vrijdag in de 6e paasweek
Uit de Handelingen van de Apostelen 18, 9-18
Terwijl Paulus te Korinte verblijft, bekeren vele mensen zich tot Christus. Sommige Joden stemden daar niet mee in. Paulus moet het dan ook ontgelden. Hij wordt echter vrijgesproken door de romeinse ambtenaar die niet zoveel begrijpt van die interne godsdienstige twisten in de kolonie.
’s Nachts zei de Heer in een visioen tegen Paulus: ‘Wees niet bang, maar blijf spreken en zwijg niet! Ik sta je bij en niemand zal een vinger naar je uitsteken om je kwaad te doen, want veel mensen in deze stad behoren Mij toe.’ Paulus bleef anderhalf jaar in Korinte en onderrichtte de inwoners over Gods boodschap.
Toen Gallio proconsul van Achaje was, keerden de Joden zich echter gezamenlijk tegen Paulus en daagden hem voor het gerecht. Ze namen hem mee naar Gallio en zeiden: ‘Deze man haalt de mensen over om God te vereren op een wijze die in strijd is met de wet.’ Nog voordat Paulus daarop kon reageren, zei Gallio tegen de Joden: ‘Als er sprake was van een misdrijf of een ernstige vorm van wangedrag, zou ik uw aanklacht uiteraard ontvankelijk hebben verklaard, maar aangezien het een geschil betreft over woorden en namen en uw eigen wet, moet u zelf maar zien wat u doet; over die zaken wil ik geen recht spreken.’ En hij gaf bevel hen uit de rechtszaal te verwijderen. Toen grepen de omstanders met zijn allen Sostenes vast, een leider van de synagoge, en ranselden hem voor de rechterstoel af. Gallio trok zich van dit alles echter niets aan.
Nadat Paulus nog geruime tijd bij de leerlingen had doorgebracht, nam hij afscheid en vertrok per schip naar Syrië, samen met Priscilla en Aquila.
Voor zijn vertrek had hij in Kenchreeën zijn hoofd laten kaalscheren, omdat hij aan een gelofte gebonden was.
Tussenzang: Ps 47, 2-7
Refr.: Koning is God over heel de aarde.
Klap in de handen, o volken,
juich God toe met jubelzang:
geducht is de Heer, de Allerhoogste,
machtige koning van heel de aarde.
Volken dwong Hij voor ons op de knieën,
naties legde Hij aan onze voeten.
Hij koos voor ons een eigen land,
de trots van Jakob, het volk dat Hij liefheeft.
Onder gejuich steeg God omhoog,
de Heer steeg op bij hoorngeschal.
Zing voor God, zing een lied,
zing voor onze koning, zing Hem een lied
Uit het evangelie volgens Johannes 16, 20-23a
Het behoren tot het christendom is geen vrijgeleide voor menselijk succes, voor macht in deze wereld. Jezus beloofde ons wèl een diepe inwendige vreugde, namelijk door zijn verrijzenis getuige te kunnen zijn van de geboorte van een nieuwe wereld.
Jezus sprak tot zijn leerlingen:
‘Werkelijk, Ik verzeker jullie, je zult huilen en weeklagen, terwijl de wereld blij zal zijn. Je zult bedroefd zijn, maar je verdriet zal in vreugde veranderen. Ook een vrouw die baart heeft het zwaar als haar tijd gekomen is, maar wanneer haar kind geboren is, herinnert ze zich de pijn niet meer, omdat ze blij is dat er een mens ter wereld is gekomen.
Jullie hebben nu verdriet, maar Ik zal jullie terugzien, en dan zul je blij zijn, en niemand zal jullie je vreugde afnemen. Dan hoeven jullie Mij niets meer te vragen.’
Van Woord naar leven
OVER HET ‘NIEUWE ZIEN’
Vandaag zegt Jezus ons: ‘Jullie hebben nu verdriet, maar Ik zal jullie terugzien, en dan zul je blij zijn, en niemand zal jullie je vreugde afnemen.’
Toen de Heer deze woorden sprak droegen de leerlingen de verrijzenisgenade nog niet in zich. Wanneer alles zal voltrokken zijn, zal Hij, anders en meer dan ooit tevoren, bij hen terugkeren, en hen zijn vrede en vreugde schenken. Het zal zo diep geschonken worden dat niemand nog hen deze vreugde zal kunnen afnemen. Het zal een ‘nieuw zien’ zijn van de Heer; niet fysiek, maar des ter sterker, of intiemer.
Zo ook bij ons wanneer we ons hart openen voor de paasgenade: Christus’ vrede zullen we ontvangen. Ook wij zullen Hem ‘zien’. En al ons doen en laten zullen we mogen beleven vanuit Hem, vanuit zijn vrede, en wel zo dat niets of niemand deze vrede en vreugde zal kunnen wegnemen. Zoals we lezen bij Paulus in de Romeinenbrief: ‘Niets zal ons nog kunnen scheiden van de liefde van Christus’ (Rom 8, 38).
