewoond en gewerkt had als missionaris.
Nog een andere leerling vroeg zich af waarom zoveel bewoners van het rvt het zo belangrijk vonden om met Pasen naar de paus te kijken op televisie. Telkens geven deze ontmoetingen en vragen een mooie aanzet tot verdieping in de godsdienstles, maar het gaat zelfs verder dan dat.
Eenheid in diversiteit
Een verhaal van een aantal jaar geleden is me nog het meeste bijgebleven. Hanane vertelde hoe ze in gesprek geraakt was met een bejaarde die ze al langer verzorgde. Op een bepaald moment kwam ook het geloof ter sprake. De oude vrouw vertelde over de kracht die ze altijd uit haar geloof haalde en over het belang van Christus in haar leven. Op haar beurt had Hanane ook over haar geloof vertelt als moslima.
Er was een wederzijds begrip en de zorgvraagster drukte
Hanane op het hart dat het geloof een gave is
die je het goed moet onderhouden.
Ze vertelde over wat de heilige mis voor haar betekende en met tranen in de ogen vertelde ze dat ze niet meer kon gaan. Ook bij Hanane stonden de tranen in de ogen toen ze het voorval navertelde in de klas. Die was ondertussen muisstil geworden. Ongeacht het verschil in hun godsdienstige overtuiging liep Hananes hart over van liefde voor haar zorgvrager. Gedreven door die liefde had ze zelfs de verzorgenden van het rvt gevraagd om indien mogelijk deze vrouw toch nog naar een mis te brengen op zondag.
Nog mooier dan haar getuigenis in de klas en de kans tot verdieping was de dialoog die eruit voortkwam over generaties en levensbeschouwingen heen. Het deed me denken aan dat ene lied: Ubi carita et amor, Deus ibi est.
God, wat hou ik van mijn job …
Bron: Kerknet.be