zaterdag in week 5 van de veertigdagentijd
We staan op de drempel van de Goede Week. Jezus nodigt ons vandaag uit om met Hem de stilte van de woestijn op te zoeken, in de luwte van Efraïm, waar het spreken verstomt en de overgave begint. Moge het Woord dat ons deze dagen gegeven wordt, ons hart openen voor Gods verlangen naar eenheid en verlossing.
Uit de profeet Ezechiël 37, 21-28
De profeet Ezechiël richt zich met deze troostvolle belofte tot zijn volksgenoten in ballingschap, en kondigt aan hoe God zijn volk zal herstellen, verenigen en vrede zal schenken.
Dit zegt God, de Heer:
‘Ik haal de Israëlieten weg bij de volken waar ze terechtgekomen zijn, Ik zal ze overal vandaan bijeenbrengen en ze naar hun eigen land laten gaan. Ik zal één volk van hen maken in het land en op de bergen van Israël, en één koning zal over hen allen regeren. Niet langer zullen ze uit twee volken bestaan en verdeeld zijn in twee koninkrijken. Ze zullen zich niet meer verontreinigen met hun afgoden en hun afschuwelijke misdaden, Ik zal hen van hun zondige ontrouw redden en hen reinigen. Zij zullen mijn volk zijn en Ik zal hun God zijn. David, mijn dienaar, zal hun koning zijn, en samen zullen ze één herder hebben. Mijn regels zullen ze in acht nemen en mijn bepalingen zullen ze naleven. Ze zullen wonen in het land dat Ik aan mijn dienaar Jakob gegeven heb, het land van jullie voorouders. Zij en hun kinderen en de kinderen van hun kinderen zullen daar voor altijd wonen, en mijn dienaar David zal voor altijd hun vorst zijn. Ik sluit met hen een vredesverbond, een verbond dat eeuwig zal duren. Ik zal hun een vaste woonplaats geven en hen talrijk maken; mijn heiligdom zal voor altijd in hun midden staan. Bij hen zal Ik wonen; Ik zal hun God zijn en zij zullen mijn volk zijn. En de volken zullen beseffen dat Ik, de Heer, Israël heilig doordat mijn heiligdom voor altijd in hun midden is.’
Tussenzang: Jer 31, 10-13
Refr.: De Heer zal ons hoeden, zoals een herder zijn kudde.
Volken, luister naar de woorden van de Heer,
vertel het verder op de verste eilanden:
Hij die Israël verstrooid heeft,
zal het samenbrengen en het hoeden,
zoals een herder zijn kudde.
Want de Heer verlost het volk van Jakob,
Hij bevrijdt hen uit de hand die sterker was dan zij.
Zij komen juichend naar de Sion,
stralend van vreugde om de gaven van de Heer:
graan, wijn en olie, geiten, schapen en runderen.
Zij gedijen als een waterrijke hof,
nooit meer zal het hun aan iets ontbreken.
Meisjes dansen vrolijk in het rond,
jongens en grijsaards dansen mee.
Hun rouw verander Ik in vreugde,
Ik troost hen, hun verdriet vergeten zij.
Vers voor het evangelie (Joh. 3, 16)
God had de wereld zo lief
dat Hij zijn enige Zoon heeft gegeven,
opdat iedereen die in Hem gelooft
niet verloren gaat,
maar eeuwig leven heeft.
Uit het evangelie volgens Johannes 11, 45-56
In de aanloop naar het Joodse paasfeest groeit zowel het geloof in Jezus als de spanning rond zijn persoon. Terwijl sommigen Hem erkennen, beraadslaagt het Sanhedrin over zijn dood — zonder te beseffen dat hun plannen deel uitmaken van een groter goddelijk heilsplan. Jezus trekt zich intussen met zijn leerlingen terug in de stad Efraïm, aan de rand van de woestijn.
Veel Joden die naar Maria toe gekomen waren en gezien hadden wat Jezus deed, kwamen tot geloof in Hem. Maar enkelen gingen naar de farizeeën om hun te vertellen wat Jezus gedaan had.
