maandag in week 5 door het jaar
Uit het boek Genesis 1, 1-19
Dit scheppingsverhaal is tamelijk laat geschreven. Terecht wordt het echter aan het begin van de Bijbel geplaatst. Het geeft immers een antwoord op de vraag naar God als de oorsprong van alles. Hij stelt de wereld voor als een tempel. Hij is fundamenteel goed en wordt geschapen door het woord en door de geest.
In het begin schiep God de hemel en de aarde. De aarde was woest en doods, duisternis lag over de oervloed, en over het water zweefde Gods geest.
God zei: ‘Laat er licht zijn,’ en er was licht. God zag dat het licht goed was, en Hij scheidde het licht van de duisternis; het licht noemde Hij dag, de duisternis noemde Hij nacht. Het werd avond en het werd morgen. De eerste dag.
God zei: ‘Laat er midden in het water een gewelf komen dat de watermassa’s van elkaar scheidt.’ God maakte het gewelf en scheidde het water onder het gewelf van het water erboven. Zo gebeurde het. Hij noemde het gewelf hemel. Het werd avond en het werd morgen. De tweede dag.
God zei: ‘Laat het water onder de hemel naar één plaats stromen, zodat er droog land verschijnt.’ En zo gebeurde het. Het droge noemde Hij aarde, het samengestroomde water noemde Hij zee. En God zag dat het goed was.
God zei: ‘Laat overal op aarde jong groen ontkiemen: zaadvormende planten en alle soorten bomen die vruchten dragen met zaad erin.’ En zo gebeurde het. De aarde bracht jong groen voort: alle soorten zaadvormende planten en alle soorten bomen die vruchten droegen met zaad erin. En God zag dat het goed was. Het werd avond en het werd morgen. De derde dag.
God zei: ‘Laten er lichten aan het hemelgewelf komen om de dag te scheiden van de nacht. Ze moeten dienen als tekens die de feesten aangeven en de dagen en de jaren, en als lampen aan het hemelgewelf, om licht te geven op de aarde.’ En zo gebeurde het. God maakte de twee grote lichten, het grootste om over de dag te heersen, het kleinere om over de nacht te heersen, en ook de sterren. Hij plaatste ze aan het hemelgewelf om licht te geven op de aarde, om te heersen over de dag en de nacht en om het licht te scheiden van de duisternis. En God zag dat het goed was. Het werd avond en het werd morgen. De vierde dag.
Psalm 104, 5 + 6 + 10 + 12 + 24
Refr.: De Heer vindt vreugde in al zijn schepselen.
U hebt de aarde op pijlers vastgezet,
tot in eeuwigheid wankelt zij niet.
De oerzee bedekte haar als een kleed,
tot boven de bergen stonden de wateren.
U leidt het water van de bronnen door beken,
tussen de bergen beweegt het zich voort.
Daarboven wonen de vogels van de hemel,
uit het dichte groen klinkt hun gezang.
Hoe talrijk zijn uw werken, Heer.
Alles hebt U met wijsheid gemaakt,
vol van uw schepselen is de aarde.
Vers voor het evangelie (Joh 15, 15b)
Alleluia.
Vrienden noem Ik jullie, zegt de Heer,
omdat Ik alles wat Ik van de Vader heb gehoord,
aan jullie bekendgemaakt heb.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Marcus 6, 53-56
Ook in het land van Gennesaret dreigt Jezus slachtoffer te worden van zijn wonderdaden. Ook in het land van de heidenen trok Jezus van dorp tot dorp, van mens tot mens. Het heil is voor iedereen bestemd en zelfs op onvolkomen geloof geeft God antwoord.
Nadat Jezus en de leerlingen waren overgestoken, kwamen ze bij Gennesaret aan land en daar legden ze aan. Toen ze uit de boot stapten, werd Hij meteen herkend. In het hele gebied ontstond een druk komen en gaan van mensen, die zieken op draagbedden meenamen naar elke plaats waarvan ze hoorden dat Hij daar was.
Overal waar Hij kwam, in dorpen, steden en gehuchten, legden ze de zieken op het plein. Ze smeekten Hem of ze ten minste de zoom van zijn mantel mochten aanraken. En iedereen die Hem aanraakte, werd genezen.
Van Woord naar leven
Overal waar Jezus kwam, in dorpen, steden en gehuchten,… de plaatsen worden niet eens met name genoemd, zo klein, zo gering, zo min zijn ze. Maar voor God is niets of niemand te min.
