woensdag in we Goede week
Uit de profeet Jesaja 50, 4-9a
Het derde lied van de ‘Dienaar van Jahwe’ bezingt de volharding die deze als ijverige leerling put in de steun van Jahwe. Hij mag Gods woorden vertolken, omdat hij geluisterd heeft naar de Heer. Veel moeilijkheden zal hij ondervinden. Trouw zal hij blijven. De Heer is zijn helper.
God, de Heer, schoolde mijn tong als die van een leerling, zodat ik de moedeloze kan opbeuren. Elke ochtend wekt Hij mijn oor, rust mij toe om als leerling te luisteren. God, de Heer, heeft mijn oren geopend en ik heb geen verzet geboden, ik ben niet teruggedeinsd.
Ik heb mijn rug blootgesteld aan mijn folteraars, wie mij de baard uittrokken, bood ik mijn wangen aan. Ik heb mijn gezicht niet verborgen toen ze mij beschimpten en bespuwden.
God, de Heer, zal mij helpen, daarom word ik niet gekwetst en is mijn gezicht zo onbewogen als een rots, want ik weet dat ik niet beschaamd zal staan. Hij die mij recht verschaft is nabij. Wie durft tegen mij een geding aan te spannen? Laten we samen voor het gerecht verschijnen. Wie is mijn tegenstander in deze zaak Laat hij mij tegemoet treden. God, de Heer, zal mij helpen – wie zal mij dan veroordelen?
Psalm 69, 8 + 9 + 10 + 21bcd-22 + 31 + 33 + 34
Refr.: Nu is het de tijd van genade.
Om U moet ik smaad verduren
en bedekt het schaamrood mijn gezicht.
Ik ben voor mijn broers een vreemde geworden,
een onbekende voor de zonen van mijn moeder.
De hartstocht voor uw huis heeft mij verteerd,
de smaad van wie U smaadt, is op mij neergekomen.
ik hoopte op mededogen – vergeefs;
op troost – die ik niet vond.
De naam van God wil ik loven met een lied,
zijn grootheid met een lofzang prijzen.
De nederigen zien het en verheugen zich.
Wie God zoeken, hun hart zal opleven.
Want de Heer hoort de armen,
zijn gevangen volk verwerpt Hij niet.
Vers voor het evangelie
Brengen wij hulde aan onze Koning,
want Hij heeft barmhartigheid betoond
voor onze schuld.
Uit het evangelie volgens Matteüs 26, 14-25
Men is vaak het meest ontgoocheld in zijn beste vrienden. Judas pleegt verraad aan zijn vriendschap met Jezus. De andere leerlingen zijn er zich zeer goed van bewust dat ook zij nog geen echte volgelingen van Jezus zijn. ‘Ik toch niet, Heer?’, vraagt elk van hen. Jezus kiest voor de trouw aan de wil van zijn Vader.
Eén van de twaalf, namelijk Judas Iskariot, ging naar de hogepriesters en zei: ‘Wat krijg ik van u als ik Hem aan u uitlever?’ Ze betaalden hem dertig zilverstukken. Vanaf dat moment zocht hij een gunstige gelegenheid om Hem uit te leveren.
Op de eerste dag van het feest van het Ongedesemde brood kwamen de leerlingen naar Jezus toe en vroegen: ‘Waar wilt U dat wij voorbereidingen treffen zodat U het pesachmaal kunt eten?’
Hij gaf hun de opdracht om naar een zeker persoon in de stad te gaan en hem te zeggen: ‘De meester laat u weten: “Mijn tijd is nabij; Ik wil met mijn leerlingen bij u het pesachmaal gebruiken.”’
De leerlingen deden wat Jezus hun had opgedragen en bereidden het pesachmaal.
Toen de avond was gevallen, lag Hij samen met de twaalf aan voor de maaltijd. Onder het eten zei Hij tegen hen: ‘Ik verzeker jullie: een van jullie zal Mij uitleveren.’
Dit bedroefde hen zeer, en de een na de ander vroegen ze Hem: ‘Ik toch niet, Heer?’
Hij antwoordde: ‘Hij die tegelijk met Mij iets uit de schaal nam, die zal Mij uitleveren. De Mensenzoon zal heengaan zoals over Hem geschreven staat, maar wee de mens door wie de Mensenzoon uitgeleverd wordt: het zou beter voor hem zijn als hij nooit geboren was.’
Toen zei ook Judas, die Hem zou uitleveren: ‘Ik ben het toch niet, rabbi?’
Jezus antwoordde: ‘Jij zegt het.
Van Woord naar leven
Op een van de grootste momenten uit de geschiedenis, daar waar Jezus zichzelf zal schenken in brood en wijn, is het kwaad op z’n sterkst aanwezig. De Heer, en de duivel in Judas… samen aan dezelfde tafel. De Heer, één en al liefde… en Judas, bezeten van zijn boze bedoelingen.