Daarop riepen de hogepriesters en de farizeeën het Sanhedrin bijeen: ‘Wat moeten we doen? Deze man verricht veel tekenen, en als we Hem zijn gang laten gaan, zal iedereen in Hem gaan geloven. Straks grijpen de Romeinen in; dan zullen ze onze tempel en ons volk vernietigen.’
Een van hen, Kajafas, die dat jaar hogepriester was, zei tegen de anderen: ‘Jullie begrijpen het niet! Besef toch dat het in jullie eigen belang is dat één mens sterft voor het hele volk, zodat niet het hele volk verloren gaat.’ Dat zei hij niet uit zichzelf: als hogepriester in dat jaar sprak hij de profetie dat Jezus zou sterven voor het volk, en niet alleen voor het volk, maar ook om de verstrooide kinderen van God bijeen te brengen.
Vanaf die dag overlegden ze hoe ze Hem zouden doden.
Jezus trad onder de Joden niet meer in het openbaar op, maar vertrok naar de omgeving van de woestijn, naar de stad Efraïm. Daar bleef Hij met zijn leerlingen.
Het was kort voor het Joodse pesachfeest, en veel mensen uit de omgeving gingen al vóór het feest naar Jeruzalem om zich te reinigen. Daar keken ze uit naar Jezus; ze stonden in de tempel en zeiden tegen elkaar: ‘Wat denk je? Zou Hij niet meer naar het feest komen?’
Van Woord naar leven
TUSSEN BELOFTE EN VERVULLING
De veertigdagentijd loopt op haar einde. Morgen begint de Goede Week – het hart van onze christelijke liturgie. Vandaag staan we op de drempel van deze heilige week. De liturgie houdt ons vandaag twee krachtige lezingen, die samen een diepgaand beeld schetsen van Gods verlangen naar eenheid, en van de weg waarlangs die eenheid tot stand komt: via het lijden en sterven van de Messias.
De profeet Ezechiël spreekt over een toekomst waarin God zelf zijn volk bijeenbrengt. Niet langer zullen er twee koninkrijken zijn, geen verdeeldheid meer, maar één volk, met één koning – David, de herder bij uitstek. Deze herder is meer dan een politieke figuur. Hij is degene die het volk reinigt, die vrede brengt en bij wie God zelf komt wonen. Het gaat om een nieuw begin, om een eeuwig verbond van nabijheid en trouw. “Mijn heiligdom zal voor altijd in hun midden staan. Bij hen zal Ik wonen; Ik zal hun God zijn en zij zullen mijn volk zijn.”
In het evangelie volgens Johannes wordt die profetie op aangrijpende wijze vervuld. Jezus staat op het punt zijn leven te geven. Het Sanhedrin beraadslaagt over zijn lot, en Kajafas, de hogepriester, zegt dat het beter is dat één mens sterft voor het volk. Wat hij niet beseft, is dat hij daarmee profeteert. Jezus zal inderdaad sterven – “niet alleen voor het volk, maar ook om de verstrooide kinderen van God bijeen te brengen.” Zijn kruisdood wordt het kantelpunt in Gods grote plan van verlossing. Door zijn vrijwillige overgave ontstaat een nieuwe gemeenschap, geworteld in genade en liefde.
We lezen dat Jezus, alvorens zich helemaal te geven op de weg die voor Hem ligt, nog even weg de afzondering opzocht. Hij gaat niet meer in op het publieke debat. Hij zoekt de stilte op. “Hij vertrok naar de omgeving van de woestijn, naar Efraïm,” zo lezen we, “waar Hij met zijn leerlingen verbleef.” Er is iets afgerond. Het spreken is gedaan. De weg naar het kruis is ingezet, en die weg begint met stilte.