… legden ze de zieken op het plein. Ze smeekten Hem of ze ten minste de zoom van zijn mantel mochten aanraken. En iedereen die Hem aanraakte, werd genezen.
Geliefde mensen, laten we, als Kerk, elkaar tot bij Jezus brengen, of Jezus bij elkaar. Een christen is geroepen te leven van binnen naar buiten, zijn ogen gericht op de wereld rondom hem, zijn hart gericht – vanuit Gods inwoning – op de medemens, dichtbij en veraf. De wereld is het werkdomein van de christen. Er is zoveel dorst, zoveel vraag naar liefde.
Hoeveel mensen smachten naar wat menselijke nabijheid, naar gemeende vriendschap, naar niet altijd die tas koffie alleen te moeten drinken.
Onlangs hoorde ik nog dat planten groeien wanneer je met hen praat. Neem dat het waar is… Wat moet het dan zijn wanneer we mensen opzoeken en het ‘goede gesprek’ met hen voeren?
Velen verlangen naar innerlijke rust en vrede, gekwetst als ze zijn door omstandigheden die gebeurd zijn. Nabijheid is een sleutel.
Zoveel mensen en gezinnen hebben honger; letterlijk bedoeld. Ver weg maar ook dichtbij. Hebben we weet van deze mensen, of willen we het niet weten? En als we er weet van hebben, en we zijn in de mogelijkheid, mogen ze dan rekenen op een zeker engagement?
Zoveel bejaarden smachten naar mensen die met hen meegaan naar dat grote moment van hun sterven. Oh er wordt zoveel alléén gestorven.
Je zou een hele oplijsting kunnen maken van wat er allemaal te doen is. Eigenlijk is verveling voor een christen uit den boze. In Gods tuin is er altijd werk.
Zorg voor de medemens zou een logisch gevolg moeten zijn van ons geloof.
Of zoals Jakobus schrijft: Zoals het lichaam dood is zonder geest, zo is ook geloof zonder daden dood. (Jak. 2, 26)
Laten we Jezus welkom heten in ons leven, laten we Hem ten diepste ontmoeten, opdat we vanuit Hem Gods liefde mogen worden voor de medemens.
Ja, ‘worden’, want we zijn allemaal groeiende. Wie stilstaat verdort. Wie op weg gaat, die ìs.
Laten wij bidden …
Vader,
moge uw Geest
ons binnenleiden in Christus.
Moge deze ontmoeting
ons brengen in dat eeuwige lied
van Liefde voor allen en alles.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
Een mooie maandag,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.
Amandus van Elnon († 7e eeuw)
Sint-Amandus (7e eeuw) wordt vereerd als de Apostel der Franken en de Apostel van Vlaanderen. Hij was de 17e heilige bisschop van Maastricht.
Kluizenaar en missiebisschop
Amandus werd omstreeks 594 geboren bij Nantes. Zijn leven werd door een onbekende auteur in de 8ste eeuw beschreven in de Vita Sancti Amandi. Deze vita is lang toegeschreven aan de priester Baudemundus (7e eeuw). Volgens dit werk was Amandus een aantal jaren monnik op Île d’Yeu. Daarna leefde hij veertien jaar lang als kluizenaar, ingemetseld in een cel bij de kathedraal van Bourges. Hij kwam vrij toen hij aangaf een bedevaart naar Rome te willen maken. Samen met Sint Humbertus van Maroilles maakte hij zijn reis. Teruggekomen werd hij in 628 geconsacreerd tot bisschop.
Gent
Op verzoek van de Frankische koning Chlotarius II trok hij naar de Vlaamse stad Gent om daar onder de heidense bevolking te prediken. Hij begon gaandeweg zijn missie tot geheel Vlaanderen uit te breiden. Daarbij had hij vervolging en veel tegenslag te verduren. Onder zijn toezicht werden kloosters gesticht. De heilige Bavo stond onder zijn invloed.
Conflict met Dagobert
Terug in het Frankenrijk stuitte hij koning Dagobert I tegen de borst door diens zedeloze gedrag te veroordelen. De vorst ontstak daarop in toorn en verbande Amandus uit zijn rijk. De missiebisschop evangeliseerde vervolgens in de gebieden waar hij als balling verbleef. Later kreeg Dagobert spijt en verzocht Amandus om vergeving. Hem werd zelfs gevraagd om de erfgenaam van de troon te onderwijzen, maar Amandus sloeg dit af.
