“Na een tijdje begon ik God dan te missen”

Toen Rob Polet vier jaar was, leerde hij bidden en tot op vandaag gaat dit “grote geschenk” met hem mee. Steeds weer voegde het gebed zich naar de nieuwe fases in zijn leven, toont deze kleine kroniek van zijn gebedsleven.

In mijn geloofsleven is bidden een spil waar veel om draait. Mijn vroegste geloofsherinneringen hebben er al mee te maken. Ik moet een jaar of drie geweest zijn. Mijn moeder nam me mee om naar Vreeswijk. In dat oude dorp werden de boodschappen gehaald. Op een keer betraden we er de St. Barbarakerk. Het was de eerste keer dat ik bewust in een kerk kwam, al wist ik nog niet wat een kerk was. Voor het altaar zag ik een vrouw in knielende houding zitten. Ik vroeg, iets te hard, aan mijn moeder: ‘wat doet die mevrouw?’. Mijn moeder maande me tot stilte en sprak zachtjes: ‘hier woont God’. We staken een kaarsje op in de Mariakapel. Dat is mijn vroegste herinnering aan kerk en aan bidden. Er was me nog veel onduidelijk.