Geliefde mensen, dit gebeuren nodigt ons uit om diezelfde beweging te maken. Ga met Jezus deze dagen naar de woestijn. De komende week, de liturgie van de Goede Week, vraagt om onze volledige aandacht, om onze openheid en ons verlangen. Het is een tijd van genade – voor jezelf, je geliefden, de Kerk en de wereld. Laat deze week niet zomaar passeren. Neem de lezingen ter harte, en probeer – voor zover dat mogelijk is – ook deel te nemen aan de vieringen die eigen zijn aan deze dagen: Palmzondag, Witte Donderdag, Goede Vrijdag, de paaswake. Het zijn geen gewone dagen; het zijn dagen die ons binnenvoeren in het hart van ons geloof.
Sommigen vinden die stilte in een abdij of klooster. Voor velen is dat een plek van rust en gebed, een ruimte waar de liturgie intenser wordt beleefd. Maar laten we niet vergeten: die ware ontmoeting met God gebeurt in jezelf, in het verborgene. Of je nu in een klooster bent of thuis in je kamer – het moet vanbinnen gebeuren. Daar maakt God zijn woning. Daar spreekt Hij. Daar nodigt Hij je uit om jezelf aan Hem toe te vertrouwen.
Toch is deze innerlijke beleving nooit iets dat ons van anderen afzondert. Jezus stierf niet alleen voor ons persoonlijk heil, maar om een volk bijeen te brengen, een gemeenschap van gelovigen die leeft vanuit Hem. De woestijn is dus geen vlucht uit de wereld, maar een tijd van innerlijke rijping, waarin we worden voorbereid op de komende genade van Pasen.
Moge deze komende Goede Week een tijd van echte verdieping zijn. Blijf, waar je ook bent, in de omgeving van die woestijn. Zoek de stilte op, luister naar het Woord, laat het in je wonen. En laat je verzamelen door Hem die zijn leven gaf om ons tot één volk te maken, één lichaam, in Hem.
Een genadevolle Goede Week.
Laten we bidden
Heer Jezus,
U trok zich terug in de stilte van de woestijn.
Neem ook ons mee op die weg
als voorbereiding op uw Pasen.
Leer ons stil te worden,
open voor uw Woord,
ontvankelijk voor de genade die U wilt geven.
Heel wat in ons gebroken is,
en vorm ons tot mensen van licht,
levend uit uw liefde,
gereed om de wereld tegemoet te treden
met open handen.
In uw naam.
Amen.
Geliefde mensen, omarm de stilte tijdens de komende Goede Week. Moge Gods Geest ons ten diepste leiden doorheen deze heilige dagen.
Met een genegen groet,
kris
Om mee op weg te gaan
Wat betekent voor jou de stilte van de woestijn in deze komende Goede Week? Is het een plek, een moment, of iets wat diep vanbinnen gebeurt? Hoe dan ook, laat die stilte geen leegte zijn, maar een ruimte waar de Geest jou mag leiden. Sta toe dat het een gebeuren wordt vol van genade.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.
De Bijbelteksten zijn ontleend aan de NBV21, © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap.
De korte inleidingen op de lezingen zijn van de hand van Kris.
Erkenbod van Sithiu († 742)
Erkenbod van Sithiu, Frankrijk; abt & bisschop
Halverwege de 7e eeuw had Sint Audomarus († ca 670; feest 9 september) in het huidige Vlaams Picardië in Noord-West-Frankrijk klooster Sithiu gesticht. Later werd het genoemd naar de eerste abt ‘St-Bertin’; nog weer later kreeg het zijn definitieve naam ‘St-Omer’ naar de stichter Sint Audomarus. Na Bertin, Rigobert en Erlfried werd Erkenbod er in 717 tot vierde abt gekozen. Hij was een monnik uit de gemeenschap zelf. In zijn tijd kreeg het klooster steeds meer goederen geschonken, waarvan de opbrengst ten goede kwam aan de kloostergemeenschap. Bovendien verrichtte hij onvermoeibaar inspanningen om Sithiu te vrijwaren voor inmenging van vorsten, die maar al te graag bij het beheer van het klooster hun invloed wilden doen gelden.
