Lezingen van de dag – zaterdag 19 november 2016
zaterdag in week 33 door het jaar
Uit het boek Apocalyps 11, 4-12
De vraag naar het hiernamaals heeft de mensen altijd bezig gehouden. Velen kunnen niet aannemen dat er een ander leven te verwachten is. De profeten, die trouw waren aan hun zending, werden gedood, maar Johannes ziet in hun verrijzenis een hoopvol teken voor nieuw leven.
Tot mij, Johannes, werd het volgende gezegd:
Dit zijn de twee olijfbomen en de twee lampenstandaards die voor de Heer van de wereld staan. Als iemand hun kwaad wil doen, komt er vuur uit hun mond, dat hun vijanden verteert; op die manier zal iedereen die hun kwaad wil doen moeten sterven. Zij hebben de macht om de hemel te sluiten, zodat er geen regen valt zolang zij profeteren. Ook hebben ze de macht om water in bloed te veranderen. Verder kunnen ze de aarde treffen met alle mogelijke plagen, zo vaak ze maar willen. Wanneer zij hun getuigenis hebben afgelegd, zal het beest dat uit de onderaardse diepte opstijgt de strijd met hen aanbinden, hen overwinnen en hen doden. Dan liggen hun lijken op het plein van de grote stad die in figuurlijke zin Sodom of Egypte heet, de stad waar ook hun Heer gekruisigd is.
Gedurende drieëneenhalve dag komen er mensen uit alle landen en volken, van elke stam en taal, om hun lijken te zien, en zij dulden niet dat ze begraven worden.
De mensen die op aarde leven juichen om de dood van de twee profeten, en opgetogen sturen ze elkaar geschenken, want die profeten waren een grote kwelling voor hen geweest.’
Maar toen de drieëneenhalve dag voorbij waren, voer er een levensgeest uit God in hen en kwamen ze weer overeind. Iedereen die hen zag werd doodsbang. Er klonk een luide stem uit de hemel, die tegen hen zei: ‘Kom hierboven.’ Toen stegen ze in de wolk op naar de hemel, voor het oog van hun vijanden.
Psalm 144, 1-2 + 9-10
Refr.: Verheerlijken wil ik de Heer, mijn rots.
Geprezen zij de Heer, mijn rots,
die mijn handen oefent voor de strijd,
die mijn vingers schoolt voor het gevecht,
mijn beschermer, mijn vesting.
Geprezen zij de Heer,
de burcht die mij veiligheid biedt,
het schild waarachter ik schuil,
Hij die volken aan mij onderwerpt.
Ik wil een nieuw lied voor U zingen, God,
voor U spelen op de tiensnarige harp,
want U brengt koningen redding,
U hebt David, uw dienaar, bevrijd.
Uit het evangelie volgens Lucas 20, 27-40
De Sadduceeën trachten Jezus’ opvattingen over de verrijzenis belachelijk te maken door een onwaarschijnlijk voorstel. Jezus antwoordt dat zij het probleem al te menselijk en verkeerd stellen. De wereld van de verrijzenis is een gans andere. Als zij Mozes goed begrijpen zullen zij verstaan dat God zijn verbond doortrekt over de dood heen.
Enkele Sadduceeën, die ontkennen dat er een opstanding is, kwamen naar Jezus toe en vroegen Hem: ‘Meester, Mozes heeft ons het volgende voorgeschreven: als een gehuwd man sterft zonder dat zijn vrouw kinderen heeft gebaard, moet zijn broer met die vrouw trouwen en nakomelingen verwekken voor zijn broer. Nu waren er zeven broers. De eerste was gehuwd, maar stierf kinderloos; daarna trouwde de tweede broer met de vrouw en vervolgens de derde, en toen de andere broers, maar alle zeven waren ze kinderloos toen ze stierven. Ten slotte stierf ook de vrouw. Wiens vrouw is ze dan bij de opstanding? Alle zeven zijn ze immers met haar getrouwd geweest.’
