Perspectief

Iedereen wil het, maar niemand kan het geven. Gelukkig hebben we nog een voorraadje liggen.

Door Kolet Janssen

In de krant, op de radio, op tv en in elk gesprek van achter mondmaskers hoor je dezelfde hartenkreet: perspectief! Iedereen wil perspectief: de studenten en de acteurs, de restauranthouders en de voetbalsupporters, de gelovigen en de scholieren. En vast en zeker ook de dokters, verplegers en verzorgers die nu al een jaar lang op het scherp van de snee moeten werken.

Wat betekent die roep om perspectief? 

Wat willen we eigenlijk? Dat iemand ons verzekert dat we zeer binnenkort weer een aantal normale dingen kunnen doen. Zoals op bezoek gaan, je in een groep mensen begeven zonder automatisch aan het tellen te slaan of achteruit te wijken, gesprekken met collega’s, vrienden en familie kunnen houden zonder scherm en misschien weer wat meer mensen mogen aanraken.

Allemaal nog niet voor binnenkort, dat weten we maar al te goed.

De laatste tijd schiet me vaak een beeld te binnen uit talloze oorlogsfilms, van mensen die op hun wand een kaart van Europa hadden hangen, waarop ze met gekleurde kopspeldjes de oprukkende troepen van de geallieerden aanduidden en de aftocht van de nazi’s. Via illegale radioberichten sprokkelden ze hoopvolle informatie. Die mensen snakten ook naar perspectief. Ook daar ging het allemaal veel trager dan ze gehoopt hadden. Een groot deel van Nederland kreeg er nog een hele hongerwinter bovenop en in het Ardennenoffensief vielen duizenden doden.

We zijn het meer dan beu, al weten we dat klagen niet helpt. Maar regelmatig een potje zeuren kan ook wel eens deugd doen. Het probleem is dat het soms moeilijk is om daar weer tijdig mee te stoppen. Gelukkig heb ik een vriendin die met twee voeten op de grond staat.

‘Natuurlijk houden we dat nog vol’, zegt ze beslist. ‘Het ziet er toch niet zo slecht uit allemaal? Er zijn vaccins, er zijn vaccinatiecentra en er is een strategie. Het is gewoon een kwestie van tijd. Er zijn toch veel ergere dingen?’

Perspectief is niet iets dat je van iemand anders kunt krijgen. 

We kunnen alleen zelf voor perspectief zorgen. En in onze meer redelijke momenten, beseffen we ook dat er uiteindelijk een goede afloop zal zijn. Dat het erop aan komt om het samen zo goed mogelijk vol te houden tot die tijd. Dat kan alleen als we niet allemaal tegelijk de moed opgeven. Zodat we elkaar kunnen blijven oppeppen en meetrekken, zo lang het nodig is.

Er zijn nog andere perspectieven waar we al heel lang op wachten. Op een wereld vol vrede en rechtvaardigheid bijvoorbeeld. Ook die komt slechts stapje voor stapje dichterbij. Af en toe lijkt het zelfs helemaal de foute kant op te gaan. En toch laten we de hoop nooit los. Als we dat perspectief al tweeduizend jaar kunnen vasthouden, moeten die paar coronamaanden ook nog wel lukken.

Of zoals het in het boek Openbaring staat: ‘God zal alle tranen uit hun ogen wissen. Er zal geen dood meer zijn, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij.’ (Op. 21,4) 

Als perspectief kan dat tellen.

Bron: Kerknet.be