Maar vooral ging Erkenbod zijn monniken op voorbeeldige wijze voor in een leven van gebed en werk, zoals dat door de juist nieuw ingevoerde regel van Sint Benedictus († 550; feest 11 juli) werd voorgeschreven. Deze regel was in de plaats gekomen van de veel strengere regel van de vermaarde Ierse kloosterstichter Columbanus van Luxeuil († 615; feest 23 november).
De beroemde samenvatting van Benedictus’ regel ‘Bid en werk’ was revolutionair, omdat werk in die tijd alleen maar gedaan werd door slaven, lijfeigenen en onderhorigen; het hoorde bij de laagste maatschappelijke stand. Dat je deel uitmaakte van de hoger geplaatste klasse bleek juist uit het feit, dat je gevrijwaard bleef van werk. Werk was minderwaardig. Tot kloostergemeenschappen traden vrijwel alleen mensen toe uit de hogere kringen. Voor lijfeigenen was dat zonder toestemming van hun meester niet mogelijk. Zo verplichtten zich mensen uit adellijke kringen die tot het klooster toetraden, naast gebed tot werk; tot een activiteit dus, die ver beneden hun stand was. Daarin beleefden ze, dat ze als het ware lijfeigene waren in dienst van Jezus, die hen was voorgegaan in nederigheid.
In 723 werd Erkenbod ook nog benoemd tot zevende bisschop van het nabijgelegen Thérouanne. Indertijd was vooral op het platteland het heidendom nog wijd verbreid. Vol ijver zette Erkenbod zich aan zijn taak om met name daar het evangelie te brengen. Hij stichtte kloosters en kapellen en het christelijk geloof maakte een grote bloei door.
Na zo’n vijfentwintig jaar abt geweest te zijn en tien jaar bisschop, stierf hij.
Zijn levensverhaal (de ‘Vita Erkembodonis’) werd geschreven door Johannes van St-Bertin op grond van stukken hij die aantrof in het abdijarchief.
Tegenwoordig ligt Erkenbod begraven in de kerk van Notre-Dame te St-Omer, waar hij nog altijd verering geniet. Op zijn stenen sarcofaag worden tot op de dag van vandaag kinderschoentjes geplaatst door jonge moeders om hun kinderen te vrijwaren voor ernstige ziektes. Daarnaast wordt zijn voorspraak ingeroepen voor reumapatiënten.
Hij wordt afgebeeld als bisschop (tabberd, mijter, staf).
Bron: Heiligen.net
Van Woord naar leven
TUSSEN BELOFTE EN VERVULLING
De veertigdagentijd loopt op haar einde. Morgen begint de Goede Week – het hart van onze christelijke liturgie. Vandaag staan we op de drempel van deze heilige week. De liturgie houdt ons vandaag twee krachtige lezingen, die samen een diepgaand beeld schetsen van Gods verlangen naar eenheid, en van de weg waarlangs die eenheid tot stand komt: via het lijden en sterven van de Messias.
De profeet Ezechiël spreekt over een toekomst waarin God zelf zijn volk bijeenbrengt. Niet langer zullen er twee koninkrijken zijn, geen verdeeldheid meer, maar één volk, met één koning – David, de herder bij uitstek. Deze herder is meer dan een politieke figuur. Hij is degene die het volk reinigt, die vrede brengt en bij wie God zelf komt wonen. Het gaat om een nieuw begin, om een eeuwig verbond van nabijheid en trouw. “Mijn heiligdom zal voor altijd in hun midden staan. Bij hen zal Ik wonen; Ik zal hun God zijn en zij zullen mijn volk zijn.”
In het evangelie volgens Johannes wordt die profetie op aangrijpende wijze vervuld. Jezus staat op het punt zijn leven te geven. Het Sanhedrin beraadslaagt over zijn lot, en Kajafas, de hogepriester, zegt dat het beter is dat één mens sterft voor het volk. Wat hij niet beseft, is dat hij daarmee profeteert. Jezus zal inderdaad sterven – “niet alleen voor het volk, maar ook om de verstrooide kinderen van God bijeen te brengen.” Zijn kruisdood wordt het kantelpunt in Gods grote plan van verlossing. Door zijn vrijwillige overgave ontstaat een nieuwe gemeenschap, geworteld in genade en liefde.
