Leestip van de dag – woensdag 17 augustus 2016
Rechtstaan misstaat niemand
Ons geweten als ontmoetingsplaats met God
Gisteren, dinsdag, reed ik in de vroege vooravond met de trein van Antwerpen naar Sint-Niklaas. Het was de trein van 16.37u; normaal een trein met negen wagons. Om een of andere reden waren er dat deze keer maar drie. En dit met evenveel volk dan anders. Je kan je voorstellen… we reden als één lange ingeblikte sardineblik richting Waasland. Op zich is dat niet erg. De rein reed al, en daar is een mens vandaag de dag al blij om.
Maar wat me stoorde was dat er veel oudere mensen (ja, ook bejaarden) in de middengang rechtstonden terwijl zoveel kinderen en jongeren de stoelen benamen. Bij een enkele kwam het op om zijn stoel af te staan, maar de meerderheid van deze jonge mensen bleef gewoon zitten, goed wetend dat er oude mensen rechtstonden. En daar kan ik niet bij. Dat vind ik vreemd. Dat begrijp ik niet. Bestaat er nog zoiets als een geweten… vraag ik me dan af. Vreemde wereld.
Het is vakantie, dus er reizen vele ouders met hun kinderen met de trein, waar natuurlijk niets op tegen is, integendeel. Maar wat me verbaasde is dat vele van deze ouders gezellig en leuk met hun kroost zaten te kletsen (allemaal comfortabel zittend in hun zetel) terwijl de ouderen in de middengang rechtstonden. Is het geen blijk van waardige opvoeding onze kinderen te leren opstaan voor ouderen op het openbaar vervoer… denk ik dan.
Ons geweten, als ontmoetingsplaats met God, zou ons moeten aanzetten, daden van liefde te stellen. Wie zijn geweten sluit, sluit zich af van de liefde, sluit zich af van God, sluit zich af van het leven.
Laten we de liefde liefhebben, en opnieuw weer rechtstaan voor oude mensen op trein, tram of bus.
kris