woensdag in week 2 door het jaar
Uit het eerste boek Samuël 17, 32-33 + 37 + 40-51
David, de eenvoudige herder, behaalt de zege met zijn slinger en steen op de Filistijnse reus. In feite waren het zijn geloof en vertrouwen, die hem deze overwinning bezorgden. Zo is David nog steeds een oproep voor ons om op de Heer te vertrouwen.
David zei tegen Saul: ‘We hoeven om die Filistijn toch niet de moed te verliezen, heer. Ik zal met hem het gevecht aangaan.’
‘Maar je kunt hem toch onmogelijk aan,’ wierp Saul tegen. ‘Jij bent nog maar een jongen en hij is al van jongs af aan gewend om te vechten.’
‘De Heer, die me gered heeft uit de klauwen van leeuwen en beren, zal me ook redden uit de handen van deze Filistijn.’
‘Ga dan,’ zei Saul tegen David, ‘en moge de Heer je bijstaan.’
Hij pakte zijn stok, zocht vijf gladde stenen uit de rivierbedding en stopte die in zijn herderstas. Toen liep hij op de Filistijn af, zijn slinger in de hand. Met zware stappen kwam de Filistijn op David af, voorafgegaan door zijn schildknecht. Hij nam David, een knappe jongen met rossig haar, geringschattend op en zei: ‘Ben ik soms een hond, dat je met een stok op me afkomt?’ En hij vervloekte David in de naam van zijn goden. ‘Kom maar op,’ zei hij, ‘dan maak ik jou tot aas voor de roofvogels en de wilde dieren.’
‘Jij daagt me uit met je zwaard en je speer en je kromzwaard,’ antwoordde David, ‘maar ik daag jou uit in de naam van de Heer van de hemelse machten, de God van de gelederen van Israël, die jij hebt beschimpt. Maar vandaag zal de Heer je aan mij uitleveren: ik zal je verslaan en je hoofd afhouwen, en ik zal de lijken van de Filistijnen aan de roofvogels en de wilde dieren ten prooi geven, zodat de hele wereld weet dat Israël een God heeft. Dan zal iedereen hier beseffen dat de Heer geen zwaard of speer nodig heeft om te overwinnen, want Hij is degene die de uitslag van de strijd bepaalt en Hij zal jullie aan ons uitleveren.’
Toen de Filistijn aanstalten maakte om David aan te vallen, was David hem te snel af. Hij rende hem tegemoet, stak zijn hand in zijn tas en haalde er een steen uit, slingerde die weg en trof de Filistijn zo hard tegen het voorhoofd dat de steen naar binnen drong en de Filistijn voorover stortte.
Zo overwon David de Filistijn met een slinger en een steen; hij trof hem dodelijk zonder dat hij daar een zwaard bij nodig had. Hij rende naar de Filistijn toe, boog zich over hem heen en trok diens zwaard uit de schede. Daarmee gaf hij hem de genadestoot en sloeg hem zijn hoofd af.
Toen de Filistijnen zagen dat hun held dood was, sloegen ze op de vlucht.
Tussenzang: Ps 144, 1 + 2 + 9 + 10
Refr.: Verheerlijken wil ik de Heer, mijn rots.
Geprezen zij de Heer, mijn rots,
die mijn handen oefent voor de strijd,
die mijn vingers schoolt voor het gevecht.
Mijn toeverlaat, mijn vesting,
de burcht die mij veiligheid biedt,
het schild waarachter ik schuil,
Hij die volken aan mij onderwerpt.
Ik wil een nieuw lied voor U zingen, God,
voor U spelen op de tiensnarige harp,
want U brengt koningen redding,
U hebt David, uw dienaar, bevrijd.
Vers voor het evangelie
Alleluia.
Waarachtig is God in al zijn woorden
en heilig in al wat Hij doet.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Marcus 3, 1-6
De Joodse sabbatwet was tot in het kleinste detail streng uitgewerkt. Door op de sabbat te genezen wil Jezus laten zien dat het Hem op de eerste plaats gaat om de mens. Niet de uiterlijke daad is de eerste norm van goed of kwaad, maar wel de innerlijke gesteltenis waaruit zij voortkomt.
Weer ging Jezus naar de synagoge. Daar was iemand met een misvormde hand. Ze letten op Hem om te zien of Hij die op sabbat zou genezen, zodat ze Hem zouden kunnen aanklagen.
Hij zei tegen de man met de misvormde hand: ‘Kom eens naar voren.’
Aan de anderen vroeg Hij: ‘Wat mag men op sabbat doen: goed of kwaad? Een leven redden of het vernietigen?’
Maar ze zwegen.
Hij keek hen boos aan, maar ook diepbedroefd vanwege hun hardleersheid, en toen zei Hij tegen de man: ‘Steek uw hand uit.’
Hij stak hem uit en zijn hand genas.
De farizeeën vertrokken en gingen meteen met de herodianen overleggen hoe ze Hem uit de weg konden ruimen.