Donau
Amandus trok vervolgens naar het Donau-gebied om te missioneren onder de Slavische volkeren die er woonden. Maar dat liep uit op een mislukking. Vandaar reisde hij naar Rome om er aan de paus verslag uit te brengen.
Maastricht
Van 647 tot 650 was Amandus bisschop van Maastricht. De kerkgemeenschap die hij daar aantrof verkeerde in grote wanorde, mede veroorzaakt door een ongehoorzame clerus. Ontmoedigd vertrok hij naar het Scheldegebied, waar hij een aantal kloosters stichtte, om zich vervolgens te wijden aan de opdracht van de paus om in de Frankische landen Neustrië en Austrasië concilies te organiseren. Ook heeft hij gemissioneerd in Baskenland.
Abdij van Elnon
Amandus stierf op hoge leeftijd in 675 of 684 in de door hemzelf gestichte abdij van Elnon, in het huidige Saint-Amand-les-Eaux (Noord-Frankijk).
Feestdag
Zijn feestdag is 6 februari. In de Nederlandse kerkprovincie is zijn liturgische gedachtenis verplicht in het bisdom Breda. In Vlaanderen geldt dit voor alle bisdommen.
Iconografie
Sint Amandus wordt vaak afgebeeld met mijter en staf, en met de attributen kerk (vanwege de vele kloosters die hij stichtte) en draak of slang (vanwege het verhaal in de Vita Sancti Amandiwaarin hij als jonge monnik een gifslang verdreef door er een kruisteken over te maken).
Bron: KRO-NCRV
Van Woord naar leven
Overal waar Jezus kwam, in dorpen, steden en gehuchten,… de plaatsen worden niet eens met name genoemd, zo klein, zo gering, zo min zijn ze. Maar voor God is niets of niemand te min.
… legden ze de zieken op het plein. Ze smeekten Hem of ze ten minste de zoom van zijn mantel mochten aanraken. En iedereen die Hem aanraakte, werd genezen.
Geliefde mensen, laten we, als Kerk, elkaar tot bij Jezus brengen, of Jezus bij elkaar. Een christen is geroepen te leven van binnen naar buiten, zijn ogen gericht op de wereld rondom hem, zijn hart gericht – vanuit Gods inwoning – op de medemens, dichtbij en veraf. De wereld is het werkdomein van de christen. Er is zoveel dorst, zoveel vraag naar liefde.
Hoeveel mensen smachten naar wat menselijke nabijheid, naar gemeende vriendschap, naar niet altijd die tas koffie alleen te moeten drinken.
Onlangs hoorde ik nog dat planten groeien wanneer je met hen praat. Neem dat het waar is… Wat moet het dan zijn wanneer we mensen opzoeken en het ‘goede gesprek’ met hen voeren?
Velen verlangen naar innerlijke rust en vrede, gekwetst als ze zijn door omstandigheden die gebeurd zijn. Nabijheid is een sleutel.
Zoveel mensen en gezinnen hebben honger; letterlijk bedoeld. Ver weg maar ook dichtbij. Hebben we weet van deze mensen, of willen we het niet weten? En als we er weet van hebben, en we zijn in de mogelijkheid, mogen ze dan rekenen op een zeker engagement?
Zoveel bejaarden smachten naar mensen die met hen meegaan naar dat grote moment van hun sterven. Oh er wordt zoveel alléén gestorven.
Je zou een hele oplijsting kunnen maken van wat er allemaal te doen is. Eigenlijk is verveling voor een christen uit den boze. In Gods tuin is er altijd werk.
Zorg voor de medemens zou een logisch gevolg moeten zijn van ons geloof.
Of zoals Jakobus schrijft: Zoals het lichaam dood is zonder geest, zo is ook geloof zonder daden dood. (Jak. 2, 26)
Laten we Jezus welkom heten in ons leven, laten we Hem ten diepste ontmoeten, opdat we vanuit Hem Gods liefde mogen worden voor de medemens.
Ja, ‘worden’, want we zijn allemaal groeiende. Wie stilstaat verdort. Wie op weg gaat, die ìs.
Laten wij bidden …
Vader,
moge uw Geest
ons binnenleiden in Christus.
Moge deze ontmoeting
ons brengen in dat eeuwige lied
van Liefde voor allen en alles.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
Een mooie maandag,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.