woensdag in week 2 door het jaar
Uit de brief van Paulus aan de Hebreeën 7, 1-3 + 15-17
De figuur van Melchisedek, die noch menselijke oorsprong noch menselijke opvolging kende, stond in de Joodse traditie zelfs hoger dan Abraham. Zijn priesterschap was niet te vergelijken met dat van Aaron. Het is dan ook te begrijpen dat de schrijver van deze brief Christus’ priesterschap vergelijkt met dat van Melchisedek.
Broeders en zusters,
Melchisedek, koning van Salem en priester van de allerhoogste God, ging Abraham tegemoet toen deze terugkeerde van zijn overwinning op de koningen, en zegende hem, waarna Abraham hem een tiende van alle buit gaf. Zijn naam betekent ‘koning van de gerechtigheid’, en verder is hij ook koning van Salem, dat is ‘koning van de vrede’. Hij heeft geen vader of moeder, geen stamboom, geen oorsprong of levenseinde; hij is priester voor altijd, en daarin lijkt hij op de Zoon van God.
Nog duidelijker wordt het nu deze nieuwe priester, het evenbeeld van Melchisedek, geen priester geworden is op grond van de in de wet vereiste menselijke afstamming, maar door de kracht van zijn onvergankelijk leven. Over Hem wordt immers verklaard: ‘Jij bent priester voor eeuwig, zoals Melchisedek.’
Psalm 110, 1-4
Refr.: Je bent priester voor eeuwig, zoals Melchisedek.
De Heer spreekt tot mijn heer:
‘Neem plaats aan mijn rechterhand,
Ik maak van je vijanden
een bank voor je voeten.’
Uit Sion reikt de Heer u
de scepter van de macht,
u zult heersen over uw vijanden,
uw volk staat klaar
op de dag dat u ten strijde trekt.
Op de heilige bergen,
uit de schoot van de dageraad,
komt tot u de dauw van uw jeugd.
De Heer heeft gezworen,
en komt op zijn eed niet terug:
‘Je bent priester voor eeuwig,
zoals Melchisedek.’
Vers voor het evangelie (Ps 119, 34)
Alleluia.
Geef mij inzicht, Heer,
en ik zal uw wet volgen,
hem onderhouden met heel mijn hart.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Marcus 3, 1-6
De Joodse sabbatwet was tot in de kleinste details streng uitgewerkt. Door op de sabbat te genezen wil Jezus laten zien dat het Hem op de eerste plaats gaat om de mens, om de liefde. Niet de uiterlijke daad is de eerste norm van goed of kwaad, maar wel de innerlijke gesteltenis waaruit zij voorkomt.
Weer ging Jezus naar de synagoge. Daar was iemand met een misvormde hand. Ze letten op Hem om te zien of Hij die op sabbat zou genezen, zodat ze Hem zouden kunnen aanklagen.
Hij zei tegen de man met de misvormde hand: ‘Kom eens naar voren.’
Aan de anderen vroeg Hij: ‘Wat mag men op sabbat doen: goed of kwaad? Een leven redden of het vernietigen?’
Maar ze zwegen.
Hij keek hen boos aan, maar ook diepbedroefd vanwege hun hardleersheid, en toen zei Hij tegen de man: ‘Steek uw hand uit.’
Hij stak hem uit en zijn hand genas.
De farizeeën vertrokken en gingen meteen met de herodianen overleggen hoe ze Hem uit de weg konden ruimen.
Van Woord naar leven
Jezus zei tegen de man met de misvormde hand: ‘Kom eens naar voren.’
In dit evangelie, waar het draait rond het wel of niet mogen genezen op de sabbat, dreigt dit zinnetje ongemerkt te blijven. ‘Kom eens naar voren.‘ In een vroegere vertaling stond: ‘Kom in het midden staan.’ Wat een warme liefde straalt uit deze woorden van Jezus.
Het doet me denken aan wat ikzelf ooit mocht meemaken, ondertussen heel wat jaren geleden. Toen werkte ik als opvoeder bij jongeren met een meervoudige beperking; jongeren die door hun mentale en lichamelijke beperking tijdens de weekdagen in een Medisch en Pedagogisch Instituut – zoals men dat toen noemde – verbleven. Overdag volgden ze Bijzonder Onderwijs, maar op woensdagnamiddag hadden ze vrij. Ze moesten niet naar school. En het was aan de opvoeders om deze namiddag zinvol te vullen.
Bij ons werkte Ad, een gedreven opvoeder, die de jongeren met veel professionaliteit en innige liefde nabij was. In de leefgroep (het was de tijdens de kersttijd) had men een levensgrote kerststal gebouwd, met een heuse Maria, een Sint-Jozef, een grote os, een ezel, en… ja… een kindje Jezus in een houten kribbe met écht stro.
Ad bracht alle jongeren van zijn leefgroep in de stal. Niet bij de stal, niet voor de stal, ‘in’ de stal. Zij mochten de herders zijn die het Kind kwamen begroeten.
