Leestip van de dag – zondag 6 mei 2018

Lente

Over de lente
die meer is dan de natuur die opleeft

Wat is dat toch met de lente ?
Natuurlijk, heerlijk dat de winter weer voorbij is,
dat de natuur uitloopt,
de vlier en de kamperfoelie voorop,
dat de vogels weer zingen in het ochtenduur,
de merel, de winterkoning, de lijster en de kievit,
dat de zon boven de horizon staat
en met steeds meer kracht
mijn bestaan verwarmt,
de kip verleidt tot het leggen van eieren,
en het zaad wekt
uit de ingekeerde beslotenheid van het bestaan.
De natuur leeft op.
En ik … ?

Ik krijg heimwee !
Wat is dat toch met de lente ?
De krokussen en de narcissen,
de bonte vliegenvanger en de specht
ze vieren het leven
en ik …
ik voel onder mijn middenrif zo’n verlangen naar …
naar een plek voorbij de horizon,
naar een plaats diep in mij,
naar huis.

En als ik dat tot me door laat dringen,
begin ik te vermoeden
dat de lente meer is
dan de natuur die opleeft
na de donkere tijd van de winter,
dat de lente teken is
van het bestaan waar ik uit voortkom
en waar ik naar verlang terug te keren.
Dat ze het bestaan viert in zijn
diepste betekenis,
dat het bestaan Licht is en Liefde;
dat de donkerte de belofte is van licht
en de kou de opmaat is van warmte,
de eenzaamheid de voorbode van verbondenheid.

Zo nestel ik me
in de omarming van de lente
en omgeeft ze me
met wat ik diep van binnen ben;
dat licht en die warmte en die liefde.

Zo’n pijn dan ook,
zo’n pijn dat ik me verborgen hou
dat ik beschutting zoek
in duisternis,
in kou en eenzaamheid,
terwijl ik weet dat licht en liefde
ook in mij geboren willen worden.

Ja, daarom doet de lente soms zo’n pijn.

Guy Dilweg