woensdag in de eerste week van de advent
Uit de profeet Jesaja 25, 6-10a
Op het einde der tijden zullen alle volkeren samenkomen op de berg Sion, de stad van God zelf. Zij zullen er geoordeeld worden op de dag van de Heer, ofwel zullen zij er deelnemen aan zijn groot feestmaal. Lijden en dood zullen dan plaats maken voor een volheid van leven en vreugde.
Op deze berg richt de Heer van de hemelse machten voor alle volken een feestmaal aan: uitgelezen gerechten en belegen wijnen, een feestmaal rijk aan merg en vet, met pure, rijpe wijnen. Op deze berg vernietigt Hij het waas dat alle volken het zicht beneemt, de sluier waarmee alle volken omhuld zijn. Voor altijd doet Hij de dood teniet. God, de Heer, wist de tranen van elk gezicht, de smaad van zijn volk neemt Hij van de aarde weg – de Heer heeft gesproken.
Op die dag zal men zeggen: ‘Hij is onze God! Hij was onze hoop: Hij zou ons redden. Hij is de Heer, Hij was onze hoop. Juich en wees blij: Hij heeft ons gered!’
De hand van de Heer rust op deze berg.
Psalm 23, 1-6
Refr.: Ik keer terug in het huis van de Heer, tot in lengte van dagen.
De Heer is mijn herder,
het ontbreekt mij aan niets.
Hij laat mij rusten in groene weiden
en voert mij naar vredig water,
Hij geeft mij nieuwe kracht
en leidt mij langs veilige paden
tot eer van zijn Naam.
Al gaat mijn weg
door een donker dal,
ik vrees geen gevaar,
want U bent bij mij,
uw stok en uw staf,
zij geven mij moed.
U nodigt mij aan tafel
voor het oog van de vijand,
u zalft mijn hoofd met olie,
mijn beker vloeit over.
Geluk en genade volgen mij
alle dagen van mijn leven,
ik keer terug in het huis van de Heer,
tot in lengte van dagen.
Uit het evangelie volgens Matteüs 15, 29-37
De komst van Christus betekent geluk voor allen: zieken worden genezen, ongelukkigen vinden troost en levensmoed. Hij geeft overvloedig te eten. Al deze wonderen wijzen op de vervulling van de oude voorspellingen. Lijden, honger, dorst, eenzaamheid, kortom alles wat ons kan verhinderen gelukkig te zijn, zal verdwijnen bij de komst van de Heer.
Bij het Meer van Galilea ging Jezus de berg op; daar ging Hij zitten. Er kwamen grote mensenmassa’s op Hem af. Men had verlamden, blinden, kreupelen, doofstommen en vele anderen meegebracht, die men aan zijn voeten legde, en Hij genas hen allen. De mensen zagen vol verwondering hoe doofstommen gingen spreken, kreupelen beter werden, verlamden gingen lopen en blinden weer konden zien, en ze brachten hulde aan de God van Israël.
Nadat Jezus zijn leerlingen bij zich had geroepen, zei Hij: ‘Ik heb medelijden met al die mensen, want ze zijn nu al drie dagen bij me en ze hebben niets meer te eten. En hen met een lege maag naar huis sturen wil Ik niet, want dan zouden ze onderweg bezwijken.’
De leerlingen antwoordden: ‘Maar waar halen we in deze verlatenheid genoeg brood vandaan om al die mensen te voeden?’
Jezus vroeg hun: ‘Hoeveel broden hebben jullie?’
Ze zeiden: ‘Zeven, en wat visjes.’
Hij gaf de mensen opdracht op de grond te gaan zitten. Toen nam Hij de zeven broden en de vissen, sprak het dankgebed uit, brak de broden en deelde ze uit aan de leerlingen, en de leerlingen gaven ze aan de mensen. Iedereen at en werd verzadigd, en toen ze de stukken brood die over waren ophaalden, hadden ze zeven manden vol.
Van Woord naar leven
Vandaag horen we de gebeurtenis van de broodvermenigvuldiging. Met zeven broden en enkele visjes gaf Jezus de hele mensenmassa te eten tot ze verzadigd waren. En er was zelfs nog over.
Zeven broden en enkele visjes… Dat is niet veel. En toch kon Jezus er een waar wonder mee verrichten.
Is het in ons dagelijks leven ook niet zo? Laat ons eerlijk zijn: wat hebben we de Heer te bieden? In vergelijking met de liefde die wij van Hem mogen ontvangen is het gewoonlijk niet al te veel.
En toch kan Jezus wonderen verrichten wanneer wij dat beetje in onszelf aan Hem schenken. Maar we moeten het ‘willen’ schenken. Niet denken van: ‘Jezus kan met mij weinig doen’. Of: ‘Ik ben het niet waardig’. Das flauwe kul. Jezus wacht op ons. Hij wacht tot we onszelf geven aan Hem, ook al is dat in onze ogen niet veel.
Het mooie is dat Jezus met dat heel klein beetje van onzentwege wonderen kan verrichten; wonderen van liefde. Eén voorwaarde: we moeten het Hem schenken. Dat vraagt moed, nederigheid, keuze.
Beroepshalve praat ik ongeveer heel de dag met mensen. En zo vaak hoor ik dat mensen gebukt gaan onder zondebesef. Ze voelen zich klein door foute keuzen die ze vroeger jaren gemaakt hebben. Of ze voelen zich onwaardig. Merkwaardig toch hoe mensen zich zo vaak naar beneden halen. En Jezus maar wachten.
