zaterdag in de derde week van de advent
Lezingen eigen aan 23 december
Uit de profeet Maleachi 3, 1-4 + 23-24
De profeet Maleachi spreekt over de komst van een gezant: Elia zal komen voordat de grote en verschrikkelijke dag van de Heer aanbreekt. Hij zal de echte eredienst herstellen. Jezus zal in zijn prediking verklaren dat Elia reeds teruggekomen is in de persoon van Johannes de Doper.
Let op, Ik zal mijn bode zenden, die voor Mij de weg zal effenen. Opeens zal Hij naar zijn tempel komen, de Heer naar wie jullie uitzien, de engel van het verbond naar wie jullie verlangen. Komen zal Hij – zegt de Heer van de hemelse machten. Wie zal die dag kunnen doorstaan? Wie zal overeind blijven wanneer Hij verschijnt? Hij is als het vuur van een edelsmid, als het loog van een wolwasser. Hij zal zitting houden als iemand die zilver smelt en het zuivert; de zonen van Levi zal Hij zuiveren en zeven als goud en zilver, en dan zullen ze op de juiste wijze offergaven brengen aan de Heer. De offers van Juda en Jeruzalem zullen de Heer met vreugde vervullen, zoals in vroeger jaren, zoals in de dagen van weleer.
Voordat de dag van de Heer aanbreekt, die groot is en ontzagwekkend, stuur Ik jullie de profeet Elia, en hij zal ervoor zorgen dat ouders zich verzoenen met hun kinderen en kinderen zich verzoenen met hun ouders. Anders zou Ik het land volledig moeten vernietigen.
Psalm 25, 4 + 5ab + 8 + 9 + 10 + 14
Refr.: Richt u op, uw verlossing komt nabij.
Maak mij, Heer, met uw wegen vertrouwd,
leer mij uw paden te gaan.
Wijs mij de weg van uw waarheid en onderricht mij,
want U bent de God die mij redt.
Goed en rechtvaardig is de Heer:
Hij wijst zondaars de weg,
wie nederig zijn leidt Hij in het rechte spoor,
Hij leert hun zijn paden te gaan.
Liefde en trouw zijn de weg van de Heer
voor wie de wetten van zijn verbond onderhouden.
De Heer is een vriend van wie Hem vrezen,
Hij maakt hen vertrouwd met zijn verbond.
Vers voor het evangelie
Alleluia.
De dag van de Heer is nabij;
zie, Hij komt ons bevrijden.
Alleluia.
Uit het evangelie volgens Lucas 1, 57-66
Bij de geboorte van Johannes de Doper valt de persoon van vader Zacharias sterk op. Hij geeft de naam. Het geven van een naam was immers een belangrijk moment, omdat door de naam ook de opdracht of de roeping van het kind werd aangeduid. Johannes betekent: God is genadig.
Toen de dag van haar bevalling was aangebroken, bracht Elisabet een zoon ter wereld. Haar buren en verwanten hoorden hoe barmhartig de Heer voor haar was geweest, en ze verheugden zich samen met haar.
Op de achtste dag kwamen ze het kind besnijden, en ze wilden het Zacharias noemen, naar zijn vader. Maar zijn moeder zei: ‘Nee, Johannes zal hij heten!’
Ze zeiden tegen haar: ‘Er is niemand in je familie die zo heet.’
Ze beduidden zijn vader te laten weten hoe hij het kind wilde noemen. Hij vroeg om een schrijftablet en schreef erop: ‘Johannes is zijn naam.’
Iedereen was verbaasd.
En meteen werd zijn tong losgemaakt en zijn mond geopend, en hij begon te spreken en God te loven.
Alle omwonenden waren diep onder de indruk, en in heel het bergland van Judea werden deze gebeurtenissen besproken.
Ieder die het hoorde bleef erover nadenken en vroeg zich af: Hoe zal het verdergaan met dit kind? Want de hand van de Heer steunde hem.
Van Woord naar leven
GOD IS GENADIG
(Bij Lc 1, 57-66)
Enkele dagen geleden zijn we stil blijven staan bij Zacharias, die een blijde boodschap van de engel Gabriël ontving. Een boodschap waaraan hij niet of nauwelijks kon geloven. Dat werd hem zwaar aangerekend. Hij werd met stomheid geslagen.
