Jan Goyvaerts • Gelovigen vind je niet langer enkel in de kerk. Her en der groeien nieuwe oasen van geloof, waarin mensen op andere manieren samen hun geloof beleven, zoals dit klooster. Het zal niet overal lukken, maar op sommige plekken wel. Dat zijn vuurplaatsen, waar nieuw leven groeit.
Meer dan ooit is openheid belangrijk.
Open je hart en je kerk voor iedereen, zegt paus Franciscus. Onlangs hoorde ik een pastoor aan de kerkdeur zeggen: Dag mevrouw, ik heb u hier nog nooit gezien. Waarop zij antwoordde: Ik kom omdat mijn dochter wordt gevormd. Waarom zei hij niet: Welkom, ik ben blij dat je er bent!?
Een warme openheid, telkens weer mogen aankloppen bij God – is dat niet hét handelsmerk van ons geloof? De vader van de verloren zoon wachtte ook niet binnen, maar stond buiten op de uitkijk. Zo ook God. En die zegt niet: Amai, dat is lang geleden dat ik u nog eens in de mis zag!
Hoe zwaar weegt het gemis van uw vrouw in deze tijd van blijde verwachting ?
Jan Goyvaerts • De tijd heelt, wordt gezegd. Dat zal wel, maar het gemis en de leegte blijven. De vreugde van Kerstmis is een diepe vreugde om de menswording van God. In het geloof dat Iny gelukkig voortleeft bij Hem, kan ik hier op aarde nog gelukkig zijn. Trouwens, ik blijf niet alleen achter. Ik heb een brede familie: mijn gezin, mijn broers en zussen en zo veel mensen die het diepst van mijn gedachten delen. Ook Iny verliet me niet helemaal.
Ik zie haar in onze kinderen en kleinkinderen,
ik lees haar in haar teksten en boeken,
ik ontmoet haar elke dag in herinneringen en knipoogjes.
Bij de herdenking van haar sterfdag bundelde ik 120 cursiefjes van haar hand. Als geen ander beheerste ze de kunst om het alledaagse naar een spiritueel hoger niveau te tillen.
Aan uw tafel is er één lege plek. Heel wat mensen zitten met Kerstmis alleen aan tafel.
Jan Goyvaerts• Vanuit de warmte die wij als gezin beleefden, realiseerden we ons dat al vroeger. Omdat we zo’n hecht gezin vormden, konden we niet anders dan ruimte maken voor anderen die in de kou bleven staan, om zich te warmen aan onze liefde voor elkaar en voor God. Kerstavond vierden we met ons gezin, op kerstdag nodigden Iny en ik steeds iemand uit die het moeilijk had. Een gewoonte die ik wil voortzetten. Omdat het in m’n genen zit.
Bron: KERK & leven