Home » Lezingen van de dag » Tweede zondag in de veertigdagentijd – B

Tweede zondag in de veertigdagentijd – B

Uit het boek Genesis 22, 1-2 + 9-13 + 15-18

Heer, ik luister.

In die dagen stelde God Abraham op de proef. ‘Abraham!’ zei Hij. ‘Ja, ik luister,’ antwoordde Abraham. ‘Haal je zoon, je enige, van wie je zoveel houdt, Isaak, en ga naar het gebied waarin de Moria ligt. Daar moet je hem offeren op een berg die Ik je wijzen zal.’
Toen ze waren aangekomen bij de plaats waarover God had gesproken, bouwde Abraham daar een altaar, schikte het hout erop, bond zijn zoon Isaak vast en legde hem op het altaar, op het hout. Toen pakte hij het mes om zijn zoon te slachten. Maar de engel van de Heer riep vanuit de hemel: ‘Abraham, Abraham!’ ‘Ja, ik luister,’ antwoordde hij. ‘Raak de jongen niet aan, doe hem niets! Want nu weet Ik dat je ontzag voor God hebt: je hebt Mij je zoon, je enige, niet willen onthouden.’ Toen Abraham om zich heen keek, zag hij achter zich een ram, die met zijn hoorns verstrikt was geraakt in de struiken. Hij pakte het dier en offerde dat in de plaats van zijn zoon.
Toen ze waren aangekomen bij de plaats waarover God had gesproken, bouwde Abraham daar een altaar, schikte het hout erop, bond zijn zoon Isaak vast en legde hem op het altaar, op het hout. Toen pakte hij het mes om zijn zoon te slachten. Maar de engel van de Heer riep vanuit de hemel: ‘Abraham, Abraham!’ ‘Ja, ik luister,’ antwoordde hij. ‘Raak de jongen niet aan, doe hem niets! Want nu weet Ik dat je ontzag voor God hebt: je hebt Mij je zoon, je enige, niet willen onthouden.’
Toen Abraham om zich heen keek, zag hij achter zich een ram, die met zijn hoorns verstrikt was geraakt in de struiken. Hij pakte het dier en offerde dat in de plaats van zijn zoo

Tussenzang uit ps 116

(tekst onder geluidsfragment)

Refr.: Ik mag weer leven onder Gods oog in ’t land van de levenden.

Ik bleef vertrouwen, al sprak ik:
‘Ik ben gebroken van smart’.
Want kostbaar is in het oog van de Heer
het sterven van zijn getrouwen.

O Heer, ik ben uw dienaar, uw knecht,
de zoon van uw dienstmaagd,
Gij hebt mijn boeien geslaakt.
U zal ik een lofoffer brengen,
aanroepen de Naam van de Heer.

‘k Zal mijn geloften volbrengen,
waar heel zijn volk het ziet.
Op ’t voorplein van uw tempel,
in u, Jeruzalem.

Uit de brief van Paulus aan de Romeinen 8, 31b-34

Christus pleit voor ons.

Broeders en zusters,
als God voor ons is, wie kan dan tegen ons zijn? Zal Hij, die zijn eigen Zoon niet heeft gespaard, maar Hem omwille van ons allen heeft prijsgegeven, ons dan met Hem ook niet alles schenken? Wie zal Gods uitverkorenen aanklagen? God zelf spreekt hen vrij. Wie zal hen veroordelen? Christus Jezus, die gestorven is, meer nog, die is opgewekt, zit aan de rechterhand van God en pleit voor ons.

Vers voor het evangelie

Uit de wolk klonk een stem:
‘Dit is mijn geliefde Zoon,
luister naar Hem!’

Uit het evangelie volgens Marcus 9, 2-10

Het verhaal van de gedaanteverandering is een voorafbeelding van de komende heerlijkheid van de Mensenzoon, een beschouwende bezinning die verwijst naar het Paasgebeuren. Het laats ons iets zien van het mysterie van Jezus, Zoon van God, de nieuwe Mozes. Naar Hem moeten wij luisteren, en blijven luisteren tot het einde toe, zelfs als zijn woord ons uitnodigt om met Hem de proef van het lijden te doorstaan.

In die dagen nam Jezus Petrus, Jakobus en Johannes met zich mee een hoge berg op, waar ze helemaal alleen waren. Voor hun ogen veranderde Hij van gedaante, zijn kleren gingen helder wit glanzen, zo wit als geen enkele wolwasser op aarde voor elkaar zou kunnen krijgen. Toen verscheen Elia aan hen, samen met Mozes, en ze spraken met Jezus.
Petrus nam het woord en zei tegen Jezus: ‘Rabbi, het is goed dat wij hier zijn; laten we drie tenten maken, een voor U, een voor Mozes en een voor Elia.’ Hij wist niet goed wat hij moest zeggen, want ze waren door schrik overweldigd.
Toen kwam er een wolk, die hen overdekte, en uit de wolk klonk een stem: ‘Dit is mijn geliefde Zoon, luister naar Hem!’ Ze keken om zich heen en zagen opeens niemand meer, behalve Jezus, die nog bij hen stond.
Toen ze de berg afdaalden, zei Hij tegen hen dat ze aan niemand mochten vertellen wat ze hadden gezien voordat de Mensenzoon uit de dood zou zijn opgestaan.
Ze namen zijn woorden ter harte, maar vroegen zich onder elkaar wel af wat Hij bedoelde met deze opstanding uit de dood.