We lezen dat Jezus, alvorens zich helemaal te geven op de weg die voor Hem ligt, nog even weg de afzondering opzocht. Hij gaat niet meer in op het publieke debat. Hij zoekt de stilte op. “Hij vertrok naar de omgeving van de woestijn, naar Efraïm,” zo lezen we, “waar Hij met zijn leerlingen verbleef.” Er is iets afgerond. Het spreken is gedaan. De weg naar het kruis is ingezet, en die weg begint met stilte.
Geliefde mensen, dit gebeuren nodigt ons uit om diezelfde beweging te maken. Ga met Jezus deze dagen naar de woestijn. De komende week, de liturgie van de Goede Week, vraagt om onze volledige aandacht, om onze openheid en ons verlangen. Het is een tijd van genade – voor jezelf, je geliefden, de Kerk en de wereld. Laat deze week niet zomaar passeren. Neem de lezingen ter harte, en probeer – voor zover dat mogelijk is – ook deel te nemen aan de vieringen die eigen zijn aan deze dagen: Palmzondag, Witte Donderdag, Goede Vrijdag, de paaswake. Het zijn geen gewone dagen; het zijn dagen die ons binnenvoeren in het hart van ons geloof.
Sommigen vinden die stilte in een abdij of klooster. Voor velen is dat een plek van rust en gebed, een ruimte waar de liturgie intenser wordt beleefd. Maar laten we niet vergeten: die ware ontmoeting met God gebeurt in jezelf, in het verborgene. Of je nu in een klooster bent of thuis in je kamer – het moet vanbinnen gebeuren. Daar maakt God zijn woning. Daar spreekt Hij. Daar nodigt Hij je uit om jezelf aan Hem toe te vertrouwen.
Toch is deze innerlijke beleving nooit iets dat ons van anderen afzondert. Jezus stierf niet alleen voor ons persoonlijk heil, maar om een volk bijeen te brengen, een gemeenschap van gelovigen die leeft vanuit Hem. De woestijn is dus geen vlucht uit de wereld, maar een tijd van innerlijke rijping, waarin we worden voorbereid op de komende genade van Pasen.
Moge deze komende Goede Week een tijd van echte verdieping zijn. Blijf, waar je ook bent, in de omgeving van die woestijn. Zoek de stilte op, luister naar het Woord, laat het in je wonen. En laat je verzamelen door Hem die zijn leven gaf om ons tot één volk te maken, één lichaam, in Hem.
Een genadevolle Goede Week.
Laten we bidden
Heer Jezus,
U trok zich terug in de stilte van de woestijn.
Neem ook ons mee op die weg
als voorbereiding op uw Pasen.
Leer ons stil te worden,
open voor uw Woord,
ontvankelijk voor de genade die U wilt geven.
Heel wat in ons gebroken is,
en vorm ons tot mensen van licht,
levend uit uw liefde,
gereed om de wereld tegemoet te treden
met open handen.
In uw naam.
Amen.
Geliefde mensen, omarm de stilte tijdens de komende Goede Week. Moge Gods Geest ons ten diepste leiden doorheen deze heilige dagen.
Met een genegen groet,
kris
Om mee op weg te gaan
Wat betekent voor jou de stilte van de woestijn in deze komende Goede Week? Is het een plek, een moment, of iets wat diep vanbinnen gebeurt? Hoe dan ook, laat die stilte geen leegte zijn, maar een ruimte waar de Geest jou mag leiden. Sta toe dat het een gebeuren wordt vol van genade.
Blog ‘Van Woord naar leven’
Reageren of uitwisselen betreffende de lezingen of de overweging, kan via de blog ‘Van Woord naar leven’.
Om de kwaliteit van het gesprek te waarborgen worden de reacties geplaatst na moderatie.