Leestip van de dag – donderdag 16 juli 2020
Volmaaktheid
Hoe gaan we in ons leven om met de Bijbelse oproep tot volmaaktheid?
De Bijbel is een taai boek. Er staan vele mooie verhalen in, maar tegelijk stuiten we voortdurend op passages die lastig te verteren zijn. Eén van de ongemakkelijkste zinnen vinden we in de Bergrede, wanneer Jezus zegt: „Weest dus volmaakt, zoals uw Vader in de hemel volmaakt is” (Mattheus 5, 48). Qua mokerslag kan die uitspraak tellen. Volmaaktheid, hoe begint een mens daaraan?
De Bijbelse quote botst met een bekende volkswijsheid: de perfectie is niet van deze wereld. Laten we het eerst even daarover hebben.
Hoe gaan we in het wereldse leven om met de volmaaktheid?
Sommige mensen noemen zich perfectionisten. Alleen het volmaakte is goed genoeg voor hen. Perfectionisme klinkt als een grote kwaliteit, maar is dat wel zo? Ervaren we niet geregeld dat perfectionisme leidt tot irritatie? Bij de betrokkene zelf, omdat het resultaat altijd net iets minder is dan verhoopt, en bij de mensen uit haar of zijn omgeving, omdat die vaak al lang tevreden waren met een minder volmaakt resultaat. Le mieux est l’ennemi du bien, zeggen ze in het Frans. Wie het beste nastreeft, merkt vaak niet op dat het goede er al was.
Nog erger wordt het wanneer de schijn van perfectie een obsessie wordt. Vooral de sociale media kunnen wat dat betreft een gesel zijn, zeker voor jongeren. Op Facebook en Instagram worden foto’s gedeeld die het volmaakte leven suggereren. De perfecte reis, het magistrale gerecht, het onberispelijke interieur, de ultieme belevenis, het onbeschrijfelijke avontuur. Veel jonge mensen voelen zich mislukkelingen omdat ze geloven dat die verheerlijkte plaatjes het echte leven tonen.
Achter de beelden gaat doorgaans een heel andere realiteit schuil. De jonge ouders die in smetteloze outfit hun stralende peuter tonen, hebben er in werkelijkheid een slapeloze nacht op zitten. Het ene plekje dat u te zien krijgt, contrasteert met de rommel die elders in huis ligt. Achter de glimlach schuilt vermoeidheid, het gevoel het eigenlijk ook niet te weten. Perfectie wordt dan een kartonnen façade die de buitenwereld moet verbluffen, terwijl de realiteit niet verschilt van eender welk ander mensenleven.
En dan is er de perfectie die we van elkaar eisen. Historische figuren vallen van hun sokkel omdat we ontdekken dat ze ook een schaduwkant hadden. Tot daar nog aan toe. Gunnen we echter aan de levenden hun onvolmaaktheid? Eisen we meteen het ontslag van een politicus, ambtenaar of ondernemer die in de fout ging? Willen we elke misstap van een medemens streng bestraffen met lange gevangenisstraffen? Hoe vaak gebruiken we uitdrukkingen als ‘een onvergeeflijke fout’?
Hoe perfect willen we dat de mensen om ons heen zijn?
Misschien moeten we wat grondiger nadenken over „weest dus volmaakt, zoals uw Vader in de hemel volmaakt is”. Wat bedoelde Jezus daarmee? Eerder dit jaar schreef onze Bijbelcommentator Valérie Kabergs in dit blad: „Het Hebreeuwse woord dat in het evangelie wordt vertaald met ‘volmaaktheid’, betekent in feite ‘uit één stuk’, ‘met onverdeeld hart’.” Dat opent een heel andere benadering. Terwijl de wereldse drang naar perfectie ons streng en genadeloos maakt, stuurt de goddelijke volmaaktheid ons precies de andere kant uit.
We hadden het kunnen weten, want vlak vóór zijn markante uitspraak roept Jezus ons op genereus te zijn voor onze medemens. Doe meer voor elkaar dan men u vraagt, bemin niet enkel uw geliefden, maar ook uw vijand. De volmaaktheid dient dus niet om zelf de beste te zijn, maar om ons hart helemaal op de de ander te richten.
De volmaaktheid die Jezus predikt, moet ons niet beklemmen, maar bevrijden.
Ze vraagt niet het onmogelijke, maar het groothartige. Ze duldt geen schijnvertoning of hardvochtigheid, ze nodigt uit tot onvoorwaardelijke liefde. De Bijbelse volmaaktheid is het ultieme tegengif voor de wereldse schijnperfectie.
Luk Vanmaercke
Bron: Kerk & Leven