Vele van onze jongeren konden niet of nauwelijks praten. In het beste geval konden ze geluiden uiten. De ene kon dit luid, de andere hoorde je nauwelijks.
Eén voor één bracht Ad de jongeren tot bij de kribbe, legde het kind Jezus op hun schoot, terwijl de anderen rond de kribbe stonden. Nee, zaten… de meesten zaten immers in een rolstoel.
Ad nam de micro en bracht deze aan de lippen van ieder die het kind Jezus op z’n schoot mocht dragen. De kleine, nauwelijks hoorbare geluiden, hun adem, hun lach,… het werd versterkt… het klonk luid uit de luidsprekers alsof de engelen zelf boven de stal hingen. De geluiden die de jongeren voortbrachten waren prachtig, een heus hemels lied. En ze hoorden zichzelf luid door de luidsprekers… Ze riepen, ze lachten,… Echt schitterend!
En ieder was verstomd omdat ieder sprak in zijn eigen taal. Ieder werd gehoord. En wat zo mooi was: iedereen lachte…
Het was alsof Jezus zei… ‘Jij daar… kom… kom naar erbij, kom in het midden staan…’.
En ze mochten er staan, ieder met zijn stem, met zijn geluid, met zijn ‘zijn’.
Mooi toch.
Mogen wij ook zo onze hand uitstrekken naar al wat broos is in deze wereld, naar al wat geen stem krijgt of heeft, naar al wat veroordeeld wordt, naar al wat Jezus zo bijzonder liefhad en heeft. En laten we zeggen, mét Hem, in Hem en door Hem: ‘Jij daar… kom… kom in het midden staan’.
Ja hoor, ook op zondag.
Laten wij bidden …
Heer, goede Broer,
dat wij uw handen mogen zijn die zich uitstrekken naar al wat arm en broos is. Mogen wij met U zeggen: ‘Kom, kom naar voren, kom in het midden staan’. Maak ons zo tot een liefdevolle gemeenschap waarvan Gij het levend hart zijt.
In uw naam.
Amen.
Een vredevolle woensdag,
kris
- Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.
Regina Protmann († 1613)
Regina Protmann, Braunsberg, Duitsland; stichteres
Zij werd in 1552 als koopmansdochter geboren te Braunsberg, in Ermland, Oost-Pruisen. Dat was zes jaar na de dood van Maarten Luther. Temidden van het woeden van de Reformatie bleef het gezin trouw aan het katholieke geloof. Op haar negentiende besloot ze zich geheel aan God toe te wijden en trok zich met twee vriendinnen terug in de eenzaamheid van een bouwvallig huis. Hier ligt in feite het begin van de door haar gestichte Congregatie der Catharinazusters die vooral rond de Oostzee verspreid is. Ze volgden het voorbeeld van Benedictus: ‘Bid en Werk’. Hun aantal groeide verbazend snel.
Maar het was de jezuïetenspiritualiteit die haar gevoelig maakte voor de eeuwige spanning in het leven van de gelovige: dat God niet alleen te vinden is in stil gebed, contemplatie en andere geestelijke oefeningen, maar ook in dienstbetoon aan armen, zieken en hulpbehoevenden en in geestelijke begeleiding van mensen. Zo stelden zij hun huis open en namen vooral noodlijdenden op. En dat, terwijl het Concilie van Trente juist enkele jaren tevoren de waarde van het slot voor vrouwenconventen krachtig had onderstreept. Ze wijdden zich vooral aan handenarbeid, ziekenverzorging en later ook aan de opvoeding van meisjes. Aanvankelijk hadden ze heel wat verdachtmakingen te doorstaan, gegeven het feit dat ze de zieken thuis opzochten, bij hen bleven waken en bidden, en dat soms ook ’s nachts! Dat hadden vrome vrouwen tot dan toe immers nog nooit gedaan. Pas gaandeweg begon het tot de bevolking door te dringen dat hier iets nieuws groeide. Op 18 maart 1583 werden ze officieel door de bisschop erkend en goedgekeurd; in 1602 volgde de pauselijke goedkeuring.
Hoewel ze nooit officieel als overste is aangewezen, noemde iedereen haar ‘moeder Regina’. Het vuur van het begin bleef tot aan haar dood zichtbaar in haar voortgloeien. Een onbekende priester uit haar omgeving schrijft: ‘Het vuur van de christelijke naastenliefde brandde in haar hart. Daar kunnen de armen en noodlijdenden over meepraten! Hoe vaak is ze niet in het gasthuis de voeten van arme sloebers gaan wassen; hoe vaak heeft ze niet de wonden van patiënten verbonden. Had iemand, koorts, kiespijn, gezwellen, een oogkwaal of wat dan ook: zij wist er een middeltje voor. Als zij hoorde dat er iemand ziek was, ook al was het een volslagen onbekende, dan stuurde ze er alvast een zuster heen met een krachtige soep en een stevig maal om aan te sterken.’