Waar christelijke liefde is, is de duivel nooit ver af. Dat deze laatste mee aan tafel zit, dwingt ons steeds op de hoede te zijn en de houding van innerlijke onthechting aan te nemen.
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Laten wij bidden
Vader,
trek ons – in Christus – in uw liefde, steeds meer, steeds dieper, steeds intiemer. Schenk ons tegelijkertijd een waakzaam hart, want het kwade ligt steeds op de loer, zeker wanneer wij ons aan uw Zoon schenken.
In Christus’ naam.
Amen.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.
Martinus I Paus († 655)
Martinus I, paus & martelaar, (bijgenaamd de Belijder), Rome, Italië
Umbriër
Martinus, zoon van edelman Fabricius, werd geboren bij Tudertum (Todi) in Umbrië. Hij genoot een hoge opleiding tot theoloog, retor en diplomaat. Paus Theodorus I had hem als apocrisiarius (nuntius) naar de Byzantijnse hoofdstad gestuurd om de keizer over te halen patriarch Pyrrhus van Constantinopel af te zetten, omdat die niet orthodox zou zijn.
Byzantijnse heerschappij
In juli 649 werd Martinus door de clerus van Rome tot bisschop gekozen. In deze tijd viel Rome onder het gezag van het Byzantijnse Rijk. Keizer Justinianus I had na de verovering van Rome bepaald dat een gekozen paus pas tot bisschop mocht worden gewijd als hij en zijn opvolgers er toestemming voor gaven. Martinus I lapte deze wet aan zijn laars en gebood de wijding en inhuldiging.
Concilie
Spoedig na zijn inauguratie riep Martinus een concilie in het Lateraan bijeen vanwege het monotheletisme, de Christologische dwaalleer die steeds invloedrijkere aanhangers kreeg. In oktober 649 werden er vijf sessies gehouden. De meer dan honderd deelnemende concilievaders excommuniceerden een vijftal heterodoxe bisschoppen en stelden twintig canons op waarin de katholieke leer over de twee willen in Christus werd bevestigd. De documenten werden door de paus en alle concilievaders ondertekend en gezonden naar keizer Constans II en andere bisschoppen.
Bestraffing
Zijn ongemandateerde bisschopswijding en het door hem bijeengeroepen Lateraans concilie kwamen Martinus duur te staan. Constans II stuurde Olympius als zijn exarch naar Rome om onder de concilievaders verdeeldheid te zaaien. Olympius kon zijn missie echter niet afmaken, omdat hij naar Sicilië werd gestuurd voor een oorlog tegen de Saracenen. Nadat de keizer het bericht had ontvangen dat Olympius was gesneuveld, zond hij Theodorus Calliopas als exarch naar Rome. Op 17 juni 653 betrad Calliopas de basiliek van Lateranen en gaf hij de clerus te kennen dat de paus was afgezet en naar Constantinopel moest worden afgevoerd.
Verbannen
Martinus bood geen weerstand, omdat hij een afkeer van geweld had. In Constantinopel werd Martinus beschuldigd van ketterij, insubordinatie en hoogverraad. De paus werd vernederd, gefolterd en ter dood veroordeeld. Door tussenkomst van de patriarch zou zijn doodstraf zijn omgezet in ballingschap. In maart 654 of 655 werd hij verscheept naar Chersonesos (Cherson) aan de noordkust van de Zwarte Zee, waar in die tijd hongersnood heerste. In erbarmelijke omstandigheden stierf de paus op 16 september 655.
Relieken
Meteen na zijn dood deed het verhaal de ronde dat Martinus een heilige was geweest. Zijn stoffelijk overschot werd begraven in de Mariakerk van Blachernæ, nabij Chersonesos. Later is een gedeelte van zijn relieken in Rome terechtgekomen, waar ze worden bewaard in de kerk San Martino ai Monti.
Opvolger
Tijdens zijn pontificaat, dat iets meer dan 6 jaar had geduurd, wijdde Martinus 33 bisschoppen, 11 priesters en 5 diakens. Tijdens zijn ballingschap werd een nieuwe bisschop van Rome aangesteld, paus Eugenius I.
Sint Martinus Confessor
De Rooms-Katholieke Kerk herdacht Sint Martinus op 12 november, daags na het feest van Sint Martinus van Tours. Tegenwoordig is zijn katholieke gedachtenis op 13 april, dezelfde dag waarop de Grieks-Orthodoxe Kerk hem gedenkt. In de Russisch-Orthodoxe Kerk wordt hij herdacht op 14 april van de Juliaanse kalender (27 april Gregoriaanse kalender). In de Byzantijnse Kerken wordt hij niet vereerd als martelaar maar als belijder, vandaar dat men spreekt van Sint Martinus Confessor.
Bron: KRO-NCRV
Laten wij bidden
Vader,
trek ons – in Christus – in uw liefde, steeds meer, steeds dieper, steeds intiemer. Schenk ons tegelijkertijd een waakzaam hart, want het kwade ligt steeds op de loer, zeker wanneer wij ons aan uw Zoon schenken.
In Christus’ naam.
Amen.