Het is een vreugde die dieper gaat dan de omstandigheden om ons heen, die niet afhankelijk is van materiële rijkdom, succes of zelfs van het vermijden van lijden. Het is een vreugde die geworteld is in de liefde en de genade van God zelf, in zijn Pasen.
In dit gebeuren mogen we de aanwezigheid en het waaien van de Geest niet onderschatten. Het is immers de Geest die ons in het ‘nieuwe zien’ zal brengen, door ons in de liefde van Christus te blazen en te houden.
Vandaag zijn we een noveenlengte verwijderd van Pinksteren. Ook hier bij Bijbelcitaat.be bidden we negen dagen lang om de komst van Gods Geest. Wanneer we als gemeenschap deze dagen biddend doorgaan is het een tijd vol van genade. Meer dan ooit heeft immers onze wereld, alsook de Kerk, de Geest nodig. Al was het maar om onze harten in de juiste richting te plaatsen, open en beschikbaar voor Gods aanwezigheid in Christus. Laten we samen deze noveentijd ter harte nemen, door net iets meer, of intenser, tijd te maken voor gebed.
Laten we bidden
Heilige Geest,
neig ons in Christus,
wees de gloed van onze binnenkant.
In Jezus’ naam.
Amen.
Geliefde mensen, mogen we met z’n allen deelgenoten zijn van Christus’ paasvreugde.
Genegen, kris
Vragen om mee op weg te gaan
Hoe kan ik staande blijven in de vreugde van de verrezen Heer midden een wereld van oorlogsdreiging?
Hoe kan ik vandaag – heel concreet – de vrede en de vreugde van Pasen delen met hen die ik in de loop van de dag ontmoet?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.
Damiaan de Veuster († 1889)
Damiaan de Veuster, ss.cc., Molokai; missionaris
Jozef de Veuster werd op 3 januari 1840 geboren in het Belgische plaatsje Tremelo. Op dat moment heerste er hongersnood in Vlaanderen, omdat de oogsten mislukt waren. In het gezin was hij de zevende van acht kinderen. Vanaf zijn dertiende werkte hij mee op de boerderij. In die tijd trad zijn broer August in bij de Paters van de Heilige Harten (ook wel Picpus genoemd, naar de straat in Parijs waar het moederhuis staat); hij kreeg als kloosternaam Pamfilus, meestal vertrouwelijk Pamfiel genoemd. Vijf jaar later volgde Jozef zijn voorbeeld en kreeg de kloosternaam Damianus, kortweg Damiaan. Omdat hij geen Latijn en Grieks kende diende hij als werkbroeder in Leuven. Maar in de vrije uurtjes gaf Pamfiel hem bijles zodat hij na enige tijd toch toegelaten kon worden tot de priesteropleiding. Op 7 oktober 1860 legde hij in Parijs zijn kloostergeloften af.
In 1863 besloot de Congregatie de Hawaï-eilanden als missiegebied aan te nemen. Een van de zes paters die met een aantal zusters zouden worden uitgezonden, was Pamfiel. Op het beslissende moment werd hij ernstig ziek. Onmiddellijk bood Damiaan zich aan om zijn plaats in te nemen. Zo vertrok hij vanuit Bremerhaven voor een boottocht van 148 dagen naar Honolulu. Op 21 mei 1864 ontving hij de priesterwijding op één van de Hawaï-Eilanden, Kohala.
Nu werkte hij als missionaris op het platteland van Hawaï tussen arme boeren. Dat kende hij nog van thuis. Hoewel hij moeite had met de taal, aardde hij goed bij zijn mensen met zijn vierkante, stugge boerenkarakter. Hier kwam hij voor het eerst in aanraking met de verwoestende ziekte melaatsheid, waarvoor geen geneesmiddel bestond en die op Hawaï snel om zich heen greep. De regering besloot dan ook al die mensen bijeen te brengen en in quarantaine te plaatsen op het afgelegen eiland Molokaï. Toen de bisschop vroeg of er paters waren die daar voor enige tijd wilden werken, boden zich er vier aan. Damiaan werd aangewezen om er als eerste heen te gaan. Alwat hij meenam was zijn brevier.
Vanaf 10 mei 1873 deelde hij het leven van de melaatsen. Onder uiterst moeilijke omstandigheden probeerde hij aan deze vergeten groep mensen de troost en hoop van het evangelie te brengen. Intussen had hij de aandacht van de wereldpers op zich gevestigd. Van overal stroomden giften toe. Na enige tijd liet hij de bisschop weten dat hij wilde blijven: zijn plaats was onder de melaatsen. Daar wilde God hem hebben.