Meer dan veertig jaar geeft zij leiding aan de Catharinazusters. Zij is voor al haar medezusters een voorbeeld. Zij legt zichzelf de strengste verstervingen op, die ze overigens verbiedt aan haar medezusters. Het komt geregeld voor dat zij haar kleren of beddengoed weggeeft, op de kale vloer slaapt of nachtenlang blijft bidden voor het altaarsacrament voor de bekering van zondaars. Als zij hoort dat er ergens oorlog of een gewapend conflict uitbreekt, dan begint zij met haar communiteit een veertigurengebed, alsof alleen zij nog in staat zijn het onheil af te wenden. Consequent gaat zij op haar doel af, in weerwil van teleurstellingen en tegenslagen, geïnspireerd daar haar levensmotto ‘Zoals God wil’.
Na een ziekbed van zes weken sterft ze op 18 januari 1613. In de Tweede Wereldoorlog worden haar relieken overgebracht van Pruisen naar Rome. Thans rusten zij in het moederhuis te Grottaferrata.
Op 13 juni 1999 werd zij door paus Johannes Paulus II († 2005) zalig verklaard.
Bron: Heiligen.net
Regina Protmann
Van Woord naar leven
Jezus zei tegen de man met de misvormde hand: ‘Kom eens naar voren.’
In dit evangelie, waar het draait rond het wel of niet mogen genezen op de sabbat, dreigt dit zinnetje ongemerkt te blijven. ‘Kom eens naar voren.‘ In een vroegere vertaling stond: ‘Kom in het midden staan.’ Wat een warme liefde straalt uit deze woorden van Jezus.
Het doet me denken aan wat ikzelf ooit mocht meemaken, ondertussen heel wat jaren geleden. Toen werkte ik als opvoeder bij jongeren met een meervoudige beperking; jongeren die door hun mentale en lichamelijke beperking tijdens de weekdagen in een Medisch en Pedagogisch Instituut – zoals men dat toen noemde – verbleven. Overdag volgden ze Bijzonder Onderwijs, maar op woensdagnamiddag hadden ze vrij. Ze moesten niet naar school. En het was aan de opvoeders om deze namiddag zinvol te vullen.
Bij ons werkte Ad, een gedreven opvoeder, die de jongeren met veel professionaliteit en innige liefde nabij was. In de leefgroep (het was de tijdens de kersttijd) had men een levensgrote kerststal gebouwd, met een heuse Maria, een Sint-Jozef, een grote os, een ezel, en… ja… een kindje Jezus in een houten kribbe met écht stro.
Ad bracht alle jongeren van zijn leefgroep in de stal. Niet bij de stal, niet voor de stal, ‘in’ de stal. Zij mochten de herders zijn die het Kind kwamen begroeten.
Vele van onze jongeren konden niet of nauwelijks praten. In het beste geval konden ze geluiden uiten. De ene kon dit luid, de andere hoorde je nauwelijks.
Eén voor één bracht Ad de jongeren tot bij de kribbe, legde het kind Jezus op hun schoot, terwijl de anderen rond de kribbe stonden. Nee, zaten… de meesten zaten immers in een rolstoel.
Ad nam de micro en bracht deze aan de lippen van ieder die het kind Jezus op z’n schoot mocht dragen. De kleine, nauwelijks hoorbare geluiden, hun adem, hun lach,… het werd versterkt… het klonk luid uit de luidsprekers alsof de engelen zelf boven de stal hingen. De geluiden die de jongeren voortbrachten waren prachtig, een heus hemels lied. En ze hoorden zichzelf luid door de luidsprekers… Ze riepen, ze lachten,… Echt schitterend!
En ieder was verstomd omdat ieder sprak in zijn eigen taal. Ieder werd gehoord. En wat zo mooi was: iedereen lachte…
Het was alsof Jezus zei… ‘Jij daar… kom… kom naar erbij, kom in het midden staan…’.
En ze mochten er staan, ieder met zijn stem, met zijn geluid, met zijn ‘zijn’.
Mooi toch.
Mogen wij ook zo onze hand uitstrekken naar al wat broos is in deze wereld, naar al wat geen stem krijgt of heeft, naar al wat veroordeeld wordt, naar al wat Jezus zo bijzonder liefhad en heeft. En laten we zeggen, mét Hem, in Hem en door Hem: ‘Jij daar… kom… kom in het midden staan’.
Ja hoor, ook op zondag.
Laten wij bidden …
Heer, goede Broer,
dat wij uw handen mogen zijn die zich uitstrekken naar al wat arm en broos is. Mogen wij met U zeggen: ‘Kom, kom naar voren, kom in het midden staan’. Maak ons zo tot een liefdevolle gemeenschap waarvan Gij het levend hart zijt.
In uw naam.
Amen.
Een vredevolle woensdag,
kris
- Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.