zaterdag in week 1 van de advent

Uit de profeet Jesaja 30, 19-21 + 23-26

Het is een troost voor de mens, dat hij nooit vergeefs aanklopt bij de Heer. Wanneer wij ophouden verkeerde wegen te gaan en bereid zijn ons leven te beteren, dan vinden wij onmiddellijk gehoor bij Hem. Heel de gemeenschap zal er wel bij varen. Vestigingen zullen gesloopt worden, de aarde zelf zal overvloedig vruchtbaar zijn.

Volk van Jeruzalem, dat op de Sion woont, je hoeft geen tranen meer te storten. Want Hij zal zich over je ontfermen als je weeklaagt, Hij zal antwoorden zodra Hij je hoort. De Heer zal jullie brood geven in de benauwenis en water in de nood. Hij die jullie onderricht gaf, zal zich niet langer verbergen. Met eigen ogen zul je je leermeester zien, met eigen oren zul je een stem achter je horen zeggen: ‘Dit is de weg die je moet volgen. Hier moet je rechts. Ga daar naar links.’
Dan zal Hij regen geven voor het zaad waarmee je het land hebt ingezaaid. Alles wat het land voortbrengt zal mals en voedzaam zijn. Op die dag zullen je kudden op uitgestrekte weidegronden grazen. De runderen en ezels die het land bewerken, krijgen voer dat verrijkt is met zuring, nadat het met vork en zeef is gewand. Op de dag van het bloedbad, wanneer de torens vallen, zullen er beken en waterstromen neervloeien van iedere hoge berg en van elke heuvel die zich verheft.
Dan is het licht van de maan als het licht van de zon, en het zonlicht wordt verzevenvoudigd, als het licht van zeven dagen tegelijk. Op die dag verbindt de Heer de wond van zijn volk en geneest Hij de striemen die het zijn toegebracht.


Psalm 147, 1-6

Refr.: Gelukkig allen die de Heer verwachten.

Hoe goed is het te zingen voor onze God,
hoe heerlijk Hem onze lof te brengen.
De bouwer van Jeruzalem, dat is de Heer,
Hij brengt de ballingen van Israël bijeen.

Hij geneest wie gebroken zijn
en verzorgt hun diepe wonden.
Hij bepaalt het getal van de sterren,
Hij roept ze alle bij hun naam.

Groot is onze Heer en oppermachtig,
zijn inzicht is niet te meten.
De Heer richt de vernederden op
en drukt de goddelozen neer.


Vers voor het evangelie (Jes 55, 6)

Alleluia.
Zoek de Heer nu Hij zich laat vinden,
roep Hem terwijl Hij nabij is.
Alleluia.


Uit het evangelie volgens Matteüs 9, 35 – 10, 1 + 5-8

De God van het Oude Testament is genadig voor allen die tot Hem roepen. Jezus is ook door medelijden bewogen bij het zien van de menigte, want ‘ze zagen er uitgeput en hulpeloos uit, als schapen zonder herder’. Daarom zal Hij zijn leerlingen zenden als arbeiders om te oogsten en om het Koninkrijk te verkondigen.

Jezus trok rond langs alle steden en dorpen, Hij gaf de mensen onderricht in hun synagogen, verkondigde het goede nieuws over het koninkrijk en genas iedere ziekte en elke kwaal.
Toen Hij de mensenmenigte zag, voelde Hij medelijden met hen, omdat ze uitgeput en hulpeloos waren, als schapen zonder herder. Hij zei tegen zijn leerlingen: ‘De oogst is groot, maar er zijn weinig arbeiders. Vraag dus de eigenaar van de oogst of Hij arbeiders wil sturen om de oogst binnen te halen.’
Daarop riep Hij zijn twaalf leerlingen bij zich en Hij gaf hun de macht om onreine geesten uit te drijven en iedere ziekte en elke kwaal te genezen.
Hij gaf hun de volgende instructies: ‘Neem niet de weg naar de heidenen en ga geen Samaritaanse stad binnen. Ga liever op zoek naar de verloren schapen van het volk van Israël en verkondig hun dat het koninkrijk van de hemel nabij is. Genees zieken en wek doden op, reinig mensen die door een huidziekte onrein zijn, en drijf demonen uit. Om niet hebben jullie ontvangen, om niet moeten jullie geven!’

Van Woord naar leven

Vandaag lezen we in het evangelie: Toen Jezus de mensenmenigte zag, voelde Hij medelijden met hen, omdat ze uitgeput en hulpeloos waren, als schapen zonder herder. 

Laten we eens kijken naar de mensenmenigte van vandaag; wereldwijd, maar ook rondom ons; in onze straat, en misschien wel in eigen huis. We leven in lastige tijden. Veel mensen zijn vandaag levensmoe en vechten tegen depressie. Sommigen verlangen zelfs liever dood te zijn dan morgen weer de dag te moeten aangaan,… Zonder een onheilsprofeet te willen zijn, is het gewoon een feit dat vele mensen vandaag de dag ‘op’ zijn, om welke reden ook. Men mist houvast in het leven, men mist bestaans-zin, een doel om voor te leven.

In deze dagen komt de kerstversiering weer boven. We zien het langs vensters en in voortuinen. Mooi, en ook zinvol, in deze donkere dagen. Maar het is tevens een feit dat er achter heel wat gevels een verborgen leed aanwezig is getekend door moeheid en eenzaamheid. Het evangelie vandaag spreekt over ‘uitgeput, hulpeloos, als schapen zonder herder’. Jammer genoeg een reëel beeld voor heel wat mensen.