Van Woord naar leven
SABBAT: WONDER VAN GODS BARMHARTIGHEID
(Bij Mc 3, 1-6)
Vandaag geneest Jezus iemand met een verschrompelde hand, en nog wel op sabbat. Wat tot grote ergernis leidt bij de farizeeën. Zelfs zó dat ze overleggen hoe Hem uit de weg te ruimen.
De farizeeën hadden geen oog en geen hart voor het leed van de man. Wat ze enkel voor ogen hadden was het onderhouden van de zogenaamde sabbatswet. Jezus doorbrak deze halsstarrigheid en gaf doorheen de genezing van de man een totaal nieuwe invulling aan de sabbat.
Wat is de betekenis van de sabbat? Is dat voor de Joden op zaterdag enkel je gebeden doen en verder geen arbeid verrichten? Zelfs al appeleert het leven je om iemand concreet lief te hebben? Betekent het voor de christen enkel op zondag naar de eucharistieviering gaan en verder niets doen?
Laat ons dieper kijken, en wel vanuit het genezingsverhaal van vandaag.
Wat Jezus hier toont met de genezing van de man met de verschrompelde hand is het binnendringen van de sabbat in het leven van de mens: doorheen de genezing bereikt de schepping haar ware voltooiing. Iedere keer wanneer de barmhartigheid en de redding van God het leven van de mensen raakt, wordt de sabbat van God vervult; het feest van de volheid van het leven.
En dáárom gaan katholieken op zondag naar de Mis: om zich – als gemeenschap – te laten aanraken door de Heer. In het aanraken, in de godsontmoeting, manifesteert zich de ware inhoud van de sabbat: God die de mensheid omhelst met zijn barmhartigheid. Dit wonder toelaten is de kern van wat wij ‘aanbidding’ noemen, of het ‘eerbiedigen van de sabbat’.
De sabbat is er immers voor de mens, en niet de mens voor de sabbat (Mc 2, 27).
Vanuit dit gebeuren mogen wij dan – in diepe verbondenheid met de Heer – anderen aanraken; op welke wijze ook. Zodat Gods barmhartigheid stroomt door onze levens heen als een reusachtige meander die in staat is grote dorre vlakten om te buigen naar uitgestrekte groene weiden waar het goed is om leven.
Laten we bidden
Vader,
wij danken U
om het wonder van uw barmhartigheid:
uw komen in Jezus Christus.
Mogen wij, op onze beurt,
verenigd met Hem,
uw lied van barmhartigheid
uitzingen naar allen die wij ontmoeten.
Moge zo de sabbat
ten diepste geëerd worden.
In Christus, onze Heer.
Amen.
Een toegewijde woensdag.
Alle Goeds,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Na ‘goedkeuring’ (er bevinden zich wel eens kapers op de kust) worden de reacties geplaatst.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.
Antonius Abt († ca 360)
De Koptische kluizenaar Antonius (ca. 250 – 356/360) wordt in de gehele Kerk vereerd als de vader van het christelijke monnikendom. Hij wordt beschouwd als de eerste abt.
Woestijn van Egypte
Antonius werd omstreeks het jaar 250 geboren in Midden-Egypte uit rijke ouders. Na hun dood las Antonius een tekst in het Matteüs-evangelie waar Jezus zegt: ‘Wilt u volmaakt zijn, ga dan naar huis, verkoop wat u bezit en geef het aan de armen; en daarmee zult u een schat in de hemel bezitten. Kom vervolgens terug om Mij te volgen’ (Mt. 19,21). Deze woorden veranderden het leven van de 20-jarige Antonius. Hij gaf zijn bezittingen aan de armen en trok zich in volkomen eenzaamheid terug aan de rand van de woestijn. Daar verbleef hij twintig jaar in gebed, vasten en boetedoening en vocht hij tegen de verlokkingen van de Satan.
Religieuze gemeenschap
Met zijn radicale leefwijze trok Antonius vele bezoekers. Steeds meer mannen raakten zo onder de indruk van zijn wijsheid dat ze zijn voorbeeld wilden navolgen. Zij vestigden zich in zijn nabijheid en smeekten hem om geestelijke leiding. Aanvankelijk weigerde hij dat, maar gaf uiteindelijk zijn eenzaamheid op en vormde hij samen met zijn volgelingen een religieuze gemeenschap.
Athanasius
Tijdens de christenvervolging onder keizer Maximinus Daza (311) verliet Antonius zijn communiteit en ging hij naar Alexandrië om daar de gevangenen en veroordeelden en hun familieleden bij te staan. Op verzoek van de heilige bisschop Athanasius van Alexandrië streed hij er ook tegen het arianisme, de dwaalleer die de goddelijkheid van Christus loochende. Sint Athanasius zou later het leven van Antonius beschrijven (Vita Antonii).
Berg Kolzim
Na zijn terugkeer tot het monnikenbestaan besloot Antonius verder de woestijn in te trekken. Op de berg Kolzim bracht hij de laatste jaren van zijn leven in volstrekte afzondering door. Antonius stierf eind jaren vijftig van de 4de eeuw op zeer hoge leeftijd.