Lieve mensen, allemaal kunnen we iets aanbieden, ongeacht ons verleden. Er is niemand die niets kan aanbieden. En dat ‘iets’, dat is namelijk jezelf. Dat kan, bij wijze van spreken, de grootste heilige, maar ook de grootste zondaar. Vraag is: geloven we wel dat Jezus wacht, en dat Hij met ons zijn wonder van liefde wilt en kan doen? Geloven dat wel? En zo ja, kunnen we dat geloof omarmen? Kunnen we die uitnodiging van de Heer liefhebben en koesteren? En wel op zo’n wijze dat we ons inderdaad, uit liefde voor God, uit liefde voor de liefde, schenken aan Jezus?
Als we spreken over ‘Geroepen tot dragen en baren’, dan betekent dat, dat we het wachten van Jezus omarmen. Diep in onszelf, waar we Hem dragen, wacht Hij tot we ons aan Hem toevertrouwen. Heel eenvoudig, met een diep en sterk geloof: ‘Heer, hier ben ik. Ik ben bereid. Ik ben beschikbaar. Neem me maar. Voor U wil ik er zijn. Doe met mij wat Gij goed vindt. In uw dienst wil ik leven. Uw instrument wil ik worden’. Bid dit vol overgave, en laat toe dat Hij u in Zich opneemt. En, niet onbelangrijk, neem voor dit gebed de tijd. Bemin de tijd, heb de stilte lief. En laat maar gebeuren.
Uw overgave aan de Heer zal van u een ander mens maken, een instrument dat, groeiend in Christus, meer en meer beeld zal zijn van de Allerhoogste. Die innerlijke groei, is Jezus baren. Want je zal niet enkel instrument worden van de Heer diep in jezelf, maar je zal ook instrument van Hem worden in de wereld waartoe je gezonden bent.
En zo zal de broodvermenigvuldiging niet enkel een gebeuren zijn van tweeduizend jaar geleden, maar zal het ook nu gebeuren, door ieder van ons. Kom, laten we ons toevertrouwen aan de Heer.
kris
Reageren, je eigen woordje plaatsen, of uitwisselen over de overweging, kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Goede God,
help ons af te dalen in ons diepste ik waar we Christus zullen ontmoeten die uw Hart in het onze plant met de woorden ‘Ik zal er zijn voor u’. Oh Jezus, trek ons in uw gloed, in uw warmte, in uw liefde, verenig ons met U, trek ons in U, leer ons ons te verliezen in U om ons weer opnieuw te vinden in God als zijn bemind kind die ons roept Beeld en gelijkenis te zijn van zijn heilige liefde. Moge ons zelfbeeld U worden, ongeacht ons kronkelig verleden.
Kom heilige Geest, beziel ons, doe ons verlangen, laat toe dat Christus bidt in ons.
Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.
Jan van Ruusbroec († 1381)
Jan van Ruusbroec, Brussel, mysticus
Jan van Ruusbroec is één van de grootste mystici van de Middeleeuwen en wordt wel Admirabilis (de Wonderbare), Doctor extaticus (verheven leraar), Doctor divinus (goddelijke leraar) en Grootmeester van de Nederlandse mystiek genoemd. Hij schreef in het Middelnederlands, wat in zijn tijd nog uitzonderlijk was, omdat kloostergeschriften altijd in het Latijn geschreven werden. Hij kwam uit de plaats Ruisbroek (Vlaams-Brabant) ten zuiden van Brussel, werd al jong door zijn oom, die kanunnik was, opgevoed en opgeleid tot priester.
Nadat hij ongeveer 25 jaar kapelaan was in de St. Goedelekerk in Brussel trok hij zich met zijn oom terug in een kluis in Groenendaal in het oude Zoniënwoud, die uitgroeide tot de augustijner priorij van Groenendaal en waar Jan prior van werd. Daar werd hij al snel bekend om zijn vriendelijkheid, contemplatie, wijsheid en mystieke gaven en werd bezocht door velen die spirituele begeleiding zochten. Hij wordt vaak afgebeeld in meditatie in het bos, waar hij uren doorbracht en zijn ervaringen neerschreef. Hij schreef met name over hoe de mens in contact met het goddelijke mysterie kan komen. Niet door inspanning of naleving van geboden, maar door genade en door zich te richten op de goddelijke liefde, die ons allen bemint.
Hij heeft vele werken op zijn naam staan, zoals de beroemde Geestelijke Bruiloft (die hij in zijn tijd in Brussel al schreef) en Van den Zeven Sloten (uit zijn periode in het Zoniënwoud). Vele machtige lieden uit heel Europa zochten hem op, onder wie Geert Grote, met wie hij meerdere gesprekken heeft gevoerd en die waarschijnlijk invloed hebben gehad op de ontwikkeling van de Moderne Devotie, die het geestelijk leven wilde hervormen.
Jan werd in 1908 zalig verklaard. Zijn gedachtenis wordt jaarlijks gevierd in het Zoniënwoud in België. Daar is het Bosmuseum Jan van Ruusbroec gevestigd in een hoeve die een overblijfsel is van de priorij van Groenendaal waar Jan monnik was.
Bron: Kenteringen.nl
Laten wij bidden
Goede God,
help ons af te dalen in ons diepste ik waar we Christus zullen ontmoeten die uw Hart in het onze plant met de woorden ‘Ik zal er zijn voor u’. Oh Jezus, trek ons in uw gloed, in uw warmte, in uw liefde, verenig ons met U, trek ons in U, leer ons ons te verliezen in U om ons weer opnieuw te vinden in God als zijn bemind kind die ons roept Beeld en gelijkenis te zijn van zijn heilige liefde. Moge ons zelfbeeld U worden, ongeacht ons kronkelig verleden.
Kom heilige Geest, beziel ons, doe ons verlangen, laat toe dat Christus bidt in ons.
Amen.