Intussen is zijn leven doorgegaan, op een andere manier. We zijn nu negen maanden verder. Het was een bezinningstijd voor Zacharias en Elisabeth. Voor allebei zal die bezinning een andere kleur gekregen hebben. Intense vreugde voor Maria, en de weg naar binnen voor Zacharias. Tijd om na te denken over hetgeen er gebeurd was en waarschijnlijk ook tijd om innerlijk tot geloof te komen. De tekenen waren duidelijk. De buik van Elizabeth was gestadig gegroeid. Zacharias zag wel dat Elizabeth zó intens gelukkig was als hij haar in jaren niet gezien had. Het maakte hemzelf ook gelukkig.
De tijd was bijna vol, en Elisabeth baarde een zoon. Op de achtste dag werd het kind besneden en zou het officieel een naam krijgen. Naar de vader noemen was een traditie. Een vader is uiteraard ook nog eens extra trots als dat kind ook nog zijn naam draagt. Door de tijd van bezinning heen wist Zacharias echter nog heel goed wat de engel hem gezegd had: … je vrouw Elisabeth zal een zoon baren, en je moet hem Johannes noemen. Dat zinnetje had hij goed onthouden en overwogen. Het was zijn kind, maar ook niet zijn kind. Nog steeds begreep hij het niet, maar intussen door de ervaring in die negen maanden wachttijd en door hetgeen de engel hem gezegd had, wist hij dat God iets met deze zoon voor had. Dat had hij leren aanvaarden. Nee, het ging nu niet allereerst om Zacharias zelf, begreep hij toch enigszins. Het ging om dit kind dat God hen had geschonken. De naam die de engel had genoemd droeg Gods zegen met zich mee.
Al zei Elizabeth ook tegen de familie en buren dat het kind Johannes zou heten, iedereen bemoeide zich ermee en sputterde tegen. Zacharias die nog steeds niet kon praten kreeg een leitje om de naam van het kind op te schrijven. Hij schreef met vaste hand en sterk gemoed: JOHANNS IS ZIJN NAAM. En op dat moment kon hij weer spreken. Misschien heeft hij er wel bij verteld wat die naam betekende: God is genadig, want dat hadden zij ervaren. De genadige God had neergezien op de dienaar die van ongeloof tot geloof was gekomen, en diezelfde God had zeker ook de lange tijd van verdriet die ze samen doorgemaakt hadden, gezien. Hoe het leven van deze kleine Johannes eruit zou zien, daar maakten ze zich nu niet druk over. Ze gaven hem over aan de plannen van God die nu eenmaal anders waren dan hun eigen plannen.
Het waren voorbereidingen op de komst van de Verlosser, zo lang geleden beloofd. En Johannes zou daarin een functie krijgen, maar nu was dat nog niet aan de orde.
In dankbaarheid bidden we nu een deeltje uit psalm 25.
Maak mij, Heer, met uw wegen vertrouwd,
leer mij uw paden te gaan.
Wijs mij de weg van uw waarheid en onderricht mij,
want U bent de God die mij redt,
op U blijf ik hopen, elke dag weer …
wie nederig zijn leidt Hij in het rechte spoor,
Hij leert hun zijn paden te gaan.
Denk aan uw barmhartigheid, Heer,
aan uw liefde door de eeuwen heen.
Door Jezus, uw Zoon, door hem die komende is!
Amen
Beste mensen, nog twee dagen, dan gaan we Kerstmis vieren. Kom en laten wij vol vreugde en verwachting optrekken naar de stal! Kom Heer Jezus, kom!
Ricky
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.
Johannes van Kenty († 1473)
Johannes van Kenty, priester en geleerde
Johannes (ook: Kanty, Cantius of: van Krakau) was een groot geleerde: hij werd na zijn studies theologie en filosofie rector in Miechów en docent en decaan aan de universiteit van Krakau, Polen en daarna professor. Hij stond bekend als fervent verdediger van het geloof, zijn toewijding aan de eucharistie en om zijn vroomheid, nederigheid, zorg voor de armen en vrijgevigheid: hij was niet alleen intellectueel, maar leefde de naastenliefde ook voor. Zo had hij speciale aandacht voor arme studenten en ging als pelgrim vier keer naar Rome en één keer naar Jeruzalem; alle keren te voet en met alleen het broodnodige. Onderweg gaf hij zijn schoenen weg aan bedelaars en bij een overval gaf hij na zijn beroving nog de goudstukken die in de zoom van zijn soutane waren genaaid, omdat hij niet wilde liegen, zelfs niet tegen rovers. Deze gaven hem terstond alles terug, zo verbijsterd waren ze bij het zien van zo’n heilige man.
