Teun Toebes: “Er is een chronisch tekort aan medemenselijkheid”

Zorginnovator wil menswaardiger bestaan voor mensen met dementie

Een vol kamertje van nog geen drie bij vier op de begane grond. De meubels getuigen van een voorliefde voor vintage uit de jaren zeventig: een witte medicijnkast met servies erin, een turquoise tweezitter met verstelbaar tafeltje en de eyecat-cher: een tweepersoonsbed met goudkleurig dekbed dat bijna de halve kamer vult. De zon schijnt uitbundig naar binnen. “Maar het raam kan helaas niet open,” zegt Teun. Zijn kamer bevindt zich dan ook niet, zoals die van veel van zijn studiegenoten, in een studentenhuis, maar op een gesloten afdeling van een verpleeghuis. Hij schreef Verpleeg-Thuis over die bijzondere woonplek. Het werd een bestseller, met 60.000 verkochte exemplaren. Media wisten de innemende en welbespraakte student al vaak te vinden.

Zijn woonplek, eerst in Utrecht en nu in Amstelveen, levert hem veel gefronste wenkbrauwen op, schrijft hij in zijn boek. “Ik besef dat het uniek is,” zegt Teun in zijn kamer. “Maar ik zou willen dat het niet uniek was. In de kern is het treurig dat een 23-jarige zoveel media-aandacht krijgt omdat hij met ouderen samenleeft. Dat zegt veel over hoe wij in Nederland níet met elkaar samenleven. Hoe kun je sowieso spreken over een inclusieve samenleving als tienduizenden mensen achter een codeslot leven?’