Jezus zei tegen hen: ‘De kinderen van deze wereld huwen en worden uitgehuwelijkt, maar wie waardig bevonden is deel te krijgen aan de komende wereld en aan de opstanding van de doden, huwt niet en wordt niet uitgehuwelijkt. Zij kunnen ook niet meer sterven, want ze zijn als engelen en ze zijn kinderen van God omdat ze deel hebben aan de opstanding. Dat de doden opgewekt worden, dat heeft ook Mozes al duidelijk gemaakt in de tekst over de doornstruik, waar hij spreekt over de Heer als de God van Abraham en de God van Isaak en de God van Jakob. Hij is geen God van doden, maar van levenden, want voor Hem zijn allen in leven.’
Enkele schriftgeleerden zeiden: ‘Meester, wat U zegt is juist.’
En niemand durfde Hem nog een vraag te stellen.
Van Woord naar leven
Graag deel ik je een ervaring van enkele jaren geleden in het rusthuis waar ik werkzaam ben.Zijn naam was Frans. Hij woonde sinds enkele jaren bij ons in het rusthuis. Zijn vrouw, van wie hij altijd zielsveel gehouden heeft, was reeds enkele jaren overleden. Kinderen hadden ze niet, die konden ze niet krijgen. Maar hun hele leven hebben ze beiden een andere vruchtbaarheid aan de samenleving geschonken door allerlei goed werk. Het zijn altijd eenvoudige, maar mooie mensen geweest. Frans werd ziek en dacht aan de mogelijkheid misschien ook te moeten sterven. Hij vroeg me of het mogelijk was de ziekenzalving te krijgen. Ik besprak het met onze inwonende priester van het rusthuis, en diezelfde namiddag nog kreeg hij het sacrament toegediend. Het was een kort, sereen moment, waarbij Frans elk woord dat er gezegd en gebeden werd bewust met z’n hart beleefde. Bijzonder de woorden van vergeving die de priester uitsprak, en het ontvangen van de communie, bracht hem in een diepe gemeende ontroering om wat hij ontving. Toen de priester de kamer had verlaten haalde ik nog een kopje thee voor Frans en we praatten wat na. Ik vroeg hem hoe hij de ziekenzalving had beleefd. Hij zei: 'Wel Kris, het kan raar klinken, maar ik voel me nu op gelijke hoogte met mijn vrouw. En hoe graag ik ook geleefd heb, ik verlang te zijn waar zij is. Ja, ik verlang naar de hemel.'Ik heb nog nooit zo'n mooie inhoud weten verwoorden wat betreft het sacrament van de ziekenzalving. Men kan daar zware boeken over schrijven, goed gefundeerde theologische beschouwingen over maken... Frans wist in die eenvoudige verwoording te zeggen wat ziekenzalving inhield.Mochten ook wij zo verlangen naar Gods eeuwige liefde. Niet door zo snel mogelijk te willen overlijden, maar wel door de realiteit van het eeuwig leven in ons leven te integreren. Dat zal ons anders doen leven, meer bewust voor wat het échte leven inhoudt, meer oor hebbend voor wat Christus van ons vraagt, en ja... zelfs uitkijkend.Kardinaal Danneels zei ooit dat wij als christenen zo zouden moeten leven alsof de dag die we nu leven onze laatste dag zou kunnen zijn. En dit dus elke dag. Hoe graag en bewust we ook zullen leven hier op aarde, alle dualiteit tussen aards en hemels leven zal opgeheven worden. Onze daden van liefde zullen een eeuwigheidswaarde krijgen. Ons verlangen naar Christus zal zich niet richten naar deze moment alleen, maar het zal een verlangen zijn in het licht van het eeuwige leven. Dit alles zal ons vreugde geven, diepe blijdschap, omdat we die innige verbondenheid met de hemel nu al diep zullen doorvoelen.En, niet onbelangrijk, we zullen leven in vriendschap met de hemel, met allen die ons zijn voorgegaan. Wij zullen bidden en zingen met hen, en zij voor ons.Ja, God is groot !krisReageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Goede God, schenk ons de genade te mogen leven in het licht van uw eeuwigheid. Geef dat wij onze kleine daden van liefde mogen spiegelen in uw eeuwige liefde, opdat ze in Uw Zoon mogen gebeuren. Kom heilige Geest, schenk ons uw vuur dat ons doet hunkeren naar de Heer, om vanuit een diepe overgave aan Hem nu reeds te mogen delen in zijn verrijzenis. Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.