Met moed en hoop: zuster herbouwt huizen in Oekraïne

Niets houdt zuster Marta Meshko tegen om de meest kwetsbare huishoudens in Oekraïne terug van een warm huis te voorzien. Dit is Kerstmis.

Stel je voor: je huis werd getroffen door een raketaanval. Daar zit je nu met je kinderen in de winterkou, in een land waar het tot -25°C kan vriezen, terwijl je elke dag vreest voor het leven van je man aan het front. Maar dan is daar plotseling een zustertje dat zegt: Maak je geen zorgen, ik regel alvast het bouwmateriaal. Zo is zuster Marta Meshko. 

Alleen al in de regio Kiev zijn tijdens de eerste maanden van de Russische invasie, die begon op 24 februari, meer dan 12.000 huizen beschadigd en ongeveer 5.000 volledig verwoest. Hetzelfde lot trof honderden appartementsblokken.

Marta Meshko werd in 2005 als zuster van de Sloveense congregatie van Maria van de Wonderdadige Medaille naar een klooster in Kiev uitgestuurd. Met vrijwilligers van de Sint-Vincentius a Paulo-vereniging begon ze enkele maanden geleden bouwmaterialen te verstrekken aan dorpelingen rond de Oekraïense hoofdstad, zodat zij hun huizen zelf kunnen heropbouwen.

Keten van goedheid

Het idee ontstond legt op terugreis naar Kiev vanuit de regio Zakarpattia, waar haar gemeenschap de eerste drie maanden van de invasie in gebed doorbracht om te onderscheiden wat hen te doen stond.

Marta’s eerste gedachte was ‘het evangelie hier en nu te leven, zelfs in deze omstandigheden’.

Maar wat zou dat dan concreet betekenen? Dat ontdekte de zuster toen ze met vrijwilligers voedsel ging brengen aan dorpelingen van Moschchun en Zahaltsi, aan de rand van Kiev. Dorpeling Olha liet haar huis zien, totaal verwoest. Als we tenminste de materialen hadden, zouden we het zelf kunnen herbouwen en het voor de winter afmaken, zei ze. En dat hoef je aan zuster Marta dus geen twee keer te zeggen. Ze wist wat ze moest doen met het geld dat haar congregatie beschikbaar had gesteld voor oorlogsslachtoffers. Er was geen tijd te verliezen en dus begonnen zuster Marta en de vrijwilligers al een dag later met het zoeken naar het materiaal waar de dorpelingen om vroegen.

Het gaf de mensen instant hoop en vreugde. Onze hulp genereerde een keten van goedheid. Zuster Marta Meshko

Een familie die we gasbetonblokken brachten, hielp vervolgens een andere familie met de wederopbouw van hun dak. Al die solidariteit en goedheid onder deze omstandigheden meemaken, voelde als een wonder.

Natuurlijk bereikt zuster Marta niet de grote massa. Je mag er niet aan denken hoeveel mensen in de kou achterblijven … Maar ze maakt een groot verschil voor de mensen die ze wél bereikt. Behalve de bouwmaterialen, schenkt ze hen ook een luisterend oor. En zo kreeg ze traumatische verhalen te horen.

Van Halyna bijvoorbeeld, die zich met haar familie in de kelder verstopte toen de Russen aankwamen. Ze konden er alleen ’s nachts uit om iets te koken. Haar broer Leonid ging dan het dorp rond om de dieren te voeren: koeien, kippen, varkens, achtergelaten in de stallen, en ook achtergebleven huisdieren. Halyna vertelde me in tranen dat het Russische leger een van haar kennissen neerschoot omdat ze niet zo snel een poort had geopend als ze haar vroegen.

Het kwaad kent geen logica

Maar hoewel de Oekraïners hun pijn openlijk uitspreken, zijn ze niet wanhopig, merkt zuster Marta op. En ze tonen diepe dankbaarheid als iemand een handje helpt.

Ik herinner me Sina, een grootmoeder, meer dan tachtig jaar oud, die in het dorp Moschchun woont. Haar huis was ook verwoest, en ze ging in een hut wonen. We besloten een klein voorgemaakt houten huisje voor haar te kopen, en ze was zo ontroerd. Ze kon niet geloven dat we dit voor haar hadden gedaan.

Of ze zelf niet bang is wanneer het luchtalarm voor de zoveelste keer afgaat? Ik weet dat ik niet alleen ben. De Heer is bij mij is en bij de mensen die ik help.

De echte verleiding is het kwaad te analyseren, om te proberen te begrijpen waarom het juist jou overkomt, vindt zuster Marta.

Want het kwaad heeft geen logica en je kunt het niet begrijpen. In plaats daarvan moet je je energie en gedachten richten op actie, de concrete behoeften van mensen begrijpen en proberen hen te helpen.

Bron: Vatican News / Kerknet.be