Leestip van de dag – maandag 20 november 2017

‘Mensen die ‘niets’ kunnen, brengen me bij mijn kern’

Tot januari leeft Sara Loobuyck samen met mensen met een mentale beperking in De Ark Rome. Best confronterend. Dit zijn haar indrukken na twee maand.

Il mio primo amore, roept de jonge assistent Danilo enthousiast als hij op Chiara toestapt. Chiara is een van de ragazzi (zo worden de mensen met een beperking die in de Ark wonen genoemd). Ze kan nauwelijks bewegen en is voortdurend afhankelijk van de hulp van mensen rondom haar. Zowat om het half uur slaakt ze luide kreten die in het hele huis hoorbaar zijn. Het is haar manier om te communiceren met de buitenwereld.

Danilo en de andere assistenten schenken haar al hun aandacht en liefde.

Chiara is de ‘principessa in huis
die ieders hart verovert.

Vrienden worden met mensen die we op het eerste gezicht vreemd vinden, dat is waar het in de Ark om draait.

Paus Franciscus in de werkplaats

Tijdens de week krijgen de ragazzi in de werkplaats de kans om hun talenten te tonen. Ze gaan creatief aan de slag met keramiek, schenken planten een nieuw leven, nemen potlood en papier ter hand, maken sieraden… Elena vraagt me om naast haar te zitten. Samen knippen we 30 lintjes. Ze leert me tellen in het Italiaans. Brava, zegt ze telkens als ik haar, min of meer correct en zonder Nederlands accent, herhaal.

Even later neemt Stefano mijn hand vast en wijst mij, moeizaam stappend maar vol enthousiasme, de weg naar een kader met foto’s. Il papa!

Vorig jaar kwam paus Franciscus in de Ark op bezoek.
Ietwat onverwacht. Hij liet twee uur voordien
telefonisch weten dat hij zou langskomen.

È mio fratello, zegt Stefano. De paus is mijn broer.

Zin in een wandeling?, vraagt een oudere assistent mij. Met plezier sluit ik me aan bij deze groep ragazzi. Met een busje begeven we ons op weg en komen zowaar in een groots shoppingcenter terecht. Verder dan een paar winkeltjes komen we niet, want al snel roepen droge kelen om een smaakvolle cappuccino en een cornetto (tot mijn grote verbazing een croissant en geen ijshoorntje).

Als Alessia welkom zegt

Maar gemakkelijk is het niet altijd. Zo is er Alessia, die zowat de hele dag door slenterend door het huis loopt. Familie heeft ze niet. Spreken kan ze niet. Af en toe neemt ze een pauze en vlijt ze zich in de zetel. Maar nooit lijkt ze echt rust en vrede te vinden.

Al meer dan 30 jaar woont Alessia in het huis.
Een nieuwe inwoner accepteren,
is voor haar een ware uitdaging.

Ik zit met mijn rug naar haar en luister naar mijn buur. Plots grijpt ze mijn haren vast. Ze is niet van plan om die snel terug los te laten. Een zeker ontgoocheling komt in mij op, omdat ik zo hard geloof in het goede in haar, maar dat zo moeilijk lijk te vinden. De assistenten lachen: Dat hebben we allemaal al eens meegemaakt, nu hoor je er helemaal bij in de Ark!

Alessia kan haar agressiviteit niet plaatsen en dat is een deel van haar handicap. Ik probeer haar te aanvaarden en graag te zien.

Me laten omvormen

En er is Alessandro. Hij schreeuwt vaak, heel vaak. Zijn geroep overstijgt elk ander geluid.

Soms gebeurt het dat ik mij erger.

Dan voel ik me meteen schuldig, want misschien zijn zijn kreten wel een uiting van lijden, of een schreeuw om liefde. Ik spreek erover met Gabriela, een Slowaakse assistente. Ze vertelt mij dat Alessandro diegene is die haar overtuigd heeft om in de Ark te komen werken, dat ze hem in al die jaren nog nooit iets verkeerds heeft weten doen. Een schreeuwende man die een toonbeeld van goedheid wordt.

Alessia en Alessandro dagen me uit om vrienden te worden
met mijn eigen zwakheid en me geliefd te weten zoals ik ben.

Het leven kabbelt hier op Italiaanse wijze voort. En ik besef steeds meer hoe deze mensen, die op het eerste zicht niets kunnen betekenen in onze maatschappij, ons omvormen in ons diepste zijn.

(De namen van de ragazzi zijn veranderd.)

Sara Loobuyck

Bron: Kerknet.be

Gezelligheid troef in De Ark Rome. © Sara Loobuyck