Verering
Antonius werd een van de grootste volksheiligen in zowel de kerk van het Oosten als die van het Westen. In Europa werd hij geprezen als machtige beschermer tegen allerlei onheil. Zo werd hij veelvuldig aangeroepen tegen veeziektes, met name die van varkens, hoewel dit dier in geen antieke levensbeschrijving van Antonius voorkomt. In een middeleeuwse legende echter zou hij door de duivel, die de gedaante van een varken had aangenomen, in bekoring zijn gebracht. Ook werd Antonius aangeroepen tegen de vergiftigingsziekte ergotisme, dat vroeger Sint-Antoniusvuur werd genoemd.
Iconografie
Antonius Abt wordt vaak voorgesteld als een monnik, getooid met een mus en een staf met daarop een tau-kruis. Meestal draagt hij in zijn rechterhand een getijdenboek. Aan zijn voeten staat vaak een varken of een smekende gelovige met een vlammende hand. Het varken is een zinnebeeld voor onreinheid en de bekoring tot wellust, de vlammende hand voor ziekte ergotisme. Deze attributen verwijzen naar Antonius’ strijd tegen het kwaad.
Feestdag
In de Rooms-Katholieke Kerk en de Orthodoxe Kerken wordt Antonius Abt in de liturgie herdacht op 17 januari. In de meeste katholieke streken van Europa kwamen en komen op die dag boeren bijeen om hun vee te laten zegenen en onder bescherming van Antonius te stellen. In de Middeleeuwen mochten de Sint-Antoniusgilden op 17 januari varkens overal in de steden, zelfs in Amsterdam, vrij naar voedsel laten zoeken.
Koptische Kerk
De gedachtenis in de Koptische Kerk heet ‘Het Vertrek van Sint Antonius de Grote’ en wordt gehouden op de 22ste van de Koptische maand tobi. Tobi (ook wel tubah of tybi genoemd) is de vijfde van de dertien maanden van de Koptische kalender en ligt tussen 9 januari en 7 februari van de Gregoriaanse kalender.
Bron: KRO-NCRV
Antonius Abt
Van Woord naar leven
SABBAT: WONDER VAN GODS BARMHARTIGHEID
(Bij Mc 3, 1-6)
Vandaag geneest Jezus iemand met een verschrompelde hand, en nog wel op sabbat. Wat tot grote ergernis leidt bij de farizeeën. Zelfs zó dat ze overleggen hoe Hem uit de weg te ruimen.
De farizeeën hadden geen oog en geen hart voor het leed van de man. Wat ze enkel voor ogen hadden was het onderhouden van de zogenaamde sabbatswet. Jezus doorbrak deze halsstarrigheid en gaf doorheen de genezing van de man een totaal nieuwe invulling aan de sabbat.
Wat is de betekenis van de sabbat? Is dat voor de Joden op zaterdag enkel je gebeden doen en verder geen arbeid verrichten? Zelfs al appeleert het leven je om iemand concreet lief te hebben? Betekent het voor de christen enkel op zondag naar de eucharistieviering gaan en verder niets doen?
Laat ons dieper kijken, en wel vanuit het genezingsverhaal van vandaag.
Wat Jezus hier toont met de genezing van de man met de verschrompelde hand is het binnendringen van de sabbat in het leven van de mens: doorheen de genezing bereikt de schepping haar ware voltooiing. Iedere keer wanneer de barmhartigheid en de redding van God het leven van de mensen raakt, wordt de sabbat van God vervult; het feest van de volheid van het leven.
En dáárom gaan katholieken op zondag naar de Mis: om zich – als gemeenschap – te laten aanraken door de Heer. In het aanraken, in de godsontmoeting, manifesteert zich de ware inhoud van de sabbat: God die de mensheid omhelst met zijn barmhartigheid. Dit wonder toelaten is de kern van wat wij ‘aanbidding’ noemen, of het ‘eerbiedigen van de sabbat’.
De sabbat is er immers voor de mens, en niet de mens voor de sabbat (Mc 2, 27).
Vanuit dit gebeuren mogen wij dan – in diepe verbondenheid met de Heer – anderen aanraken; op welke wijze ook. Zodat Gods barmhartigheid stroomt door onze levens heen als een reusachtige meander die in staat is grote dorre vlakten om te buigen naar uitgestrekte groene weiden waar het goed is om leven.
Laten we bidden
Vader,
wij danken U
om het wonder van uw barmhartigheid:
uw komen in Jezus Christus.
Mogen wij, op onze beurt,
verenigd met Hem,
uw lied van barmhartigheid
uitzingen naar allen die wij ontmoeten.
Moge zo de sabbat
ten diepste geëerd worden.
In Christus, onze Heer.
Amen.
Een toegewijde woensdag.
Alle Goeds,
kris
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
Na ‘goedkeuring’ (er bevinden zich wel eens kapers op de kust) worden de reacties geplaatst.