Jezus nodigt ons vandaag uit om, net zoals de leerlingen, naar deze mensen toe te gaan. Geen makkelijke opdracht. En wie er aan begint weet dat het geen einde zal kennen.

Belangrijke vraag is: Vanuit welke bewogenheid doen we dit?

We lezen vandaag: Jezus voelde mede-lijden met hen… Jezus koos er voor om met hen mee te lijden. Hij had hen zo lief dat Hij hun lijden in hart en ziel meedroeg. Dat is ware empathie, échte broederschap. En dan zag Hij, achter al dat lijden, de werkelijke nood van veel van deze mensen: ze leefden als schapen zonder herder.

En hoor de woorden van Jezus tot de leerlingen: ‘Ga naar deze verloren schapen en verkondig dat het koninkrijk van de hemel nabij is. Genees zieken en wek doden op, reinig mensen die door een huidziekte onrein zijn, en drijf demonen uit. Om niet hebben jullie ontvangen, om niet moeten jullie geven!’

De zending waarmee Jezus ons zendt is geen andere zending dan deze aan het adres van de leerlingen.

Wat kunnen we doen? Wat mogen we doen? Wat moeten we doen?

Wel, ik zou zeggen: op de eerste plaats oog hebben voor hen die uitgeput zijn. Met andere woorden: ze ‘willen’ zien, ons niet afkeren van hen. Dit vraagt dikwijls al een hele ommekeer.

En dan naar hen toegaan… niet makkelijk! Maar Jezus vraagt het wel… We kunnen al beginnen met hen onze vriendschap aan te bieden, belangeloos. ‘Om niet hebben jullie ontvangen, om niet moeten jullie geven!’ Niet vanuit een hogere positie, maar vanuit een diep verlangen écht broederschap met hen te vormen. Niet als een meerdere, maar als een gelijke.
Onze vriendschap met hen mogen wij beleven vanuit de Heer die we in ons dragen, vanuit Hem die ons bewoont. Dat maakt onze vriendschap niet enkel christelijk, maar ze zal vervuld zijn met de liefde van de Heer. En dan (en da’s niet onbelangrijk!) zijn we niet meer alléén bezig. De Heer is door ons heen en met ons aan het liefhebben. En we weten hoe genadevol de liefde van de Heer was en is. ‘Al weldoende trok de Heer rond…’ lezen we elders in het evangelie. Wel, dat wil Hij nog steeds vandaag doen, en wel met ons.

Wie vanuit Gods liefde naar de ander gaat, zal de ander niet meer zien als een soort sukkelaar, een mindere, een probleem. Hij zal de ander zien als een kind van God, net zoals wij allen dat zijn. En hoe meer we zullen zien dat iemand op de dool is (hoe dan ook), hoe sterker het vuur van liefde zal aanwakkeren in ons hart. Dat is de Geest die ons in beweging wil zetten.

Het mooiste zou zijn dat állen die dolend zijn de Heer zouden vinden, en daardoor ook de zin voor hun bestaan. Als we over ‘hoop’ nadenken (het thema waarmee we deze advent doorhaan), mag dit inderdaad een verlangen zijn diep in ons hart; een verlangen dat ons aanzet tot engagement opdat de hoop die we in ons dragen vervulling mag kennen. Natuurlijk is het waar dat we niet naar iedereen kunnen gaan. Maar laat dit laatste vooral geen reden zijn om toch te doen wat in onze mogelijkheden ligt. Als we het doen, laten we het dan doen met veel geduld, en vooral héél véél liefde, toewijding, wijsheid, trouw én gebed.

Laten we in deze advent kiezen om aandacht hebben voor ons eigen hart, niet bedoeld als egotrip, maar juist in het licht van de liefde.  Hoe is het gesteld met ons hart? Is het in zichzelf gekeerd, ogen en oren toe voor de wereld? Of is naar het evangelie gekeerd, met een grote liefde voor de mensen in de wereld…

Laten we de deuren en de ramen van ons hart wijd open zetten en de samenleving inkijken. Laten we naar de mensen toegaan, bijzonder naar hen die ‘uitgeput’ en ‘hulpeloos’ zijn, onze vriendschap en Gods liefde aanbiedend. Nederig, als werkelijke broeders en zusters van elkaar. Dat is Christus baren. Dat is Kerk zijn, in hart en nieren.

Nog dit: laten we vooral niet te snel denken dat wij dat dolend schaap niet kunnen zijn. Een christen denkt al snel dat hij sterk is. Velen zijn ook sterk, maar vele geloofsgenoten moeten ook ‘gevonden’ worden. Misschien ook jijzelf. Laten we dus ook oog hebben voor elkaar; vol liefde en mededogen.

Een mooi weekend. Het gaat grijs zijn en koud. Moge God je licht en warmte zijn.

kris

Reageren of uitwisselen betreffende de overweging kan via de blog Van Woord naar leven.

Laten wij bidden

Vader,
maak ons bewust van de zending die Gij, doorheen Christus, in ieder van ons legt. Leer ons met uw liefde de wereld in te kijken, en vol mededogen naar allen te gaan die dorsten naar ‘leven’. Mogen wij, als Kerk, op deze wijze uw zijn belichamen.
Om deze genade bidden wij U, in Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.

 

De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn ontleend aan het week- en zondagmissaal, door de benedictijnen van de Sint-Andriesabdij en de norbertijnen van de abdijen Averbode, Postel en Tongerlo, o.l.v. Jos Van Der Veken, uitgegeven bij Brepols-Licap, © Brepols 2007.