Van Woord naar leven

VANUIT HET LICHT TERUG DE BERG AF
(Bij Mc 9, 2-10)

Vandaag horen we het zogenaamde evangelie van de gedaanteverandering, of de verheerlijking van Jezus op de berg Tabor. Een pareltje van een evangelie! Een voorafbeelding, zou je kunnen zeggen, van wat we met Pasen gaan horen, vieren en beleven.

We horen dat de leerlingen die bij dit gebeuren aanwezig waren (Petrus, Jakobus en Johannes) er duidelijk deugd aan hadden, ook al leefde er in hun hart een zekere angst. Je zou voor minder. Wat ze meemaakten, wat ze zagen, was ook niet alledaags.
Hoe dan ook, ze stelden Jezus voor om tenten op te slaan, wat er op wees dat ze in die toestand wilden blijven.
Maar niets van dat. Gedaan met het lichtend visioen. Geen tenten. Terug de berg af. Terug naar het gewone leven.

Ik denk dat velen van ons dergelijke momenten van ‘licht’ in hun leven gekend hebben. Sommigen misschien meerdere momenten, anderen misschien één moment. Sommigen misschien ook niet. Maar velen van ons – tenminste ik hoor dat toch dikwijls van mensen – hebben momenten in hun leven gekend waarvan ze konden zeggen: Hier heeft God me aangeraakt, hier heeft Hij zich bijzonder getoond, hier beleefde ik aan den lijve zijn aanwezigheid, hier openbaarde Hij zijn liefde op een heel sterke wijze. Dit kan zijn bij een schouwen in het gebed, maar ook tijdens een moment van dankbaarheid tijdens het koken, of bij een moment waar verzoening tot stand kwam. Velen kenden deze moment ook wanneer ze zich geroepen voelden tot het religieuze leven, of om hun leven te wijden aan die ene persoon. Maar ook tijdens een biecht, of bij het ontvangen van de communie, kan het licht van God zich zeer diep openbaren. Persoonlijk heb ik al zeer sterke momenten gezien wanneer mensen de ziekenzalving kregen toegediend vlak voor ze de grote overstap maakten. Echt mooi.

Hoe dan ook, het zijn momenten die – wanneer we ze in her-innering roepen – ons nog steeds diep kunnen ontroeren. Misschien vervullen ze ons ook met een zekere heimwee. Moesten we kunnen, we zouden misschien ook tenten hebben willen opslaan om in die zalige toestand te blijven. Maar het leven zit zo niet in elkaar. De realiteit van het alledaagse leven is niet voortdurend ‘verheerlijking’. Het leven van elke dag is geen aaneenraveling van dergelijke genademomenten. Het vraagt veeleer inspanning van ons om te blijven kiezen voor de Heer, voor zijn liefde. Het vraagt discipline om dagelijks te bidden. Het vraagt keuze om te leven niet voor onszelf maar voor de ander. Da’s niet altijd romantiek. Soms is het moeilijk.

Het doet me denken aan woorden van Theresia van Lisieux: ‘Leven van liefde is niet je tent opslaan op de Taborberg, maar het is mét Jezus de weg van Calvarie gaan en het kruis zien als een schat’. Waarmee ze wil zeggen dat het dagelijks leven geen voortdurend aanschouwen is van verheerlijking, maar dat het een engagement is voor de liefde van God die haar kracht vindt in het kruis van de Heer. En inderdaad, zo is dat. Het gaat om ‘ja’ zeggen op de liefde, zoals de liefde (God zelf) ‘ja’ zegt tot ons. Het gaat om ons ja-woord, luisterend naar de innerlijke stem van Jezus, waar het evangelie ons vandaag toe oproept.

Laten we die enkele momenten van ‘genadevol licht’ (ik noem het nu maar even zo) die velen van ons ontvangen hebben ergens in hun leven, diep koesteren als een hoog goed. Laten we er dankbaar om zijn, en blijven. Laten we ze met regelmaat her-inneren. Maar mogen ze ons niet lam maken, maar juist fris en enthousiast, om ons dagelijks leven te vullen met liefde voor al degenen die God ons toevertrouwt.

Laten we bidden

Heer Jezus,
biddend treden wij in uw licht,
om vanuit uit licht biddend lief te hebben,
Moge uw kruis de kracht zijn van ons liefhebben
opdat ieder mag proeven van uw Pasen,
uw opstanding voor allen.
Kom Heer Jezus,
leer ons liefhebben in U.
Amen.

Een vrede-volle zondag voor ieder van jullie.
Van harte, kris

Om mee op weg te gaan

Welke momenten in mijn leven waren lichtende momenten waar God zich – bij wijze van spreken – bijna tastbaar openbaarde?

Ben ik bereid, altijd opnieuw, vanuit het licht van de Heer, de berg af te dalen en de mensen te omarmen die God me doorheen het dagelijks leven toevertrouwt?

Blog ‘Van Woord naar leven’

Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Omdat er zich wel eens kapers op de kust voordoen worden de reacties na ‘goedkeuring’ geplaatst.

Klik hier voor de blog.

De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.