Met zijn mensen, die door de buitenwereld waren afgeschreven, probeerde hij een menswaardig bestaan op te bouwen. Naast het geestelijk dienstwerk van het toedienen van de sacramenten, godsdienstles geven, zieken bezoeken enzovoort, zorgde hij ook voor de organisatie van materiële en maatschappelijke voorzieningen. Zo legde hij een eerbiedig kerkhof aan, richtte een schamel ziekenhuisje in, droeg zorg voor scholing en onderwijs, en stelde zelfs een heuse fanfare samen. Soms kwamen er medebroeders of zusters om hem te helpen. Daar was hij met zijn rechtlijnig karakter bepaald niet goed in. Ook met zijn kloosteroversten lag hij herhaaldelijk overhoop. Drie jaar voor zijn dood gaf hij aan waar hij zijn kracht vandaan haalde; hij schreef: “Zonder de aanwezigheid van onze goddelijke Meester in mijn kleine kapel zou ik nooit mijn lot aan dat van de melaatsen van Molokaï voor altijd kunnen verbinden.”
In 1876 groeide bij hem het vermoeden dat hijzelf was aangetast door de melaatsheid. Gaandeweg openbaarde zich inderdaad de ziekte ook bij hem en deed zijn verwoestende werk. Na een verblijf van bijna zestien jaar stierf hij temidden van zijn mensen op 15 april 1889, nog geen vijftig jaar oud. De dag daarop werd hij begraven op het door hem zelf aangelegde kerkhof.
Hij wordt vereerd als ‘De apostel van de melaatsen’.
In 1936 werden zijn relieken naar de Picpuskerk in Leuven overgebracht. In die stad staat er zelfs een standbeeld van hem. In april 1969 kreeg hij zelfs een standbeeld in het Kapitool te Washington, USA: De vijftigste Amerikaanse staat, Hawaï, had hem uitgekozen om de eilanden in de congreszaal te vertegenwoordigen. Op 4 juni 1995 werd hij door paus Johannes Paulus II zalig verklaard en op 11 oktober 2009 heilig verklaard door paus Benedictus XVI.
Bron: Heiligen.net
Van Woord naar leven
OVER HET ‘NIEUWE ZIEN’
Vandaag zegt Jezus ons: ‘Jullie hebben nu verdriet, maar Ik zal jullie terugzien, en dan zul je blij zijn, en niemand zal jullie je vreugde afnemen.’
Toen de Heer deze woorden sprak droegen de leerlingen de verrijzenisgenade nog niet in zich. Wanneer alles zal voltrokken zijn, zal Hij, anders en meer dan ooit tevoren, bij hen terugkeren, en hen zijn vrede en vreugde schenken. Het zal zo diep geschonken worden dat niemand nog hen deze vreugde zal kunnen afnemen. Het zal een ‘nieuw zien’ zijn van de Heer; niet fysiek, maar des ter sterker, of intiemer.
Zo ook bij ons wanneer we ons hart openen voor de paasgenade: Christus’ vrede zullen we ontvangen. Ook wij zullen Hem ‘zien’. En al ons doen en laten zullen we mogen beleven vanuit Hem, vanuit zijn vrede, en wel zo dat niets of niemand deze vrede en vreugde zal kunnen wegnemen. Zoals we lezen bij Paulus in de Romeinenbrief: ‘Niets zal ons nog kunnen scheiden van de liefde van Christus’ (Rom 8, 38).
Het is een vreugde die dieper gaat dan de omstandigheden om ons heen, die niet afhankelijk is van materiële rijkdom, succes of zelfs van het vermijden van lijden. Het is een vreugde die geworteld is in de liefde en de genade van God zelf, in zijn Pasen.
In dit gebeuren mogen we de aanwezigheid en het waaien van de Geest niet onderschatten. Het is immers de Geest die ons in het ‘nieuwe zien’ zal brengen, door ons in de liefde van Christus te blazen en te houden.
Vandaag zijn we een noveenlengte verwijderd van Pinksteren. Ook hier bij Bijbelcitaat.be bidden we negen dagen lang om de komst van Gods Geest. Wanneer we als gemeenschap deze dagen biddend doorgaan is het een tijd vol van genade. Meer dan ooit heeft immers onze wereld, alsook de Kerk, de Geest nodig. Al was het maar om onze harten in de juiste richting te plaatsen, open en beschikbaar voor Gods aanwezigheid in Christus. Laten we samen deze noveentijd ter harte nemen, door net iets meer, of intenser, tijd te maken voor gebed.
Laten we bidden
Heilige Geest,
neig ons in Christus,
wees de gloed van onze binnenkant.
In Jezus’ naam.
Amen.
Geliefde mensen, mogen we met z’n allen deelgenoten zijn van Christus’ paasvreugde.
Genegen, kris
Vragen om mee op weg te gaan
Hoe kan ik staande blijven in de vreugde van de verrezen Heer midden een wereld van oorlogsdreiging?
Hoe kan ik vandaag – heel concreet – de vrede en de vreugde van Pasen delen met hen die ik in de loop van de dag ontmoet?
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.