Na zijn dood werd hij al snel vereerd als heilige en bijgezet in de St. Annakerk, de universiteitskerk van Krakau (ontworpen door de Nederlandse architect Tielman van Gameren). Hier worden ook geschriften van hem bewaard. In 1676 werd hij zalig en in 1767 werd hij heilig verklaard. Hij is behalve patroonheilige van theologiestudenten ook één van de patroonheiligen van Polen en Litouwen. Poolse immigranten hebben zijn verering naar Amerika meegenomen, waardoor zijn naam ook verbonden is aan vele kerken in Noord-Amerika (daar bekend als St. John Cantius).
Bron: Kenteringen heiligen vandaag
Van Woord naar leven
GOD IS GENADIG
(Bij Lc 1, 57-66)
Enkele dagen geleden zijn we stil blijven staan bij Zacharias, die een blijde boodschap van de engel Gabriël ontving. Een boodschap waaraan hij niet of nauwelijks kon geloven. Dat werd hem zwaar aangerekend. Hij werd met stomheid geslagen.
Intussen is zijn leven doorgegaan, op een andere manier. We zijn nu negen maanden verder. Het was een bezinningstijd voor Zacharias en Elisabeth. Voor allebei zal die bezinning een andere kleur gekregen hebben. Intense vreugde voor Maria, en de weg naar binnen voor Zacharias. Tijd om na te denken over hetgeen er gebeurd was en waarschijnlijk ook tijd om innerlijk tot geloof te komen. De tekenen waren duidelijk. De buik van Elizabeth was gestadig gegroeid. Zacharias zag wel dat Elizabeth zó intens gelukkig was als hij haar in jaren niet gezien had. Het maakte hemzelf ook gelukkig.
De tijd was bijna vol, en Elisabeth baarde een zoon. Op de achtste dag werd het kind besneden en zou het officieel een naam krijgen. Naar de vader noemen was een traditie. Een vader is uiteraard ook nog eens extra trots als dat kind ook nog zijn naam draagt. Door de tijd van bezinning heen wist Zacharias echter nog heel goed wat de engel hem gezegd had: … je vrouw Elisabeth zal een zoon baren, en je moet hem Johannes noemen. Dat zinnetje had hij goed onthouden en overwogen. Het was zijn kind, maar ook niet zijn kind. Nog steeds begreep hij het niet, maar intussen door de ervaring in die negen maanden wachttijd en door hetgeen de engel hem gezegd had, wist hij dat God iets met deze zoon voor had. Dat had hij leren aanvaarden. Nee, het ging nu niet allereerst om Zacharias zelf, begreep hij toch enigszins. Het ging om dit kind dat God hen had geschonken. De naam die de engel had genoemd droeg Gods zegen met zich mee.
Al zei Elizabeth ook tegen de familie en buren dat het kind Johannes zou heten, iedereen bemoeide zich ermee en sputterde tegen. Zacharias die nog steeds niet kon praten kreeg een leitje om de naam van het kind op te schrijven. Hij schreef met vaste hand en sterk gemoed: JOHANNS IS ZIJN NAAM. En op dat moment kon hij weer spreken. Misschien heeft hij er wel bij verteld wat die naam betekende: God is genadig, want dat hadden zij ervaren. De genadige God had neergezien op de dienaar die van ongeloof tot geloof was gekomen, en diezelfde God had zeker ook de lange tijd van verdriet die ze samen doorgemaakt hadden, gezien. Hoe het leven van deze kleine Johannes eruit zou zien, daar maakten ze zich nu niet druk over. Ze gaven hem over aan de plannen van God die nu eenmaal anders waren dan hun eigen plannen.
Het waren voorbereidingen op de komst van de Verlosser, zo lang geleden beloofd. En Johannes zou daarin een functie krijgen, maar nu was dat nog niet aan de orde.
In dankbaarheid bidden we nu een deeltje uit psalm 25.
Maak mij, Heer, met uw wegen vertrouwd,
leer mij uw paden te gaan.
Wijs mij de weg van uw waarheid en onderricht mij,
want U bent de God die mij redt,
op U blijf ik hopen, elke dag weer …
wie nederig zijn leidt Hij in het rechte spoor,
Hij leert hun zijn paden te gaan.
Denk aan uw barmhartigheid, Heer,
aan uw liefde door de eeuwen heen.
Door Jezus, uw Zoon, door hem die komende is!
Amen
Beste mensen, nog twee dagen, dan gaan we Kerstmis vieren. Kom en laten wij vol vreugde en verwachting optrekken naar de stal! Kom Heer Jezus, kom!
Ricky
Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.